Hallo allemaal,
Ik ben een jongen van 20 jaar,
ik heb hartstikke veel leuke vrienden en vriendinnen, een TOP familie, een aardige baan en doe nog gedeeltelijk school.
Ik woon in een mooi huis (bij mijn ouders) en ik heb weinig te klagen, ik heb wel is wat kleine geld probleempjes (Gat in m'n hand) maar niets ernstigs.
Mijn dagen zijn nooit saai, en ik ga elke dag wel wat leuks doen.
Je zou dus wel kunnen zeggen dat het allemaal wel goed zit met mij. . .
Niet dus!
Ik ben het allemaal zo zat op een rare manier.
Ik voel me niet rot of iets. Maar ik heb het idee dat ik gewoon weg moet.. ver weg!
En dat gevoel word steeds sterker!
Het begon met zomaar een paar luchtige gedachtens erover, maar een week geleden stond ik op het punt om te vertrekken.
Gewoon m'n auto te pakken en zo ver mogelijk weg te rijden, om uiteindelijk in Amerika te belanden, en dan maar weer verder zien.
Het klinkt misschien heel stom, maar ik kan het moeilijk beschrijven.
Het is niet zomaar een ''opwelling'' o.i.d. maar gewoon echt!
En ik ben heel bang dat het binnenkort ook gaat gebeuren.
Tot nu toe hield ik me vast aan het feit dat ik mijn familie en vrienden niet zomaar achter kan laten, kan ik simpel weg niet maken! Ze zijn er altijd voor me!
Maar de andere gedachten dat ik weg wil begint het te winnen.
Ik wil het er ook absoluut niet met familie of vrienden over hebben, en ze zullen het ook nooit aan mij merken.. Ik ben altijd de ''dwaze-partygast'' die altijd happy is.
Ja, ik weet het zeker, binnenkort ga ik!
Ookal laat ik dan veel mensen in de steek.
Maar waarom heb ik zo'n gevoel?
Er is wel een hoop gebeurt in m'n 20jaartjes leven. zoals:
Mijn zus die al vanaf m'n kleuter jaren depressief is en meerdere malen zelfmoord heeft geprobeerd te plegen.
Mijn broer die de gevangenis in moest voor zogenaamde ''drugshandel'' (Wat niet waar was, maar gewoon verkeerde vriendjes) We wonen in een boerendorpje en we zijn niet van die verkeerde mensen
Één van mijn beste maten (die ik sinds ik kon lopen al ken) reed 6 maanden geleden tegen een boom, en ligt sinds toen tot nu nog steeds in coma..
En zo zijn er nog een heel hoop dingetjes..
Maar ik (en we) lieten ons nooit gek maken, en sloegen over doorheen, en ben ook vaak degene die een ander vertelt dat het wel goed komt, ik ben de gene die toch altijd vrolijk blijft..
Weet iemand wat er nou precies wat mijn probleem is dat ik toch weg wil (ga)?
Ben inelkgeval al blij dat ik m'n ei even kwijt kon.
Gr Jan
(En hopelijk kunnen jullie me het duidelijk maken)
als ik dit zo lees heb je nogal veel meegemaakt. Er moet veel verdriet en onrust heersen in jouw familie. En omdat zowel zus en broer het je ouders moeilijk maken, speel jij de vrolijke Frans.
je hebt dus een houding aangenomen van vrolijke jongen die zich niet gek laat maken, maar dit wreekt zich nu. Je bent anders dan je je voordoet en krijgt nu de neiging om te vluchten.
het is alleen zo, dat waar je ook uit het vliegtuig stapt, het eerste wat je ziet zijn je eigen voeten/ dus dat helpt echt niet.
ik wil je heel erg op je hart drukken om hulp te zoeken, ga naar de huisarts, vertel je verhaal en laat je doorsturen naar een Psycholoog, lucht je hart, werk aan jezelf en kijk eens welk verdriet je hebt weggestopt.
het is niet raar dat jij je zo voelt, maar heel logisch, gun het jezelf dus om weer in evenwicht te komen en kijk eens wie je echt bent.
wens veel sterkte en geluk,
groetjes, Brenda