Dag Els
Ik ben na 40 (verdrietige) jaren gescheiden.Het is nooit te laat.
Mijn ex en ik gaan nog Broer en zus
relatie met elkaar om, is nooit anders geweest.
Maar de buiten wereld heeft wel 'n stempel op me gedrukt.
Omdat ik uiteidelijk voor me zelf gekozen heb.
Met vriedelijke groet Carola

Dag Anna

Wil je mij je mail adres doorsturen ?

Carola

Medisch Forum Reglement
Het is niet toegestaan om op het medisch forum van Dokter.nl:
E-mailadressen, adressen en/of telefoonnummers te plaatsen

Hallo Anna
Wil graag met je praten, maar ik vind het vreemd dat het op deze site niet mogelijk is mijn mail adres aan je door te geven, omdat ik het wat pijnlijk vind dat de situatie waarin ik verkeer voor iedereen leesbaar is,

Gr Carola

Hoi,
Ga eens naar http://www.aspergersyndroom.nl daar kun je volgens mij wel met elkaar in contact komen

sinds de diagnose is gesteld bij mijn jongste kind, zijn er schelletjes van mijn oogleden gevallen.
Onze Jongste is geindiceerd op PDD-nos. Mijn man is ook een echte PDD-nosser, om het zo maar te stellen.
En de broer van mijn man is nog een graadje erger.
Na 18 jaar gekloot binnen onze relatie weet ik nu eindelijk waar het vandaan komt. Maar mijn man vindt dat ie niets mankeert. Hij heeft ondertussen de financien al om zeep geholpen, het huwelijk is zo goed als stuk en zijn broer zit hier als een puist op dit gezin. Relatie therapie helpt niet, hij valt gewoonin slaap tijdens bijeenkomsten. Als er iets misgaat krijg ik altijd de schuld en zelf loopt ie weg bij conflicten of bij een poging tot communiceren. Ik moet altijd maar de begripvolle zijn en buitenstaanders zeggen dat ik moet praten met hem. MAAR DAT GAAT NIET!!! Je kan net zo goed tegen de deurknop kletsen, dat geeft hetzelfde effect. Nu heeft hij zich een auto verschaft en we zitten nu met een lege koelkast en een huurachterstand. Komt wel goed, zegt ie...Soms krijg ik de neiging hem of mezelf om zeep te brengen. Ik prop eten, heb een hartkwaal en hoge bloeddruk en onsteking hier en dan weer daar. Maar ik moet doorgaan. Heb nog andere kinderen om voor te zorgen. Mijn werk wordt over een maand be-eindigd en hij heeft een fulltime job. Ben nog afhankelijk van zijn centen. Scheiding vindt ik geen optie, in de bijstand is het armoei. Vooral mijn dochter, die hangt erg aan hem.

door problemen binnen mijn relatie met een partner waar je geen kant mee op kan,als alleen zijn kant. veel onwil,bevechten,ontkenning,tegenwerking,verkeerd reageren,afspraken niet na komen,nieuwe plannen die hij zelf ook wilt en het mee eens is worden tegengewerkt en bekritiseerd van zijn kant, angst en heel veel twijfel is waar ik tegen aan bots,keuze maken kan hij niet wilt hij niet. ook zie ik dat hij het probeert,zijn best doet en wilt doen. dit houd hij even vol en word hem snel te veel en schopt vervolgens tegen alles aan om het te vernietigen. erg in zich zelf. emotie is bij hem schreeuwen. zijn baan geeft hij zich 100% in. daarnaast kan hij niets meer aan en geven. je kan iets met hem afspreken en de volgende dag ontkent hij deze afspraak of het voorval waar over je hem aanspreekt.hobby's kan hij niet omgaan [ met alles gaat hij'te'mee om,verdwijnt er in] roep je hem voorzichtig terug neemt hij afstand. zwijgt dagen en kijkt dwars door je heen. uberhaupt neemt hij gelijk voor dagen afstand als je wat aangeeft,al gaat het over niets. hij ervaart alles alles zware kritiek. communiceren wilt hij niet. binnen een relatie werkt hij niet mee. buiten de relatie na ieder ander is hij de perfecte persoon. een graag gezien persoon. als alles na hem toekomt, je hem niet attendeert dat het anders kan, hem laat gaan in alles wat hij voor zich zelf wenst en wilt en op de manier waarop hij het wilt doen, hij het het voor het zeggen heeft en controle behoud gaat het goed. hij ziet zijn gedrag niet, het ligt bij mij. ook al is het nog zo duidelijk. mijn vraag is' hoe krijg je een partner na de neuroloog voor onderzoek na mogelijk een vorm van autichmu? hij valt mij verbaal al erg aan, als ik iets kleins aangeef. wilt dan ook altijd gelijk stoppen met de relatie en alles wat we net aan het plannen zijn. ik kan hem niet bereiken, wat ik ook probeer en welke ingang ik ook uit probeer. voor de rest een slim persoon, die buiten de relatie alles op een rijtje heeft [zou je zeggen] huishouding kan hij niets mee, ordene ook niet. wanneer kleren vuil zijn en de was in moeten, ziet hij niet. dit geld niet voor als hij na zijn werk gaat,ziet hij er piekfijn uit. wel binnen zijn prive. binnen prive kan iets erg vies zijn, hij ziet het niet. doet nergens dopjes op terug, verpakkingen sluit hij niet en laat altijd het laatste beetje ongebruikt achter in plaats van opmaken. ook gooit hij het niet weg, koopt nieuwe verpakking en opent die. verzameling van bijna lege verpakkingen als je hem er niet op attendeert of het zelf opmaakt en weg gooid. hij wilt het niet zien, doet niets met rustige liefdevolle aangevingen of hij het anders wilt doen. soms word ik boos en merk dat dat helemaal verkeerd werkt. als een stier op een rode lap. hij zoekt bij andere bevestiging dat hij wel goed funcineert en verteld alles anders om, zoals het niet gaat en werkelijk is. zijn beleving waar hij echt in gelooft. ziet elke verandering negatief en denkt zwart. veel later komt hij er op terug en wilt het dan zo [zodra ik het los heb gelaten] om als nog die kant op te gaan. ga je er weer in mee, werkt hij weer tegen. hij maakt van elke stap een gevecht als hij overzicht verliest of er teveel verandering in zijn leven komt,die hij zelf wilt. hij voor wilt gaan. dus de wil is er wel. hij kan het niet aan geestelijk lijkt het wel. geen verwachting mag je hebben bij hem. of het nou na een feestje gaan is of een dag vooruit iets plannen. alles op het moment/minuut beslist hij pas. of wij die dag samen eten of samen slapen. bij elkaar zijn. dit alleen binnen zijn relatie. daar buiten maakt hij ver vooruit afspraken en komt hij allemaal na. relatie is voor hem iets wat hij niet wilt, omdat hij weet dat hij daar niet in funcioneert. ook wilt hij een relatie erg graag en kan er niet buiten. voor het oog van de buitenwereld hoort een relatie? sex is er, als je hem in alles zijn zin geeft en op zijn manier en wanneer hij het aangeeft. van uit mijn zelf aangeven is 'nee zijn antwoord'. dan neemt hij afstand en benadert mij lange tijd niet voor sex. is dit vorm van autichmu of narcismu? ook zie ik dat hij zijn best doet, het probeert te begrijpen. hij kan er alleen niets mee. word hem snel te veel. schakelen is voor hem moeilijk. hij wilt mij begrijpen, kan mij niet begrijpen. omdat hij zich zelf niet begrijpt. aan zich zelf in zijn hoofd zijn handen vol heeft. zijn hoofd die vol met twijfels zit,angst ect..wat hij niet toont of over spreekt. hij wantrouwt een partner snel. zijn gevoel en gedachtens delen doet hij niet. emotie toond hij niet op lieve manier. emotie zit er wel, komt er verkeerd uit. in zich zelf in rust zonder dat je hem lastig valt kan hij uren achter de com na muziek luisteren, avonden tv kijken, met zich zelf bezig zijn. dat is als hij in rust stand is. is hij onrustig rent hij alle kanten op. stilstand is er niet. het is alles of niets. veel aandacht gaat zijn kant op,dwingt hij af. aandacht terug is te weinig aanwezig. hij neemt veel, geeft weinig tot niets terug. ook kan hij lief zijn en innement en als hij dit gedrag laat zien, is hij trots als een kleinkind op zich zelf, dat hij die kant laat zien. dat moment is dan weer voldoende voor een half jaar. hij vertoont zenuwen trekjes als het hem teveel word, iets van hem verwacht word. je ziet dat hij niet goed in zijn vel zit. zou graag willen dat hij zich laat onderzoeken. hoe krijg ik dat voor elkaar? misschien kan hij dan anders omgaan met wat hij weet. anders in het leven staan. het leven is nu voor hem binnen een relatie [niet alleen onze relatie] een groot gevecht. terwijl hij het wel probeert. hij begrijpt het niet.

Herken het gedrag. Zeer vermoeiend en moeilijk mee te leven. Partner is onderzoek aangegaan, zijn gedrag maakte ook hem ongelukkig. Diagnose werd gesteld. Vorm van autisme. Het blijft moeilijk, vooral voor mij. Twijfel niet meer aan mijzelf wat ik voorheen wel deed. Weet nu waar het door komt. Fijne momenten aanwezig. Loopt het goed en relax. Heeft mijn partner zijn slechtte dagen, dan word ik zijn doel om zijn frustratie op te richten. Moet ik echter alles opkroppen en over mij heen laten gaan. Anders gaat het gelijk goed fout voor lange tijd. Zijn vergeving volgt na paar dagen in een andere ruimte vertoeft te hebben/mij ontlopen. Gevoel van steeds opnieuw moeten beginnen. Als ik vertrouwen erin stel en denk 'nu gaat het goed' we kunnen samen een weg er in vinden! Vind er iets plaats wat alles teniet doet. Ben ook een mens. Lastige situatie voor beide. Houden van' sterk aanwezig en houd onze relatie overeind. Geregeld neem ik mij voor 'ik stop er mee'. Als ik daar op uitkom en mijn partner voelt dat, word het weer beter en geniet ik van onze relatie zoals een relatie hoort te zijn. Opgeven doen we niet, al roept ook mijn partner tig maal dat we moeten stoppen uit onzekerheid. Een normale relatie word het nooit. Het vermogen in je hebben om jezelf weg te cijferen gedeeltelijk. We weten nu waar door het komt. Niets te maken, dat we niet bij elkaar passen. Zorgt voor stukje rust bij mijn partner. Hij twijfelt niet meer aan' mij' en onze relatie. Het 'weten' dat het in hem zit haalt die twijfel voor het eerst in zijn leven weg ten aanzien van een partner. Je kan gaan of blijven. Moeilijk blijft het. Ik denk vooral aan de positieve dingen die er zijn en wij delen. Zie een botsing als een storm die ook weer gaat liggen. Hoop, dat je partner er voor open staat om zich te laten onderzoeken. Diagnose voelde als verlossing. Al was het niet de oplossing voor de problemen waar wij mee kampen binnen de relatie. Het 'weten' geeft steun aan beide. Geniet van goede tijden. Heb je het gevoel dat je zelf passief reageert of word. Trek aan de bel en zoek hulp. Een relatie waarin juiste verhoudingen aanwezig zijn, word het nooit. JOSE

Ik ben een vrouw van 56, en al 36 getrouwd met een asperger, en ik kan je vertellen dat het leven niet makkelijk is met hem. er is altijd wat. de diagnose is pas 5 jaar geleden gesteld. We hebben trainingen gedaan, cursussen praatgroepen enz. maar nu zeg ik je veranderd ze NOOIT. Ik ga nu voor mezelf. Al die fratsen, leugens enz. ik laat ze langs me afglijden. Er zijn echt wel positieve dingen hoor, zijn trouwheid, zijn structuur, zijn zorgzaamheid in bepaalde zaken, maar alles alleen als het hem interesseert, ik ben helaas niet meer zo positief omdat ik geleerd heb dat het vaak geen enkele zin heeft. Zelf heb ik een zware depressie erop zitten, de ene na de andere therapie gevolgd, omdat iedereen (psychiatrie) voor de diagnose dacht dat gestoord was, maar diep in je grote teen weet je dat het niet klopt, maar bewijs dat maar eens aan de buitenwereld, zelfs psychologen wist mijn man nog manipuleren, want ook daar zijn ze sterk in. We proberen er nu het Beste van te make, ik werk vooral in een groep vrouwen met dezelfde probleem al 2 jaar om mezelf weer op de rit te krijgen. Ook om te weten wie ik zelf ben, en wat ik wil. Ik was mezelf kwijt geraakt, ik was 20 toen ik trouwde, en wist niet beter dan dat mijn man een"eigewijze man"was. met narcistische trekken, zelf ben ik ook erg sterk, maar op een gegeven moment kun je niet meer. Toen en dat is 2 jaar geleden kwam ik op psychiatrie terecht. Dat wil ik nooit meer meemake. Nu zorg ik gewoon voor mezelf, en laat mijn man gewoon doen wat hij wil, als het me teveel wordt ga ik gewoon weg, een vakantie met vriending whatever. Dat is de uitkomst na 36 jaar leven met een asperger. Ik raad het niemand aan, maar helaas zijn deze mensen erg goed in het manipuleren, kopieren en doordrammen van hun wil. Een ding staat vast, het is een handicap, en in wezen kunnen ze er niets aan doen. Behalve dat zij bereid zijn naar hun partner te luisteren en van hun kant het beste uit hunzelf willen halen, alhoewel dat vaak weer snel vergeten wordt. Soms denk ik: ik heb 2 kinderen , alleen met mijn echte kind heb ik zoveel minder werk. Mijn zoon heeft er ook erg onder geleden, gelukkig gaat dat nu steeds beter, hij gaat er nu vaak humoristisch mee om. Maar hij was wel al met zijn 20e het huis uit, om aan die negatieve lading in huis te ontsnappen, hij heeft dus ook voor zichzelf gekozen, en dat is de enige manier om nog iets van je leven te maken. sorry dat is redelijk negatief ben maar het is niet anders. Ik wens jullie allen heel veel sterkte en wijsheid, en zorg goed voor jezelf.
liefs my

oh hoe herkenbaar.... eng gewoon....
heel hartelijk dank voor deze uitleg en tips!
Ben er sinds 2 weken achter dat ik een partner met AS heb (thuisdiagnose), en dit is zo'n treffend verhaal, dat enige twijfel meteen bij mij weggenomen heeft, dank je wel!

Hallo allemaal

Ben 25 jaar samen met een zogenaamde moeilijke man. Het was best wel leuk met hem omdat hij altijd vanalles plant om naartoe te gaan. Maar er gebeurden ook wel "vreemde" dingen. Voor mij niet logische reacties van zijn kant enz. Maar ja, hij is nu eenmaal zo.... En voor de rest was het best wel leuk.

Maar 2 jaar geleden werd mijn vader ernstig ziek. En in de plaats van steun, kreeg ik verwijten van hem dat ik er volgens hem niet goed mee omging. Een troostend woord was er ook al niet bij.
Integendeel hij maakte zulke kwetsende opmerkingen die ik bijna niet kon geloven.

Ik ben toen op zoek gegaan naar waarom hij zo reageerde. Eerst kwam ik tot de conclusie dat hij waarschijnlijk een cerebrale narcist is.
Maar nadat hij me naar de psycholoog stuurde omdat ik terug "normaal" moet doen, heb ik ontdekt dat hij waarschijnlijk ook autistisch is.
Een fraaie combinatie!

Hoewel dit dikwijls ontkent wordt, zijn er toch ontzettend veel overeenkomsten tussen die twee persoonlijkheidsstoornissen. Geen inlevingsvermogen, alles draait alleen maar om hen. Ze kunnen niet tegen kritiek, maar hebben wel altijd kritiek op anderen. Geen rekening houden met iemand anders zijn gevoelens. Overdreven boos worden om onbenulligheden. Bij ruzies is het nooit hun schuld. Manipuleren tot ze hun zin krijgen. Jaloers zijn als je eens met iemand anders iets wil doen. Enz.

Enfin, ik heb dus besloten dat ik mijn verdere leven niet met deze man wil leven.

Ik heb hem dit al verschillende keren gezegd. Maar het dringt niet tot hem door. Of soms dringt het wel door en reageert hij heel extreem. Dan wil hij een vechtscheiding en gunt hij me niets.

En de volgende dag doet hij weer alsof er niet aan de hand is. Ik kom dus geen stap verder.

Heeft er iemand tips hoe ik dit het beste aanpak. Ik wil helemaal geen vechtscheiding. Ik wil dit op een goede manier beëindigen. Ik wil hem zelfs helpen om een nieuw leven op te bouwen. Ik wol alleen niet meer met hem samenleven.
Ik wil terug alleen zijn, zonder dat iemand zegt wat ik wel en mag doen/dragen.
Heeft er iemand tips voor mij?

hallo, ik ben bang dat ik ook met iemand in een relatie ben met dit probleem..........heb veel mee gemaakt....dacht altijd het lgt aan mij.....werd onzeker...en nu pass ik daar voor. wil meer aan me zelf denken want ik trek dit niet meer, raak mezelf kwijt. Heb me elf terug gevonden door apart te gaan wonen want had behoefte aan rust! helaas is hij domme dingen gaan doen, kreeg spijt en ben weer samen met hem. Maar woon nog niet samen....durf dit niet aan.....

wat herken ik dit..............ik sta ook op het punt om er een punt achter te zetten want wil rust.....ben positief van me zelf.......door hem voel ik me rot........snapt hij niet want hij..is het slachtoffer..........

Mijn man dacht een half jaar nadat hij uit huis was gegaan omdat ik had gezegd dat ik wilde scheiden nog steeds dat het wel goed zou komen...De enige manier die helpt is dat jij jouw weg kiest en die gaat!Dat je stappen gaat zetten zonder te wachten of het wel tot hem doordringt, of dat hij stopt te zeggen dat er geen vechtscheiding van komt.Hoe hij reageert kan je niet beinvloeden, dat is zijn manier van er mee om gaan, wacht niet op bevestiging, dat hij het ook gaat zien dat het beter is om uit elkaar te gaan en dat je dat vriendschappelijk wil doen. Die krijg je niet!! Wel kun je van jouw kant kiezen en voorstellen doen waar jij achter staat. Dus probeer bij een mediator samen te praten, dan heb je minder kans op een vechtscheiding. Als hij dat niet wil, is dat zijn keuze, maar hou je poot stijf en zet door.Ik zit nu bij en mediator en ik merk dat het helpt dat er een "officieel" persoon bij zit. Daar zijn ze meestal van onder de indruk en wil hij niet af gaan door dingen te noemen die niet fair zijn.
Sterkte!

Ongeveer 4 jaar geleden heb ik ontdekt dat mijn mijn autistisch is. Er is geen diagnose gesteld wat dat wil hij eigenlijk niet. Hij beweerd dat in onze huidige tijd iedereen in een soort hokje geklasseerd word dus hij wil er niets over horen. Bij ons zit het zo wij hebben 2 kinderen van 20 en 18 jaar. Bij de geboorte van onze dochter duurde het meer dan 24 maanden vooraleer ze kon alleen lopen en zo begon men met een hele reeks onderzoeken waarover ik nu niet meer wil uitweiden. Er werd geconstateerd dat zij een met een verlaagde spierspanning geboren was en ook hyperlaxiteit van de spieren. Daarvoor ging ze in behandeling tot haar 14jaar en funktioneert zij nu zoals iedereen (natuurlijk zal zij nooit aan heel lenig zijn. Tezelfdertijd tijdens de behandelingen merkte men ook op dat er toch nog bepaalde zaken waren waar er aandacht moest aan gegeven worden o.a. zij moest oefeningen doen voor ruimtelijk inzicht.
Jullie denken waarschijnlijk wat heeft dit met autisme te maken maar naarmate ik verder door het leven ging met mijn partner merkte ik dat er bij hem toch ook bepaalde zaken waren waar ik geen verklaring kon aan geven. Hij verzameld nl Old-timers maar dat ging zo in het extreme (wij hebben er ondertussen al een 100-tal staan) zowel intakte als wrakken. Aan alles geraakt hij zo gehecht en van niets kan hij afstand nemen. Wekkers radio's en auto's dat zijn zijn vrienden. Hij koop alles in veelvoud wat hem bevalt en hij kan van niets afstand nemen. Vrienden heeft hij nauwelijks en hij gaat heel stuntelrijk om met mensen ook zijn reacties zijn soms zo afstotend en deze verbazen ons zo. Kortom ik kan er boeken over schrijven. Ondertussen heeft alles zich zo geëscaleerd dat ik na al die jaren dat ik helemaal nog niets over autisme gehoord had het hier bij ons thuis een puinhoop geworden is. Ik heb alle moeite gedaan om de kinderen een goede opvoeding te geven, ze zoveel mogelijk te laten functioneren in de maatschappij zoals het hoort te zijn maar ikzelf voel mij er op dit ogenblik helemaal niet goed meer bij. Onze zoon studeert nog en onze dochter studeert voor het ogenblik als uitwisselingsstudente in de U.S.A. volgend jaar zijn de kinderen van plan op kot te gaan en daar sta ik helemaal achter want mijn man kan van de kinderen geen afstand nemen en leeft in de hoop dat ze later bij ons in het huis gaan komen bijwonen met hun partner (want daarvoor heeft hij gezorgd dat het huis groot genoeg is om er nog een gezin te laten bijwonen) hij hoopt dat zijn kinderen later voor ons zorgen.Ik ben hopeloos en overweeg hem te verlaten om mijzelf terug te zijn, maar ik kan het ook niet over mijn hart krijgen hem te verlaten hij zal zo hulpeloos zijn en hij zal dat zeker van mij ook nooit verwachten. In zie eigenlijk de toekomst voor het ogenblik somber in en schrijf dit hier om eigenlijk ook een beetje raad te krijgen van lotgenoten.