Ik ben zelf licht autistisch(asperger) (volgens het riagg), maar je moet mensen die autistisch zijn, gewoon in hun eigen wereldje laten, en dingen rechtstreeks benaderen, dus niet van ik voel me niet zo lekker, maar:

Ik heb een klein beetje keelpijn, naar de dokter hoeft niet want het is niet zo erg.

Geen beeldspraak gebruiken en rechtstreeks zeggen wat je wil.

Groetjes!

Dank je Kaas voor jouw praktische hulp! Je bent een man van weinig woorden, eenvoudig en duidelijk!

Beste mensen,

Momenteel heb ik het enorm moeilijk...
Ik heb alles op dit forum gelezen en vele herinneringen kwamen boven.
Daarom typ ik even een hele hoop van me af ...

Mijn partner en ik zijn een 16 jaar samen en hebben een zoon (7 jaar) en een dochter (4 jaar). Na enkele jaren relatietherapie heb ik het gevoel weer bij af te zijn. Alles gaat opnieuw en steeds weer diezelfde voorspellende situaties en conflicten waar ik zo'n hartzeer van heb...

Ik leerde mijn partner kennen als een superlieve teddybeer en hij zag er tegelijk 'stoer' (niet macho) uit als een soort 'beschermer'. Iemand die je steunt, je naaste is. Je man, een echte man zeg maar die zijn 'gezin' steunt...

Het eerste jaar dat ik hem kende deed ik een eindwerk rond autisme, maar dan het autisme met mentale achterstand. Nu, ik woonde toen nog niet zolang bij mijn partner, maar herkende vele zaken uit mijn eindwerk in hem. Niet zozeer de mentale achterstand, maar vooral een eerder 'rigide' kijk op het leven en het 'egocentrische' en 'obsessieve' en 'materialistische' gedrag.

Ik had het toen vooral heel moeilijk met de hevige agressieve conflicten die voor mij als een donderslag bij hemel kwamen. De jaloersheid die nergens op sloeg. De bezitterigheid tegenover mij alsof ik zijn bezit was, het zich niet kunnen inleven in mijn gevoel bij iets of een bepaalde situatie, enz.

Mijn man heeft altijd ontkent dat hij hulp nodig heeft en het mij verweten dat ik dingen zoek die er niet zijn, dat ik moet loslaten, dat ik paranoïde ben, enz.
Nochthans nam hij antidepressiva toen ik hem leerde kennen en heeft die meteen achterwege gelaten omdat hij zo gelukkig met me was. Dit zei hij me later eens toen ik van hem weg wilde gaan na het zoveelste agressieve conflict.
Nu ik alles in gedachten opnieuw herbeleef krijg ik het wat moeilijk...

Toen we nog geen kinderen hadden ben ik tot 3x toe proberen weggaan, maar telkens keerde ik de dag zelf terug omdat ik het gevoel had nergens terecht te kunnen. Het machteloze gevoel te hebben niet anders te kunnen en vooral niet gelooft te worden weegt nog steeds op mijn schouders. Hoewel ik waarschijnlijk wel terecht zou kunnen bij mijn familie en vrienden durf ik nog steeds niet de stap te zetten om alles echt open en bloot op tafel te gooien, want ik heb al die jaren meegedaan in het 'perfecte- ja, alles is ok- spelletje' naar de buitenwereld toe en vooral hij is de vader van mijn kinderen en ik zie hem ergens nog graag.

Mijn partner is een expert in 'wij zijn een gelukkig en tof gezinnetje' en omdat ik me soms echt niet goed voelde en hij gebaarde van niets in een bepaalde situatie zagen anderen dit als 'amai, zij is ook nogal een boze op u enz....' Natuurlijk was ik 'een boze', We hadden net ervoor een erge ruzie gehad waarbij hij mij voor het grootste vuil verweten had, enz. En dit zat me nog hoog, ook omdat hij geen échte spijt toont of uit. Voor hem is alles onmiddellijk vergeven en vergeten... Hoe kan dat nu? Hoe kan iemand verlangen van zijn/haar partner dat alles koek en ei is nadat je hem/haar net uitmaakte en verschrikkelijk gekwetst hebt met persoonlijke zaken....? Ik heb in ieder geval wat tijd nodig om te bekomen van die helse ruzie en alles te kunnen plaatsen, enz. Maar mijn partner laat me dit niet toe en begint dan onmiddellijk over wat ik hem niet allemaal aandoe: ik gun hem geen vrijheid, hij voelt zich zoals in de gevangenis (heeft er nochthans bij mijn weten nog niet in gezeten...?), niemand zou het bij mij uithouden, ik ben onmenselijk, enz. Op die manier gaat de bal telkens weer rollen enz. Het enige wat ik dan nog als optie zie is dat ik letterlijk wegga van het conflict(naar boven of buiten) en zeg dat hij me echt even alleen moet laten. Maar dat is ook een probleem omdat hij me achtervolgt tot boven of buiten en me tegenhoud en verbied weg te lopen. Hierbij scheldt hij me uit of de buren er nu zijn of niet (ik ben de 'vorte teeve'enz.)Het is heel moeilijk, maar ik ben al blij dat hij me sinds de relatietherapie wel laat weggaan van een conflict en hij me zonder fysiek geweld, maar wel nog verwijten laat gaan. Als ik dan terugkom is er algemene stilte en doet hij 'poeslief' alsof er niets gebeurd is???!!!!???!!!

Niemand verdient uitgescholden en vernedert te worden, volwassenen kunnen toch op een respectvolle manier ruzie maken, niet? ...

Ik heb een sociaal beroep en zie alles en iedereen graag. Ik vind het net leuk en boeiend dat we allen anders en uniek zijn. Toch heb ik het heel moeilijk in mijn relatie. Ik zie mijn partner nog graag (hoe raar het ook mag klinken), toch heb ik meer en meer het gevoel dat ik mezelf niet meer kan zijn en op de duur niet meer weet wie ik ben. Ik doe door voor mijn kinderen, maar vraag me soms af wat een mens allemaal dragen kan... Er zijn tijdens onze relatie ook 'traumatische gebeurtenissen' geweest (sterftes, ziektes, enz), maar telkens hebben we ons hoofd beven water gehouden en zijn we er bovenop geraakt...

Onze 7-jarige zoon heeft sedert dit jaar de diagnose autismespectrumstoornis met normale begaafdheid. Al van zijn 4 jaar heb ik onderzoeken bij het COS aangevraagd om na te gaan of er sprake van autisme was of eender wat. Ik wist dat er iets niet verliep zoals bij de meesten, maar wou ook geen etiket, maar wou ook niet doen alsof er niets was.
Heel moeilijk omdat je moet opboksen tegenover alle vooroordelen binnen deze maatschappij... Het is vooral om mijn zoon zelf te helpen en zich de kans te geven zich te kunnen ontplooien in de maatschappij dat ik een diagnose wou i.v.m. wat er in hem omgaat en hoe het komt dat hij zo anders is. Het leek alsof hij twee personen was. Op school de liefheid zelve en thuis tegenover mij zijn'frustraties' uitwerken en zich gedragen als een verwaande jongen....
Het autisme bij mijn zoon vormt voor mij niet echt het grote probleem. Ik aanvaard mijn kind zoals het is en ik zal hem nooit opgeven. Elke dag, elk uur opnieuw probeer ik hem te steunen, helpen, zich te leren stand houden in deze maatschappij, enz. Maar vooral zeg ik hem elke dag hoveel ik van hem houd, hoe moeilijk het soms tussen ons gaat wegens mijn oververmoeidheid en stress. Vooral omdat ik telkens opnieuw het gevoel heb er uiteindelijk alleen voor te staan. Mijn man scheldt me uit tijdens conflicten en kijkt dan letterlijk door me of boven me. Het is alsof hij een ander is, dàn ben ik bang van hem omdat hij precies in een andere wereld zit. Na een conflict kan hij zich ook niet altijd herinneren wat er allemaal gebeurd is, want hij spreekt dit tegen als ik er op een rustige manier wil over praten. Toen dacht ik dat hij aan geheugenverlies leed, enz.
Het is een eeuwige zoektocht voor me en ik heb hiervoor ook naar mezelf gekeken hoor. Ik ben een eerder HSP-er, een hoogsesitief persoon die volgens mijn relatietherapeute een eelt rond haar ziel moet kweken. Ik ben blijkbaar té gevoelig en ergens weet en besef ik dat wel hoor, want wordt er dagelijks mee geconfronteerd.
Maar het doet me gewoonweg zo'n pijn dat mijn kinderen bij boosheid en frustratie me uitschelden. Ik weet wel dat dit komt doordat hun vader als voorbeeld fungeert en ik dit ook toelaat, want ik blijf bij hem, enz.

In mijn relatie echter heb ik ondervonden dat ik mezelf wegcijferde en alles deed om goed te doen en voortdurend rekening hield met mijn partner en kinderen. Zij kwamen altijd op de eerste plaats, dàt vond ik maar logisch. Mààr ik vergat mezelf, ik vond het maar logisch dat ik erna kwam, want ik ben toch degene die zich gemakkelijk aanpast en die er allemaal geen problemen van maakt, enz. Tot de bom hier dan weer ontploft en ik machteloos moet toezien dat ik het weer eens niet zag aankomen, want hij had nochthans gezegd dat het allemaal OK was, enz......

Ik omschrijf mezelf als een heel energiek persoon die ieder rond mij 'geeft'. Maar het gevoel heb dat ik 'iets' tekort kom. Ik voel me veel eenzaam en heb toch supergoede vrienden die me echt zouden willen helpen. Maar in deze relatie en mijn gezin ben ik degene die de volledige verantwoordelijkheid moet dragen en dat weegt soms echt te zwaar. Ik ben geen opgever, maar voel dat ik moe en uitgeput geraak.

Waarschijnlijk heb ik hier vanalles door elkaar getypt, maar ik ben toch blij dit eindelijk eens van me te hebben afgetypt...ZUCHT

Dank aan ieder die de moeite gedaan heeft dit te lezen...

Groetjes en blijven hopen...

Beste allemaal,

Ik ben op dit forum beland, eigenlijk omdat ik iets anders zocht. De meeste berichten die ik hier lees zijn erg negatief en omdat ik de situaties niet ken oordeel ik daarover niet. Maar om niet iedereen af te laten schrikken bij het woord autisme en het Asperger syndroom, vind ik een andere kijk op mensen zoals ik (ik ben zelf ook als Asperger gediagnostiseerd) nut hebben om aan deze discussie toe te voegen.
Ik las in sommige berichten of dat wij (de aspergers in het algemeen) wel liefde kunnen ervaren. Ik denk dat elk geval anders hierin is, aangezien geen Asperger hetzelfde is. Persoonlijk weet ik dat mijn liefde onvoorwaardelijk was voor mijn vriendin waarmee ik jaren heb samengeleefd. Ja, er komen aspecten bij waarbij ik moeite had met bepaalde zaken, maar we zijn niet volledig gek 😉
Of je nu officieel of officieus gekenmerkt bent als Asperger, het gaat ook om acceptatie van het feit. Zodra je weet dat je een probleem hebt, kun je oplossingen zoeken en manieren aanleren om bepaalde zaken minder lastig te maken voor anderen. Daar moet degene dan wel voor openstaan natuurlijk.
Daarnaast is duidelijkheid wel een vereiste, wees to-the-point en draai niet om de dingen heen. Wees rustig in discussies, maar uit wel je gedachten. Er is niets moeilijker dan non-verbaal gedrag te begrijpen wat niet direct duidelijk is voor een Asperger. Aan de andere kant zullen veel Aspergers ook eigenschappen hebben waarin ze juist uitblinken, maak daar gebruik van. Waar je aan de ene kant meer moet geven, zul je aan de andere kant meer kunnen krijgen. Als laatste hebben veel volwassen-Aspergers al hebben geleerd in de samenleving mee te kunnen draaien op hun manier, ga daarbij niet verwachten van ze dat ze daarin moeten veranderen, maar gun jezelf de vrijheid om soms dingen op je eigen wijze te doen. Ik weet dat ik niet (elke keer) de massa in wilde, maar mijn vriendin had die behoefte wel en daar had ik respect voor. Juist door die liefde gunde ik het haar en hadden we daar vrede mee. Wees echter duidelijk wanneer je terugkomt en wat je gaat doen. Voor mij waren de extreme details niet zo belangrijk, ik wilde alleen weette waar ze was (in mijn ogen iets normaals, als ik zo naar anderen ("normale" mensen) kijk. Wees echter wel eerlijk, want er komt niets zo hard aan als een leugen die aan het licht komt voor een Asperger. Hij/zij zal namelijk ook altijd eerlijk zijn naar jou.

Ja peter, ik ben het totaal met je eens!
Tegen mensen met asperger (asperger's klinkt zo negatief), kan je het beste jezelf aan de volgende ''regeltjes'' houden.

*Wees duidelijk
*Overdrijf niet, en ''onderdrijf'' ook niet.
*Bijna alles wat je zegt word ''letterlijk'' genomen.
*Verander deze mensen niet maar respecteer ze hoe ze zijn. Wil je ze toch veranderen, doe dat geleidelijk aan.
*probeer zo veel mogelijk in ''regeltjes'' te denken.

Hopelijk help het jullie :).

Hallo Willie.
Betrouwbaar....mmmm...., de laatste jaren wel, geloof ik.
Ook ik ben al lang getrouwd en ook in onze relatie was het heel vaak hommeles. Zwaar weer. Alles lag/ligt aan mij. Ik doe moeilijk,bla bla bla.
Weet je wat ik erg mis: gezamenljke vrienden. Er komt niemand hier op bezoek. Mijn vrienden vinden het erg ongezellig en er kan niet diepgaand gesproken worden. Alles moet aan de oppervlakte blijven.
Dus moet ik altijd ergens anders afspreken.
Net als jij kan ik hier een boek over schrijven. Gr.

Ik lees hier alleen verhalen over mannen met autisme, begrijp dat de overeenkomsten hetzelfde zijn en ik haal hier dan ook veel uit waar ik wel iets mee kan. Zelf heb ik een vrouw met autisme, waarschijnlijk PDD-nos. Intussen zijn wij 20 jaar getrouwd. Het voordeel van vrouwen met autisme is dat zij het veel beter kunnen verbergen dan mannen, natuurlijk verliep alles niet normaal of tenminste voelde het gewoon niet goed, alles lag aan mij en zij deed nooit iets verkeerd en als ze dan wist dat ze fout zat dan haalde ze gewoon iets terug uit het verleden waar ik alsnog fout zat in haar ogen.

Sinds 4 jaar weet ik dat ze een vorm van autisme heeft, gezien toen de diagnose van mijn middelste zoon gesteld was op PDD-nos, dit was ook het moment dat voor mij alles op zijn plek viel. Ik was zo blij om het feit dat ik na al die jaren stress en ruzie eindelijk begreep wat er nou precies speelde en waardoor het toch zo vaak fout ging. Aan de andere kant voelde ik me tegelijk ook belazerd en uit haar gesprekken kwam nu naar voren dat zij al lang veel meer wist, maar bang was om verlaten te worden. Ik begrijp haar situatie en haar verdriet, al dan niet echt. Maar mijn gevoelens dan, waar heb ik al die jaren voor gevochten en nog voor niets ook. Altijd had ik wel weer iets om aan te grijpen om door te vechten, altijd weer iets leuks verzinnen en haar verrassen, fout weet ik nu. Je krijgt telkens weer de deksel op je neus en nu je weet waar het aan ligt krijg je de hele emmer op je hoofd, want nu is duidelijk dat het nooit zal worden zoals ik dat ooit wilde dat het zou zijn.

Ik ben nu 43 jaar en totaal uitgeblust, heb geen puf meer om door te vechten, heb haar vanmorgen verteld dat ik ermee stop en van haar wil scheiden, dan is ze overstuur en zegt dat het niet slechter kan uitkomen in deze tijd en het kwam natuurlijk voor haar onverwacht. Ze was boos op zichzelf dat ze het niet zag aankomen, al heeft ze het vermogen volgens mij ook niet om iets zien aan te komen. Voor de zoveelste keer heeft ze. Het punt blijft wel dat ik nog heel veel van haar hou, maar ben nu gewoon ten einde raad, zeker om het feit dat zij geen hulp wil en er het liefst ook niet teveel voor wil doen. Het ligt immers toch niet aan haar. Tja leef nu maar van dag tot dag en zal wel zien wanneer de bom barst.

Hoi peter,
zielig dat verhaal 🙁
Maar weetje wat ik (16) zou doen? Ik zou met haar om de tafel gaan zitten, met de kinderen erbij. En waarom? Zodat iedereen erbij betrokken word. Probeer hulp te zoeken bij bijv. het riagg. Word uw zoon geholpen bij buro jeugdzorg? Want zij kunnen u ook verder helpen :).

Hopelijk heb ik iets kunnen betekenen.
Mvg,
Kaas

Hallo,

Ik ben 2 keer getrouwd geweest.MIjn 1e man was een zeer koppige en agressiefe autist.Omdat ik zeer jong ben getrouwd kon ik zijn gedrag niet plaatsen maar wist dat hij 'gestoord' was.na 10 jaar..een zoon..en een mes op mn keel en vele bedreigingeb later ben ik gescheiden...piuwwww..zou je denken...tewijl ik in scheideing lag kwam ik een super lieve..meegaande..gevoelige..stille en onderdanige man tegen die me aanbad en liefdesgedichten enz.schreef..een verademing....
Nu ben ik alweer 10 jaar verder en inmiddels 38 jaar oud...de laatste man bleek ook een autist te zijn..maar een humanere versie.10 jaar lang geen wederkerigheid..nooit een gesprek wat hij begon of af en toe zeggen wat ik het beste kon doen..maar ik deed nix anders dan hem steunen en sturen en coachen..heb hem letterlijk een eigen mening en een persoonlijkheid gegeven..maar ineens was ik het beu en moe..en wou ik dat hij me ook iets gaf...toen werd hij depressief en keerde in zichzelf en kwam 20 kilo aan..hij zei letterlijk geen woord meer..en wou zn oude coach/moeder terug.

No way....nie meer.autisten koppig? Ik kan ook koppig zijn.hij is weggegaan.ondankbare hond denk ik nu...ach hetvmaakt ze nie uit wie je eigenlijk bent..als je maar op je laat leunen.Ze wisselen je zo in voor een ander..en het rare is..ze blijven beleefd en liefdevol...nooit eens een keer schreeuwen en schelden....heel correct en beleefd...goedemorgen..goedenavond...dankje...oja ik heb eeb ander nog een prettige voortzetting.

Kan er nu wel om lachen....god zij met jullie die een amn hebben met autisme.

hoi iedereen,

ik herken heel veel verhalen,ik ben radeloos want ik zit in een situatie of ik bij mijn man blijf of niet,ik durf de beslissing niet te nemen.
ik ben 28 jaar getrouwd hebben twee zonen van 19 en 22 jaar de jongste heeft pdd-nos en adhd en volgens mij heeft de oudste zoon ook iets maar hij wil hier niets van weten.
we hebben de laatste jaren veel meegemaakt heb zelf twee keer borstkanker gehad en heb een burnout gehad en ben opgenomen geweest in herstel oord om tot rust te komen,nu loop ik tegen heel veel dingen aan bv,nooit in de moeilijke tijd steun gekregen heel agressief gedrag naar mij alles ligt aan mij als ik eerder thuis ben als wat ik gezegd heb raakt hij in paniek word boos op mij enz enz.heeft me zelfs flink aangepakt veel blauwe plekken en is de situatie uit de hand gelopen dat hij een tijd uit huis is gegaan.dit bij de psycholoog besproken nu relatie therapie ik aangegeven dat hij degelijk wel autistisch is maar hijzelf wil hier niets over horen dat heeft hij niet het ligt allemaal aan mij,grenzen zijn eigenlijk overschreden maar toch kan ik hem niet loslaten.

Het punt bij mij is dat ik getrouwd ben met een vrouw die compleet anders is dan nu. Ik koos voor haar om de vele goede eigenschappen die ze had. Je voelt wel dat er iets niet klopt, maar aanwijsbaar is dat dan nog niet. Je merkt dat iemand steeds veranderd naar degene die je nu juist niet zocht in je partner.
Als ik dan 20 jaar later terug kijk en veel meer weet dan toen, dan hoop je sterker in je schoenen te staan, maar het omgekeerde is waar. Eigenlijk is het zo simpel, iemand die jaren moest spelen om leuk te zijn en dan beetje bij beetje zichzelf weer gaat worden en jaren later niet meer degene is die ze was. Tja dan gaan af en toe je haren overeind staan. Ik probeer me wel eens in haar te verplaatsen en het is heus wel moeilijk als je altijd maar moet spiegelen aan andere.
Ik weet gewoon niet meer hiermee om te gaan, voel me eenzaam en opgebrand, vaak moe en zit regelmatig bij de arts met weer vage klachten. Hoop ooit een de oplossing te vinden.

vertel uw huisarts de waarheid. Hij/zij zal u dan misschien doorverwijzen naar een psychiater of iets dergelijks.

Leven met een partner of ex partner die al dan niet gediagnoticeerd is met een vorm van autisme is zwaar. Zwaar is het ook wanneer de ex-man van je geliefde naar alle waarschijnlijkheid Asperger heeft.

Mijn vriendin heeft met haar ex-man 2 kinderen die beiden gediagnoticeerd zijn met een vorm van autisme. Probeer dan maar eens samen met de ex-man een co-ouderschap te hebben. Vele buitenstaanders, waaronder professionele hulpverleners zien hoe de verhoudingen liggen, maar niemand durft zich uit te spreken in het belang voor de kinderen.

Zoals het zich laat aanzien zal het niet zolang duren voordat een nieuwe rechtzaak zich gaat aandienen ivm het hoofdverblijf. Kinderen hebben recht op een gestructureerd en rustig leven. Maar hoe kun je kinderen wederkerigheid, sociale vaardigheden e.d. meegeven wanneer je dat zelf niet hebt en je de erfelijkheidsfactor niet eens onder ogen wilt zien.

Dat de vader gek is met zijn kinderen staat buiten kijf, net zoals de kinderen gek zijn met hun vader. Dat is leuk om te zien. Alleen hij is niet in staat om op te voeden. Hij past eerder op zijn kinderen dan dat hij opvoedt.

Mijn vraag aan jullie is, wetende dat de kinderen het moeilijk gaan hebben vanwege een rechtzaak, wat nu steekhoudende argumentatie is om in het belang van de kinderen het hoofdverblijf te wijzigen?

Groet,
Robert

beste robbert, jeetje, wat is dit voor mij weer een herkanbaar verhaal. ik, moeder van 2 kinderen waarvan 1 autisme heeft ben al heel wat jaren gescheiden van een man die hoogswaarschijnlijk ook autisme heeft. ook mijn ex wil niet geloven, aannemen dat hij autistisch is en zijn kinderen inderdaad niet kan opvoeden. eens per 14 dagen gaan ze naar hun vader, wat ik zie als een weekendje verkapte oppas...want opvoeden laat hij aan mij over. ik heb het geluk dat ik geen coouderschap heb gedaan toen de tijd.
maar in jou geval?
ik denk dat je goed kan aantonen dat het voor de kinderen niet prettig is om coouderschap te doen vanwege het feit dat ze door veel gewissel van adres en telkens weer andere regels van huishouden niet in hun belang is. voor autisten is regelmaat, duidelijke structuur, ritme, rust zooo ontzettend belangrijk. mijn kind gaat eens per 14 dagen naar zijn pa, maar vind dit al een storende zender in zijn leven...en dat de hulpverlening hier niets mee kan weet ik ook als geen ander...dat geeft mij nog de meest grote ergenis.

succes

Kati, door zelfmedelijden los je je problemen niet op.
Sterkte gewenst op je weg naar geluk.