Zal me even voorstellen: ik ben een man van 50 met de nodige bagage op zijn rug. Deze bestaat o.a. uit chronische eenzaamheid en onmacht tot het aangaan van een volwassen liefdesrelatie.
Toen mijn huidige relatie onhoudbaar voor me werd (zij was verliefd in het begin, ik vooral eenzaam) bleek hoe afhankelijk ik van haar was geworden. We hadden intussen een zoon van 7 dus scheiden was nog eens extra moeilijk. Ze was bovendien stellig van mening dat je áltijd voor je kind bij elkaar moest blijven.
Na een aantal maanden stress van uit-elkaar-of-toch-niet begon ik me te realiseren dat mijn gezinnetje feitelijk het enige was wat ik had.
En juist van dat ene dreef mijn gevoel weg. Het gevoel belaagde me dat ik er helemaal alleen voor stond en niet meer de kracht zou hebben om een heel nieuw leven op te bouwen. Nog enger, alle puzzelstukjes van mijn leven leken erop te wijzen dat ik f*cked-up was alleen nog maar richting de dood kon gaan.
Sinds april heeft dat gevoel me nooit meer losgelaten en voel ik me grotendeels een zombie, een dode die alleen nog leeft omdat zijn lijf nog werkt. ‘s Nachts komen de spoken, de angst, het net van onoplosbare problemen wat over me heen valt, en de wens om een uitweg te vinden uit dit duivelse leven. Bijna elke dag trek ik me ondanks alles weer uit bed en doe dan wat er gedaan moet worden. Soms met angsten en dreigende angsten. Oxazepam is mijn metgezel geworden naast mijn opnieuw gestarte antidepressiva (duloxetine, hiervoor ook al 15 jaar geslikt).
Ik heb geen idéé hoe het zou moeten heten wat ik nu heb, maar het is doodeng. Een soort doem.
Mijn huisarts dacht aan een randpsychose. De psychiater van de GGZ crisisdienst concludeerde echter ‘Burnoutklachten bij langdurige relatieproblemen en een ontwikkelingsstoornis’.
Maar waar is dan die plek van de dood in die diagnose?……De therapeuten die ik nu zie hebben er ook geen antwoord op. Ondertussen probeer ik te ontsnappen door enerzijds toch drankjes te blijven doen op een terrasje (‘ik leef nog!’), en anderzijds zoek ik sinds enige dagen op pijnloze manieren om je leven te beëindigen. Ik wíl niet zover heen raken dat ik straks niks anders meer zie dan voor een trein te stappen of van een flat te springen………
Mijn ex maakt zich ook zorgen, maar ze heeft zelf ook pijn én we hebben ons kind.
Zou er maar íémand anders zijn die zoiets bizars als dit heeft meegemaakt?
Schipper.
Tussendoor ben ik even benieuwd hoe vaak dit forum gelezen wordt……
Ik had het bericht al eerder gelezen maar niet gereageerd. Heb er weinig op te zeggen, het is lastig maar je moet blijven zoeken naar de juiste hulp. Ik kom ook bij de heldeuren weg maar mijn 2 kleine meiden hebben mij op de been gehouden, de gedachten dat ze opgroeien zonder vader en de manier waarop hun vader uit het leven zou stappen wou ik ze niet aan doen. Ook wil ik mijn moeder de pijn van een kind verliezen besparen. Ik begrijp als geen ander dat als je je maar lang genoeg kut voelt je je vanzelf wel opknoopt maar je moet echt alle manieren hulp proberen . Ik ben nu weer 100% gelukkige en als Ik mijn kinderen zie kan ik elke