Ik wil heel graag ervaringen delen!

Dank jullie voor de reactie's, zaten goede tips bij.
Heb nu een forum gevonden via NVA en daar kun je elkaar, als je wil een persoonlijk bericht sturen, vind ik wel makkelijk. Het heet autsider. Eerst dacht ik dat het alleen voor mensen met autisme was, maar dat is niet zo. Is ook voor familie en partners van...

Hopelijk hebben anderen hier ook iets aan. Het zoeken op internet valt soms niet mee, maar...de aanhouder wint.

Iedereen groetjes, Face

Hallo, ik begrijp helemaal wat je bedoeld. Ook ik wil heel graag in contact komen met mensen die een autistische partner en/of kinderen hebben. Een chatbox zou ideaal zijn.

Hay Ingrid en Rowan

Chat en forum voor autisten en familie/vrienden/partners is er zoals ik al schreef. Zonder proffesionals of zo, op autsider. Zelf vind ik de chat wat moeilijk, moet ik dus nog leren, maar je kunt zelf wel aangeven of je PB (persoonlijk bericht) wil ontvangen en/of je email zichtbaar is via je profiel. Een makkelijke manier om dus snel contact te leggen met andere lotgenoten. Dat is de tip die ik kan geven, maar misschien weten anderen dit allang.

Groetjes Face

Ik heb sinds 1994 een relatie. Zonder dat ik hier al te diep in wil gaan heeft ze me vooral in het begin heel erg gekwetst met zeer 'vreemd' gedrag. Ze zag mijn verdriet en ook daar reageerde ze nogal luchtig op: 'Ik wist niet dat je dat erg vond' en daarmee was voor haar de kous af. Ik wilde over zaken praten maar dat lukte op de een of andere manier niet. Ik heb toen meermaals overwogen om de relatie te verbreken maar uiteindelijk niet gedaan. Gaandeweg werden zaken rustiger al bleef ze 'vreemd'. Ik had mijn eigen leven en zij werkte vooral veel en hard. In 2004 kregen we ons eerste kind. In 2007 ons tweede en snel daarna verhuisden we. Beiden een nieuwe baan. Al met al veel veranderingen in korte tijd. Zij bleef gewoon haar eigen leven lijden. Veel werken en voor de kinderen zorgen. Voor mij was er geen aandacht meer over. En dat terwijl je samen voor een hele klus staat. Veel kwam op mij neer en dat is zo gebleven. Dat vind ik allemaal niet zo erg maar soms wil ik gewoon wat steun. Die krijg ik nooit spontaan en als ik erom vraag dan komt ze altijd met praktische oplossingen. Ook in huishoudelijke zin wil ze wel ondersteunen maar ze doet dat niet consequent en houdt dat nooit lang vol. Daarnaast zijn er altijd beperkende factoren. Ze is altijd 'druk' met haar werk. Bovendien is er lichamelijk ook altijd vanalles aan de hand. Krachtverlies in handen, PMS, hooikoorts, vaak kleine ongelukjes etc etc.
Veel van de dingen die ik doe ziet ze niet eens. Ik heb getracht dit in de loop van de jaren 'zichtbaar' te maken door ze te benoemen. Na een aantal incidenten besloot ze om in 2009 hulp te zoeken. Ze kreeg toen de diagnose ADD. Op mijn verzoek heeft ze zich ook op autisme laten onderzoeken. Op basis van haar zeer beperkte inlevingsvermogen had men het ernstige vermoeden van autisme. Dat kon echter niet met zekerheid worden gesteld omdat veel ook vanuit ADD en de coping ermee verklaard zou kunnen worden. Voor mij is de zaak echter duidelijk.
Op dit moment hebben we het heel moeilijk. Ik blijf, tegen beter weten in, dingen 'samen' willen. Ik wil ook meer aandacht van haar en vooral erkenning voor de dingen die ik doe. Zij wil vooral rust. Hierdoor zit er ook veel boosheid bij mij. Ik ga aan haar 'trekken' en dat werkt net averechts. Ondanks dat veel van bovenstaande nogal negatief klinkt vind ik haar heel lief en hou ik ontzettend veel van haar. Kortom ik zal mijn eigen verwachtingen drastisch bij moeten stellen om verder te kunnen.

Niemand kan voor een ander uitmaken wat die ander aankan. Elke autipartner is anders, zoals elk mens verschilt van de ander.Ik kan me de overweging goed indenken en bovendien is het gevoel naar een kind heelanders dan naar een partner.Men spreekt vaak van onvoorwaardelijke liefde als het gaat om liefde tussen ouder en kind. Dat gevoel heb je m.i. niet tov je partner. Althans: voor mij werkt dat niet zo. Maar ook dat is ws voor iedereen anders.

Ik begrijp Nel heel goed... helaas...

Heb ook een partner die ws autistisch is, kan zich niet in mij inleven, of gewoon invoelen in emotioneel opzicht. Hij is nooit eens spontaan, lacht zelden ergens om of begrijpt een grap niet. Zou graag willen dat hij zich liet testen maar heb het er niet over gehad nog met hem, bang dat hij boos wordt. Onze oudste zoon heeft ook asperger. Dit is pas op z'n 30e vastgesteld door middel van onderzoek. Ook ik begrijp Nel heel goed.

hoi
herkenbaar ik kom denk ik ook op autisme uit na veel rondzoeken op internet(borderline/narsisme)
Niet echt vol te houden met drie opgroeiende dochters.We wonen nu 8jaar in elk deel van het huis.
Ook dit zorgt voor veel verdriet en frustratie als je niet weet waar je mee te maken hebt en alles beziet vanuit de veronderstelling dat je partner het zelfde zou moeten functioneren als jij zelf.
Kantelje perspectief.
Mijn expartner redeneert alles alleen vanuit zich zelf.Opmerkingen als ik heb er geen belang bij
Ook voor mij was dat kut kut kutwijf opmerkingen en geschreeuw zonder te horen ook niet meer op te brengen.Totaal uitgeput en nu de jongste nu 10 is en al eerder niet tot veel meer in staat geenenergie om iets op te pakken

Hallo Hope.

Het is net alsof ik mijn eigen verhaal zit te lezen, herken hier zoveel in ook mijn man heeft Ass we zijn al 33 jaar getrouwd maar wonen sinds maart niet meer bij elkaar.
Na de zoveelste escalatie is hij in maart bij begeleid wonen terecht gekomen, we zijn niet gescheiden en gaan ook nog wel met elkaar om maar ik wordt elke dag door elkaar gegooit met mijn emoties.
Voor hem is er niets aan de hand want hij heeft zijn plekje gevonden, alles wordt voor hem geregeld,
maar hij bedenkt niet hoe het allemaal voor mij is, ik ben zelf gehandicapt hij vraagt zich niet af of ik het allemaal wel red.
IK VIND VEEL HERKENNING IN JOU VERHAAL VAN JEZELF KWIJT ZIJN , ANDEREN DIE JE NIET BEGRIJPEN, MOE EENZAAM, EN TWIJFELEN AAN JE ZELF WANT JIJ BENT DE KWAAIE PIER.
Nou Hope ik hoop voor jou en voor mij dat we onze weg vinden hoe we alles doen moeten, al weet ik nu nog niet hoe, maar ik weet wel dat ik alle jaren alleen alle verantwoordelijkheid, opvoeding e.d. heb moeten doen, en daar ben ik uitgekomen dus hier zal ik ook een oplossing voor vinden.
En ik denk dat jij dat ook kunt want ook jij bent een sterke vrouw, maar onze valkuil is dat we onszelf vergeten en daar moeten we wat aan doen.
Hope ik wens je alle goeds voor de toekomst en veel zelfvertrouwen toe.

Zou graag eens praten met vrouwen over leven met een autistische man
Ik ben 68 jaar en 40 jaar getrouwd geweeest,nu ben ik gescheiden maar er niet gelukkiger van geworden.
Heel eenzaam en triest als ik terug kijk op mijn leven
Carola

Ik Zou graag eens met je willen praten
Ik ben 68 jaar en 40 jaar getrouwd geweest
Nu ben ik uiteinelijk gescheiden, maar 40 jaar poets je zomaar niet weg

Carola

Ik wens de (gescheiden) partners heel veel sterkte en ik hoop dat jullie hier flink steun aan elkaar zullen hebben...

Er gaat een wereld voor mij open, mensen hier halen de woorden uit mijn mond! Na jarenlang voelen dat er 'iets' niet klopte, aan mezelf twijfelen, mezelf totaal kwijt zijn, depressieve gevoelens hebben, sociaal belemmerd worden, thuis op mijn tenen lopen, ernstig belemmerd worden in de opvoeding van onze kinderen enz enz enz, ben ik er nu, na dit allemaal gelezen te hebben, en nog meer op google, achter gekomen dat mijn partner zomaar eens een vorm van autisme zou kunnen hebben! Ik acht de kans voor mijn gevoel zo'n 99,9%! Wat een opluchting/geruststelling! Had afgelopen weekend de keuze gemaakt om toch bij hem weg te gaan, en voor mezelf en voor de kinderen te kiezen, totdat hij bij mij kwam met het bericht dat hij graag zichzelf na wil laten kijken! Hij heeft aangegeven dat hij zeer sterk het idee heeft dat er 'bij hem iets niet klopt'! Een dezer dagen is de afspraak bij de huisarts, ik ga mee, en ben heel benieuwd hoe het gaat lopen! HEEL FIJN EINDELIJK EEN BEETJE MEER DUIDELIJKHEID TE HEBBEN/KRIJGEN! Of de relatie nou stukloopt of niet, ik wil hem heel graag helpen, hij kan er nou eenmaal zelf niets aan doen dat hij zo is!

hallo Carola,

ik wil ook graag praten met iemand die begrijpt wat je doormaakt. ik ben 29 jaar met mijn man, maar ik vind het zo moeilijk worden! hij is echt een goeie vent hoor, maar ik voel me zo intens eenzaam!dat zie ik ook terug in de verschillende reacties. het invullend vermogen is nauwelijk tot niet aanwezig. enz enz. soms weet ik het niet meer.
groeten Anna