Wees geen slachtoffer als je dat niet werkelijk bent. Pak jezelf bij de kraag. En neem je verantwoording voor de keuzes die jij zelf hebt gemaakt waardoor jij nu in deze situatie zit. Het is je niet overkomen maar het ongeluk waar jezelf nog steeds voor kiest. Dat is wat jij jezelf aan doet en niemand anders.
Met vriendelijke groet,
R.

Laten we in ieder geval elkaars meningen en uitspraken respecteren. Mijn mening is dat elk verhaal/ervaring gedeeld op dit forum of in dit specifieke topic uniek is. Laten we voor onszelf dus uitmaken wat we met de antwoorden, reacties, tips en adviezen doen! Ik wens iedereen met een (groot)ouder/partner/kind/collega/vriend met (welke vorm van) autisme alleen maar heel veel kracht...
Beertje.

ik ben 16 jaar getrouwd. mij man is autisme. ik ben bij hen weg gegaan dat is niet nu wat ik wil. ik hou nog heel veel van mij man. ik ben nu 11 weeken weg. mij man wilden al die weeken niet met mij praaten. nu dat wij moeten voor kommen bij de kinder rechter wilt mij man nu wel praaten. ik heb gehoord dat hij gezegt heeft ik praat met mij vrouw maar geeft haar geen valsen hoop. ik ga tog van haar scheiden. ik hou nog van haar ze is de eerste liefen van mij. maar er is te veel geburt. dat is waar daar heb ik spijt van. ik heb twee kinder mee het huiwelijk genoonen. en een van om is gestoorven. en een zoon van 14 jaar die heeft ook autisme. mij zootje heeft hulp maar daar heb ik spijt van te veel mennsen in huis is niet goed ze zien en hooren veel van het gezin. heeft iemand een tip voor mij hoe ik met mij man zammen kom.

Onlangs ben ik gestopt met mijn relatie, ik kon er niet meer tegen. Ik denk dat hij (een vorm van) autisme heeft, heb dat bespreekbaar willen maken maar hij lachte me uit.
Tuurlijk is het altijd de schuld van iemand anders als iets niet goed gaat, zo herkenbaar die verhalen hier. Ik werd een keer ziek en hij werd boos op mij. Ook verlangde hij steeds meer van me, hetgeen ik niet meer kon opbrengen. En steeds weer die kritiek en vernederende opmerkingen daarna.
Ik heb voor mezelf gekozen maar ik had hem zo graag willen 'helpen en steunen' omdat ik veel van hem hield maar ja, als hij zichzelf 'God' vindt en hij blijft volhouden dat er met hem echt niks mis is en zichzelf ook nog eens perfect vindt, dan moet je je gaan afvragen of je zo gelukkig bent.

Hoe heb jij geleerd te kiezen voor jezelf binnen de relatie? en hoe communiceren jullie met elkaar. Ik krijg namelijk steeds maar te horen dat ik mij te druk maak en zeur! Ik wil zo graag deze relatie laten slagen. Maar ik weet even niet meer hoe word er erg onzeker van!

Hallo allemaal,

Ik heb ruim 3 jaar een relatie met mijn vriend,
na een ontzettend moeilijke stap en heel veel opofferingen van mijn kant,
is er bij hem asperger geconstateerd,

Ik ben bereid om dit te accepteren en mij hierin te verdiepen doormiddel van cursussen die ik binnenkort ga volgen,

wat onze relatie een hel maakt is zijn moeder en zijn ex, die beiden niet accepteren hoe hij is en hem willen vormen en kneden zodat hij een verantwoordelijke vader is van zijn kinderen,
dit heeft in de afgelopen tijden onze relatie helemaal kapot gemaakt,
doordat er teveel prikkels van buitenaf kwamen en mijn vriend niet in staat was/is om zichzelf af te schermen voor negativiteit.

ik heb zelf gekozen om mijn leven te delen met hem, en ik weet dat hij mij altijd trouw zal zijn, en dat hij ondanks dat hij geen emoties aanvoelt en vaak heel grof uit de hoek komt, mij echt wel een arm om mij heenslaat of mij kust, als ik dat maar gewoon vraag.

ik weet dat er momenten zijn dat hij even heel anders is, hele mooie momenten,
ik weet dat hij op zijn manier van mij houdt.

ik ben getrouwd met een die heeft autistische al 16 jaar. ik heb een foud gemaak en ben weg gegaan. nu wild hij scheiden. heb ik nog een kans of moet ik dat afsluiten.ik was zijn eerten liefde. we heben veel mee gemaak in die 16 jaar. ik had twee kinder wij een van 14 jaar nu en eentje was vandaag 16 jaar geworden.nu die twee van mij zijn 26 jaar 20 jaar. soorie ik kan niet goed schrijfen.wie kan mij er andwoord op geven. ik ben van 1 septenber 2011 weg bij mijn man ik zit op een klein kamertje. ik ben door de stres 18 kilo afgevallen.ik hou nog veel van hem.

hallo sabine,

Alles herken ik in jouw verhaal. Ben nu 3 jaar gescheiden van mijn man die volgens mij asperger heeft. Gedoe en boosheid en alles is mijn schuld'. Onbegrip bij de kinderen en niet de verantwoording kunnen nemen voor zijn gedrag. Ook niet kunnen inzien wat zijn gedrag betekent
voor onze kinderen.Ik zou zo graag los van hem willen maar zolang de kinderen nog niet volwassen zijn blijf ik ook schipperen..
heel fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die te handelen hebben met een expartner die niet kan invoelen, meeleven of zich in zijn kids kan verplaatsen..Petra.

Hay Hope

Ondanks dat het al een tijd geleden is dat je dit bericht hebt gestuurd, wil ik toch graag reageren op jouw verhaal. Ik ben een vrouw en herken de situatie waarin jij zit. Heb een partner (al 32 jaar)en twee volwassen zoons, alle drie met autisme. Alle drie afhankelijk van mij. De samenleving/omgeving en zorg is hier niet op ingesteld en het doet mij vreselijk veel pijn te zien hoe deze mensen (autisten) telkens weer in de steek worden gelaten en partners er zo vaak, zo lang alleen voorstaan dat het niet anders kan dat ook zij een breekpunt hebben en burn-out raken.
Via dit forum wil ik dan ook oproepen om ons netwerk te versterken en elkaar te ondersteunen. Ik heb altijd veel gehad aan zelfhulpgroepen en geloof in ervaringsdeskundigen, want wie weet nou beter hoe het is, al wijzelf. Dit geldt dan, in mijn geval, voor partners (of ex) van autisten.
Omdat jouw verhaal er voor mij uitsprong, gezien de herkenbaarheid en wanhoop die ik erin las, wil ik je vragen mij persoonlijk te mailen.
Natuurlijk mogen anderen zich ook melden, zodat wij misschien op het internet een zelfhulpgroep kunnen opstarten. Het is niet gebruikelijk, maar ik waag de gok hier mijn email adres te plaatsen, zodat er persoonlijk contact gelegd kan worden en we niet maanden hoeven wachten, want ik zie dat deze topic al vier jaar geleden gestart is.
Ik heb zelf aktiviteitenbegeleiding gestudeerd en ruime ervaring met zelfhulpgroepen en vrouwenhulpverlening, maar ik reageer hier vooral als partner en moeder. Samen kunnen we van ons afpraten, ideeën opdoen, elkaar steunen en inzien dat wij niet de enige zijn.

Iedereen veel sterkte, Face

Het is niet toegestaan om op het medisch forum van Dokter.nl: Oproepen te plaatsen, (e-mail)adressen en/of telefoonnummers te plaatsen

Sorry, voor dit misverstand. Ik heb mijn email adres ook niet gegeven.
Toch wel een vraag. Ik heb behoefte aan contact met lotgenoten (partner/familie van autisten). Binnen de reguliere zorg stuit ik telkens op problemen, zoals dat er nog geen diagnose stelling is. Waar kan ik, kunnen wij terecht?

Dit is het beste forum dat ik heb kunnen vinden. We mogen geen oproep doen, maar laat ik dan de vraag stellen of anderen ook behoefte hebben om samen te praten (chatten), op een regelmatige basis over onze problematiek?

Ik kan ook geen ledenprofiel vinden, zodat wij via jullie site in contact met elkaar kunnen komen of heb ik niet goed gekeken?

Mijn excuus dat ik te enthousiast de regels te ruim heb opgevat. Ik heb mij netjes aangemeld, maar pas nadat ik mijn vorige reactie verstuurd had.

Juist voor mensen die ver van elkaar vandaan wonen en niet naar bijeenkomsten van de NVA kunnen, zou het een uitkomst zijn als wij een plek hadden waar wij interactief elkaar kunnen ondersteunen, maar misschien is die er wel al, alleen ik weet niet waar en ik weet nu ook niet of we dat dan hier op het Forum mogen vermelden, want misschien wordt dat al gauw uitgelegd als reclame. Het is zeker niet mijn bedoeling iets te doen wat niet mag.

Met vriendelijke groeten, Face

Nu begrijp ik mijn misverstand, want eerder trof ik in dit forum het volgende bericht aan;

Contacten met lotgenoten zijn erg belangrijk voor de herkenning en erkenning van het autisme. Naar elkaar luisteren en van elkaar ideeën opdoen biedt vaak steun. Lotgenotencontact is dan ook een belangrijk speerpunt van de NVA.

De NVA organiseert lotgenotencontact voor:
volwassenen met autisme
(ex)partners
ouders
broers en zussen
Volwassenen met autisme
Steeds meer volwassenen ontdekken dat zij een vorm van autisme hebben. Ouders herkennen soms het specifieke gedrag van hun autistische kind in zichzelf of bij hun partner. Anderen zien een programma over autisme op televisie of lezen een artikel hierover waarin ze zichzelf herkennen. Soms weten mensen al hun leven lang dat ze anders zijn, maar dat dat ook een naam heeft is hen onbekend. Autisme en de daarbijbehorende symptomen zijn niet altijd even zichtbaar. Soms is het autisme zo gecamoufleerd dat het alleen in bepaalde omstandigheden wordt opgemerkt door mensen zelf of hun directe omgeving. Op latere leeftijd de diagnose autisme stellen is lastig: voor een goede diagnose is veel informatie over de ontwikkeling in de jeugd nodig, en deze is lang niet altijd meer voorhanden.

Coördinatie lotgenotencontact volwassenen: [email protected]

In 1998 is de eerste lotgenotencontactgroep ontstaan van partners van mensen met autisme. Zij vonden erkenning en herkenning bij elkaar. Inmiddels worden er in de meeste regio’s gespreksgroepen georganiseerd. In deze gespreksgroepen komen mensen bij elkaar die een (ex-)-partner hebben met een autisme spectrum stoornis (ASS) of die een sterk vermoeden hebben dat hun partner een dergelijke stoornis heeft. Het doel van de bijeenkomsten is vooral het isolement te doorbreken waarin deze partners zich vaak bevinden, en ook om steun bij elkaar te vinden. De gespreksgroepen en andere regionale activiteiten zoals themadagen of spreekuren over partnerproblematiek worden georganiseerd door zogenoemde Partnercontactpersonen (PCP-ers). In sommige regio’s biedt het autismeteam van de GGZ specifieke begeleiding aan partners of stellen waar één of beide partners autisme hebben.

Voor meer informatie over gespreksgroepen, therapie en themadagen over partnerproblematiek in uw regio kunt u contact opnemen met de regionale aanspreekpunten voor partnercontactpersonen:
http://www.autisme-nva.nl/pub/lotgenotenpdf.pdf

Naast gespreksgroepen organiseert de NVA ook themadagen voor volwassen mensen met autisme en hun partners, en wordt in Engagement regelmatig aandacht besteed aan de partnerproblematiek.

Coördinatie lotgenotencontact (ex)partners: [email protected]
Voor adressen van regionale aanspreekpunten voor partnercontactpersonen klik hier http://www.autisme-nva.nl/pub/lotgenotenpdf.pdf

Mijn partner is bezig zichzelf te laten testen of er sprake kan zijn van autisme of een verwante ervan. Alleen al de gesprekken die ook ik heb gehad, geven zoveel herkenning dat er nu al iets van me is afgevallen.

Gr Willy

[i]Dit is het beste forum dat ik heb kunnen vinden. We mogen geen oproep doen, maar laat ik dan de vraag stellen of anderen ook behoefte hebben om samen te praten (chatten), op een regelmatige basis over onze problematiek?
[/i]

Wat denk je van hier? Aanmelden, en dan krijg je vanzelf bericht wanneer een lotgenoot een bericht heeft geplaatst...

Succes aan alle partners!

Sinds enige tijd is bij mijn partner (we zijn 31 jaar getrouwd) asperger als diagnose gekomen. Natuurlijk weet ik al heel lang dat er iets aan schort. Maar nu de kinderen de deur uit zijn en we nog met zn tweeen zijn is het wel heel erg confronterend. Graag zou ik met lotgenoten hierover praten.
Ik ben een vrouw van 56 jaar.