hallo allemaal

sinds januari van de ene op andere dag was er stress onrust angst huilen dwanggedachten van t komt niet meer goed...piekeren denken  (wel stressvolle periode aan vooraf gegaan maar allemaal op gelost)

sinds die dag rustgevers gebruikt ... maar t werd maar steeds erger hele dag huilbuien ,mezelf kwijt

voel me heel bang dat t nooit meer over gaat ,me mooie leventje kwijt ...want heb alles.... geen klagen mooi gezin goede jeugd heel erg maar me zin hebben..hiervoor.... en nu alles lijkt wel weg

vele angstaanvallen op de dag (huilend) mezelf zo kwijt..... muziek was me leven nu huil ik er bij

t voelt weg ...shoppen ik deed t zo graag .. nu durf ik niet echt want voel me me zelf niet

de ochtend ben ik echt over mijn toeren voel me vreemd onrustig bang

doe wel alles weggaan en paar uurtjes werken ..maar kom ik thuis dan huil ik weer omdat ik mezelf weer wil zijn.

ook maar in me eigen wereldje ben niet bij me gezin ben niet meer de mama de partner

doet heel veel pijn en wordt er zo bang van

ben niet moe eerder gejaagd onrust.. wil ook soms maar wat doen   vluchtgevoel

een angstgevoel kan heel erg overheersen weet dan niet waar ik t zoeken moet

gevoel alles kwijt te zijn tv kijken geen intresse en wel meer zingen

voel me ook heel bang verward  boos en jaloers op andere zelfs soms me gezin omdat ik mezelf er niet meer bij voel      wordt ook erg gepest met herinderingen aan leuke dingen die ik deed voor deze periode   heb zelfs soms een angstgedachten ik ga dood ben ongeneeslijk ziek en doe alles voor het laatst   en eigenlijk zo bang voor de dood

pak vaak me mannetje beet want ben zooo bang ..dat t nooit meer goed komt maar ook een schuldgevoel

steeds zeg ik ook wil morgen weer shoppen wil lachen wil uit gaan .. ga dan soms express shoppen want wil niet depressief zijnwil kaatje weer zijn en niet de hele dag huilen (wat maar weinig lotgenoten doen)  ik houd me wel bezig op de dag maar kan soms echt frusterend zijn

wat is er toch gebeurd gaat iedere dag door me heen

hoe kom ik er uit

waarom    vragen die ik niet moet stellen maar ze komen toch steeds weer op

24 uur ben ik er ook mee bezig ..probeer afleiding te zoeken maar t denken gaat dwars er door heen

lijkt soms ook wel of ik bang ben in me huisje t voelt somss vreemd en douchen vind ik end want sta ik daar met me verdriet en gedachten

verdriet door dat dit me overkomen is maar ook van angst en wanhoop

 

 

al 2 ad  geslikt slaat helaas niet aan   ook niet die ik 10 jaar geleden slikte toen ik ook een periode had   therapie heb ik ook maar er is niet echt wat .. ja we praten over hoe ik met de klachten om kan gaan ..

ik moet accepteren dat weet ik ... maar verdomd moeilijk als alles ineens weg is en je zo rot

ghierover kan voelen

lang verhaal maar zoek herkenning

 

Ik snap je gevoel heel erg goed en het is zo naar... Ik ben al een hele lange tijd depressief en het gaat andere dagen en soms weer heel slecht. Ik merk dat het vooral nu heel lastig is, want mijn partner is nu tijdelijk in het buitenland voor studie. Dagenlang het gevoel hebben dat je niets kunt doen, maar wel wilt is echt het meest vreselijke naar mijn mening. Je weet dat je het zou kunnen, maar geen fut hebben en dan toch maar de hele tijd binnen zitten in angst...

Ik heb nu ook steeds angstige gedachten zoals wat als mijn vriend een ander vind in het buitenland? Wat als hij niet terugkomt? Wat als er iets gebeurt? Ik vind het vreselijke gedachtes, maar kan het niet uit mijn hoofd zetten.. Soms ook slapeloze nachten, omdat ik niet kan stoppen met piekeren.

Ik probeer op dit moment gewoon mijn dagen druk in te plannen met andere bezigheden. Ik forceer mezelf om de deur uit te gaan, want ik weet dat als ik binnenblijf  het mis gaat.. Ik neem elke avond ook melatonine om rustiger te slapen. Daarnaast als ik me écht heel slecht voel dan neem ik wat cbd olie. Dit neem ik al een lange tijd en ik merk dat ik dan even goed tot rust kom. Ik probeer het wel niet te vaak te doen, want soms heb ik de dag erna juist wat ergere klachten.. Toch vind ik het fijn om het soms te nemen als ik me echt even heel slecht voel.

Gelukkig heb ik veel vrienden die begrip hebben voor mij situatie en die mij hier ook in ondersteunen. Ze trekken me soms ook wel gewoon het huis uit, omdat ze weten dat ik anders nog dieper zak. Mijn advies aan jou zou zijn om ofwel je partner of een goede vriend te vragen of ze je in de gaten willen houden en willen helpen hiermee. De steun van mijn vrienden en mijn partner hebben mij zoveel geholpen. Als ik mijn partner niet ontmoet had, dan weet ik niet of ik er nog zou zijn.

Het accepteren is en blijft lastig. Ik heb al lange tijd geaccepteerd dat ik niet perfect hoef te zijn en dat dingen gewoon fout kunnen gaan. Toch blijf ik mezelf op de kop slaan voor veel dingen.. Loslaten is moeilijk, maar herkenning van andere helpt wel. Het is ok dat je soms je zo voelt. Het is heel vervelend, maar helaas  hoort het ook bij het leven. Er rust ook nogal een taboo over het depressief zijn en er zijn sommige mensen die dan zeggen dat je een aansteller bent... heb ik helaas ook meegemaakt.

Trek je er niets van aan, want alleen zij die het hebben ervaren zullen het begrijpen. Het is een heel naar gevoel, dat helaas voor mij nooit echt 100% weg is gegaan. Ik hoop natuurlijk  dat het voor jou wel weggaat, maar het is een lang proces dat erg moeilijk is. Mijn redder in nood is wel echt mijn partner geweest, ik hoop dat jouw partner je ook in deze moeilijke tijd kan helpen! Een therapeut werkte voor mij niet, want ik voelde me echt als een 'patiënt'. Ik weet niet of je hetzelfde gevoel krijgt, maar ik vond het niets. Ik werd niet serieus genomen en kreeg allerlei 'huiswerk' mee, waar ik absoluut geen zin in had.

Hallo Kaatje,
ik begrijp helemaal wat je doormaakt bij mij is het ook van de een op de andere dag me overvallen angsten niet meer mezelf depressief.... ondertussen heb ik medicatie gekregen maar dat helpt maar weinig het enige zijn de kalmeermiddelen. Ben ook bang dat het niet meer goed komt en ik niet meer kan genieten. Hoe gaat het ondertussen met jou?