Hallo, mijn schuilnaam is Anoniem en ik wil dolgraag het allerliefst zelfmoord plegen, want ik kan de pijn die andere mensen mij aandoen niet meer aan! Het zit zo: Ik ben klassiek autistisch en daarom wordt ik nergens begrepen. Zo had iemand mij ooit uitgescholden voor "malloot" alleen omdat ik vlak voor zijn auto fietste, iemand werd op mijn werk zomaar kwaad op mij omdat ik buiten de pauze een koekje pakte en ik ben via het internet van meerdere websites verbannen! Hierdoor krijg ik niet alleen zelfmoordneigingen, maar ook enorme wraakgevoelens. Ik zou de mensen die ooit in mijn leven mij pijn hadden gedaan, een zeer, ernstige doodstraf willen laten bezorgen! Ik heb al eens in mijn leven meerdere malen iemand met de dood bedreigd, waardoor ik ooit eens 5 dagen in een cel moest door brengen.
Mijn problemen zijn nog lang niet de wereld uit en ik zie gewoon geen andere uitweg meer dan zelfdoding! Ik krijg al meer dan een half jaar hulp van stichting Transfore en een psychotherapeut, zonder enige vorm van succes!

Jeetje, wat heftig dat je zoveel pijn hebt van dat mensen je niet begrijpen (en daardoor kunnen kwetsen), dat je daar zo agressief van word naar jezelf en anderen.

Niet begrepen worden en gekwetst worden, waarom maakt dat zó kwaad?

Misschien nagaan wat er verkeerd gaat op forums en dat bespreken met psycholoog?

Ik wil ook stoppen kan alleen niks pijnloos vinden. Elke dag een hell

Wil ook iedere dag zelfmoord plegen! Hoop als ik ‘s avonds naar bed ga de volgende dag niet meer wakker word!
Iedere dag een hel voor mij ook!

Ik hoop dat het goed komt met je. Blijf sterk!

Via de huisarts kun je met de POH praten voor hulp. Blijf sterk!

Hallo anoniem,
Andere mensen weten niet hoe erg jij struggelt met je autisme, en mensen kunnen wreed zijn met hun woorden en daden, en voor jou komt het extra hard binnen, waarschijnlijk net door je autisme.
Het kan helpen om een psycholoog te raadplegen. Die kan je helpen om om te gaan met je zware emoties, voor jou kan het ook deugd doen om eens te praten. Je bent niet alleen, veel mensen voelen zich onbegrepen, praten helpt echt!
Ik kan nu wel zeggen 'trek het je niet aan', maar daar heb je niets aan, waar je misschien wel iets aan hebt : er zijn veel mensen die naar je willen luisteren, en je graag zien, probeer je daar al zeker aan op te trekken! Warme knuffels

Misschien wil je niet dood, maar ziet alles eruit als een hel!!! Hier net zo... maar er zijn mensen die je willen helpen, willen luisteren. 1 knuffel kan al fijn zijn. We hebben veel "denkfouten" (heb ik net geleerd). Zoals " ik ben waardeloos" .. klopt dit als je deze vraag aan 10/20/100 mensen stelt over jezelf? Of wat zou jij antwoorden als jou beste vriend/vriendin dit aan jou zou vragen?. Want dan komt eruit dat dit niet zo is....toch??! Dit help helpt mij vaak wel.
Al is het lastig om vast te houden!
Maar ik voel wat jullie voelen! Onthou dat er slechte dagen dagen zijn , maar af en toe ook een klein glimpje van een goed momentje! Probeer vooral hierna te kijken!

Alles heel herkenbaar. Het aangedragen antwoord om erover te praten ook. Ik mijn geval heb ik geen vrienden, ik heb niemand behalve een minderjarig dochtertje die bij mijn ex woont. Dat is niet de beste gesprekspartner hiervoor. Ben zelf al sinds 2020 bezig een psycholoog en maatschappelijk werk te regelen, nog voor de zelfmoord plannen. De gemeente heeft me keihard in dit probleem laten belanden en daarna laten stikken waardoor beiden aankomt op mezelf en de huisarts. De huisarts lukt het niet een maatschappelijk werk naast een psycholoog te krijgen, waardoor ik al rond de 10 keer na een intake-gesprek wordt weggestuurd omdat ze me niet begrijpen en me heen en weer sturen maar verder niets ondernemen.
Ik heb in 2017 een hulpvraag gehad die had te maken met dat ik in een relatie zat met een narcist die mij vrijwel dagelijks vernederde, provoceerde, intimideerde en mishandelde. Het Sociaal Team van de gemeente Amstelveen wilde er niets van weten, ik werd gekleineerd door het te minimaliseren en mijn mond te snoeren erover. Ik ben een man en dan zijn de vooroordelen en aannames moeilijk te omzeilen. Ik heb nooit voor mezelf op kunnen komen, juist door de druk die de gemeente en GGZ op mij uitvoerde, en mij totaal niet serieus namen. Daarnaast sta je als man al stappen achter, als je ook maar iets terug zou doen om jezelf te verdedigen dan ben je de lul. Mijn huisarts heeft niets met de meldingen gedaan enz. enz. Zodra er fouten bekend worden in een zorgtraject kom je terecht in een donkere tunnel van..tegenwerking, straatjes schoonvegen, machtsmisbruik (onder druk zetten en zwart maken op papier) en handen boven elkaar hoofd houden. Ik hou maar op. Dit is nog maar 1% van wat ik zou moeten vertellen. ik heb nu vele malen gedachten gehad om er tegen mijn wil een eind aan te maken, maar alleen maar om de ogen van betrokken te openen. Nu zie ik in dat die mensen er nooit weet van zullen krijgen en dat dit zo niets aankaart of oplost. Het besef is er dat de media hierbij mogelijk kan helpen. Ik weet zeker dat mijn geval geen individueel geval is, maar een structureel probleem. Ik wordt nu 7 jaar later door de misleidingen en gevolgen van dat ik zelf hulp heb gevraagd bij de gemeente door dezelfde gemeente uit de gemeente getrapt met tientallen nieuwe problemen die daardoor ontstaan zijn. de gemeente zet me binnenkort op straat omdat ik moet plaats maken voor asielzoekers en ik kan geen kant op. Heb al die jaren geen zorg gehad en geen maatschapplijk werk. Er is nooit iets aan verwerking of ondersteuning gedaan of gehad. Ik ben 7 jaar van het kastje naar de muur gestuurd met een hele hoop frustraties en heb het gevoel er nu uiteindelijk zelfs een vorm van Ptss door opgelopen te hebben. Kansloos zonder mogelijkheden. De gemeente verwijst me naar de daklozenopvang waar ik weer van het kastje naar de muur gestuurd wordt en zelfs naar andere gemeenten die mij weer terug sturen....Betrokken partijen hebben zodra bekend werd dat er aan waarheidsvinding gedaan werd en dat hierdoor er bij sommigen begrip opgewekt werd dan werd er door de gemeente de stekker uit getrokken en was er geen budget meer. Zo ook met zaken waar ik tegen mijn wil aan moest meewerken, met de afspraak dat het later geevalueerd zou worden en rechtgetrokken. Voordat evaluaties kwamen ...stekker er uit. Ik bvoel me zwaar misbruikt en hopeloos in de steek gelaten na messen in mijn rug gekregen te hebben. gemeente en zorginstanties doen er alles aan om geen dossiers te delen, tegen te houden en te frustreren. klachtenfunctionarissen laten alles doodbloeden...wetten worden overtreden, afspraken niet nagekomen enz enz. Ik krijg allen maar te horen "verleden is verleden"....Dit voelt als een extra ruggesteek. ik zou graag wel eens willen weten hoe hier op de een of andere manier ondersteuning bij te krijgen...op juridisch vlak, geestelijk vlak en maatschappelijke ondersteuning op vrijwillige basis door iemand met inlevingsvermogen en een 'waarde' om serieus genomen te worden. Ik heb meerdere thema's achterwege gelaten en de om en nabij de 15/20 instanties organisaties enz. maar even afzijdig gehouden... Ik ben ook bang dat ik een ongeluk krijg voordat dit allemaal opgehelderd wordt.

Overigens ben ik niet sinds 2017 maar rond 2015 al beland in een wereld van vooroordelen en verkeerde aannames. Dat is in 2020 bekend geworden. Rond 2015 bij sociaal team aangemeld. 2 jaar belachelijk gemaakt. In 2017 daar een belangenbehartiger bij gevraagd, in plaats daarvan bij GGZ beland om ondersteuning voor een maatschappelijk probleem, ik had een eigen psycholoog maar er was in augustus al geen budget van de verzekering om een afspraak te maken. hele jaar geen gebruik van gemaakt. Waar betaal je premies voor dan? Huisarts adviseert mij naar ggz te gaan, nogmaals voor een maatschappelijke hulpvraag. Ik wordt heel toevallig in de wachtruimte gebeld door mijn psycholoog die een afspraak wilde maken omdat er opeens weer budget was...ik geef aan bij binnenkomst dat ik net een telefoontje kreeg en dat het opgelost was...Daar werd mij verboden (het recht ontnomen, ik was daar volledig op vrijwillige basis en op eigen verzoek) een afspraak te maken. Ik kreeg binnen 10 minuten een stempel gedrukt, waarvan ik en mijn ouders onze verbazing uitte en ons niet konden vinden in de stempel die gedrukt werd door die 'vreemde' meneer. Maar ik moest medictie slikken. Week later moest ik er weer mee stoppen vanwege het negatieve effect. 3,5 jaar gemonitoord geweest en achteraf bleek de stempel inderdaad niet juist. In al die jaren ben ik zwaar gefrustreerd geraakt. Ik vroeg elke afspraak wanneer we wat gingen doen en men heeft pas in 2020 gemeld dat dat hun "intentie niet was en dat ik bij hun kwam om gemonitoord te worden". Ik ben mijn gehele leven kwijtgeraakt daardoor...in 2017 is door GGZ tegen mijn familie gezegd afstand te nemen terwijl ik vroeg mee te denken....Dit heeft vanaf exact dat moment gezorgd voor een wrijving tussen mijn moeder en mij omdat ik aanvoelde dat er opeens anders met mij omgegaan werd...ik had opeens tegenstand in plaats van ondersteuning. Ik ben pas bij het opvragen van mijn dossier (dat meermaals geprobeerd is tegen te houden te delen) in 2020 erachter gekomen dat ggz mijn moeder geadviseerd had (gebaseerd dus op een fantasie, een verkeerde diagnose die nooit gesteld had kunnen en mogen worden) Dit heeft er bij mij voor gezorgd dat

Daarna ben ik twee keer bij een huisarts zomaar op straat gezet, tegen de wet, omdat ik inzage vroeg in een verwijzing naar een psycholoog waar ik zelf om gevraagd had. En bij de tweede, omdat de huisarts vond dat we "geen klik" hadden, en de melding kreeg ook bij de andere 7 huisartsen van de praktijk niet welkom te zijn. De reintrigatiecoach die dit gesprek ook aanhoorde had dit ook nog nooit meegemaakt en begreep er helemaal niets van. Hierbij maatschappelijk werk proberen te regelen omdat ik er zelf niet meer uitkwam. Ik vroeg toen al 2 jaar naar een verwijzing naar een psycholoog. Ik ben nu bijna 10 jaar verder en veel verder gevallen en kwijtgeraakt dan toen ik mij bij het sociaal team aanmelde. Doordat ik de gemeente uit moet is zicht op hulp nog kleiner geworden...ik raak mijn huisarts kwijt die nu nig de enige is die een beetje zicht op de situatie heeft enz. enz.. ik ben door wat er in 2020 gebeurde en daarna de corona mijn werk verloren waar ik op een smerige manier uitgewerkt ben "omdat jouw werkgever niet meer door wil betalen"....daarna opeens 100% afgekeurd omdat mijn situatie totaal gedestabiliseerd is. (Terwijl ik in 2015 voordat ik ondersteuning en begrip vroeg in principe alle nodige dingen had). Zoals u wel merkt maakt het me ook niet meer uit of ik anoniem ben want het is juist veel belangrijker dat ik uit de anonimiteit stap maar heb daar geen belangenbehartiger bij. ik kan met 10% ook niet een gehele situatie schetsen. Ik vind feiten en realiteit belangrijk en wat nu mijn leven en toekomst bepaalt en alle mogelijkheden ontnomen heeft op een toekomst zijn de fantasien van mensen op posities met macht die hun suggesties, verdenkingen en andere aannames meenemen in dossiers en dit niet rectificeren (maar achteraf client frustreren en geestelijk ziek maken) zodra bekend wordt wat ze veroorzaakt en gecreerd hebben en zo anderen in het traject gemanipuleerd en bevooroordeeld hebben. Zelf zijn ze allemaal weg, onbereikbaar...en hebben mij constant gezegd het verleden is gebeurt we gaan werken aan de toekomst. Krom dat de toekomst bepaalt is en word door dingen die zij gefantaseerd hebben en op papier gewoon meenemen naar de toekomst en de realiteit uit de weg gaan met uitspraken als: "wij doen niet aan waarheidsvinding"..."ga niet in een slachtofferrol"...Waarop ik dus meer en meer gefrustreerd raak en verwarring door hun gecreerd wordt met een schijnwereld. Als je slachtoffer bent van iets naars, ben je gedupeerd, het is niets erger dan een slachtoffer te kleineren, vernederen, provoceren en zo te frustreren door te zeggen dat het een "rol" zou zijn...en dat verifieerbare informatie tegengehouden wordt te verifieren zodra dit ter sprake komt en dan de messen in de rug steekt met "we doen iet aan waarheidsvinding"...Dat is toch belachelijk als GGZ instantie. Hun wanen en fantasien iemands leven dirigeren en dan natrappen...dat realiteit voor hun niet bestaat.
Ik heb ook het gevoel dat ik mogelijk een vorm van autisme zou kunnen hebben, daarnaast dat ik hoogsensitief ben en daardoor mogelijk sneller in de problemen komt omdat daar veelal misbruik van gemaakt wordt en er veel onbegrip over is. GGZ heet daar geen woord over willen ingaan omdat het een karaktereigenschap is... Ik kan u verzekeren dat dit een positieve eigenschap is waarvan weinigen kennis hebben, maar waarvan wel bekend is dat dit een groot obstakel kan zijn voor de mensen die dit karakter hebben...Ze verliezen vaak dingen omdat anderen hun positieve karaktereigenschap niet begrijpen...Het spijt me ik was hier voor iets anders, maar ben mijn plannen ietwat aan het wijzigen omdat ik eigenlijk dit veel belangrijker vind en nogsteeds een 0,01% hoop heb op gerechtigheid en een toekomst met mijn lieve dochtertje en hopenlijk ook nog de laatste momentjes van mijn moeder die ik er mis maar zij begrijpt de situatie nu achteraf ook niet meer...en de schade is al ontstaan. 4 jaar proberen mijn moeder weer bij me te krijgen maar dat lukt me niet meer...Zij was ook de enige die alles wist over het geweld, provocaties en intimidaties. Ben bang als ze er niet meer is dat alles in de doofpot komt nu ik niemand meer om mij heen heb. Ik gun mijn dochter zo ontzettend een goede herinnering aan haar papa...en niet zoals ze me op papier aantoonbaar zwart hebben gemaakt en niet mijn reactie achteraf waar ik zelf al zo'n moeite mee heb doordat ze het me geestelijk zo zwaar hebben gemaakt. Kansloos op elk vlak en ben terug bij mijn hulpvraag uit 2017 met heeeeeel veeel schade en geen stap vooruit gezet, maar nu nogsteeds telkens achteruit wordt gezet....ik ben zwaar vermoeid geraakt en zat vast aan de weinige opties die overgebleven waren en die zijn nu op...Het voelt als een gedwongen einde...omdat ik in 2017 aangaf "stevig in mijn schoenen te staan". Alles hebben ze me afgenomen, onterecht en zonder mogelijkheid op herstel. Ik ben doodvermoeid en geen stap meer vooruit kunnen zetten in mijn leven en in het heden 10 stappen achteruit gezet met dingen die ik vooraf aangaf en bespreekbaar maakte, en die instanties pas achteraf gingen kijken hoe het gegaan is... Achteraf. Dat voelt nogmaals al een ruggesteek. Wellicht is dit een laatste smeek om een steuntje van een 'belangenbehartiger' in de vorm van een vrijwilliger (mijn ervaring is dat die minder de dwang hebben iemand na 1, 2 gesprekken zonder enig begrip en (positief) resultaat. Dit zorgt bij mij voor frustraties. Achteraf. De situatie is hun te complex en ze willen het in 1 a 2 afspraken afronden en doorschuiven). Ik vind 10 jaar genoeg en wil afronden....op welke manier dan ook. Mijn gezondheid is door de situatie zwaar achteruit gegaan en maak mij zorgen dat dit nooit voor mijn dochter opgehelderd gaat worden. Iets houdt me nog tegen om een probleem aan te kaarten met mijn leven.

Ik zou graag de mening van iemand willen horen die open staat om ook de andere 75% aan te horen en op een rijtje te zetten en mogelijk een steuntje in de rug kan betekenen voor mij en mijn dochtertje om hier nu weer een lichtpuntje te creeeren in de tunnel die bij mij nu al 3 weken pikzwart is. Ben u eeuwig dankbaar.

Je verhaal is heel heftig en ook heel schrijnend, dusdanig dat je op dit forum zeer waarschijnlijk geen hulp gaat vinden buiten dat je je verhaal kwijt kunt.
Er zijn hier geen artsen, psychologen of mensen die enige invloed zouden kunnen hebben om jou verder te helpen.
Er zou dan toevallig iemand mee moeten lezen die nog een weg weet die je zou kunnen proberen.
Ik hoop voor je dat dat zo gaat zijn, als je verder je verhaal wilt doen of iets kwijt wilt, kun je hier altijd terecht.
Sterkte!

Dank je suus.