Hallo Internetdokter,
ik weet niet zo goed hoe ik het moet beschrijven, maar ik wil toch graag een antwoord op mijn probleem.
Ik ben 17 jaar.
Ik begin 2 jaar geleden, in een half jaar tijd zijn mijn twee oma's en twee ooms overleden.
Voor mijn gevoel heb ik dit heel snel verwerkt, wel had ik last van angststoornis gekregen en bezocht een ademhalingstherapeut omdat er hyperventileren mee gepaard ging.
Dit hielp heel goed en ik was niet meer bang voor dood gaan en ziektes.
Nu, 2 jaar later gaat alles goed en heb ik al bijna een jaar een vriend. De laatste tijd merk ik dat ik veel minder vrolijk ben, en dat ik veel moet huilen. Dit is vooral als mijn vriend weggaat, en ik ben in zijn huis.
Ik weet niet wat er dan met me gebeurd en ik kan het niet beschrijven maar ik huil aan 1 stuk door en het gevoel is zo pijnlijk, en zo sterk.. het voelt als steken in mijn hart en een ernstig eenzaamheids gevoel. Mijn gedachtes kan ik niet meer beheersen en vertrouw mijn vriend ineens niet meer, ik zie van alles voor me, ik zie hem voor me zoals hij helemaal niet is..
Er gaat op dat soort momenten zoveel adrenaline door me heen dat ik het het liefste ergens op af wil reageren.. Ik ben enorm bang op dat soort momenten dat hij thuis komt en het ineens uit maakt.. Ik weet niet precies wat het is, maar het voelt alsof mijn hart gevult is met verdriet van de overledenen van 2 jaar geleden, en daar heeft hij een schild omheen gebouwd, maar elke keer als er iets voorvalt en ik bang ben hem te verliezen lijkt het alsof er een scheurtje in mn hart komt en al deze verdriet van 2 jaar geleden er bij komt..
Ik heb hier nu al een paar maanden last van en hoe ik het ook probeer het lukt me niet om mijn vreemde gedachtes weg te doen. Ik ben vooral vaak heel boos op mezelf omdat het voor mijn vriend vervelend is en het net lijkt alsof ik het hem niet gun om iets anders te doen. Ik wil echt heel graag van dit gevoel af maar ik weet niet hoe, ben zo bang dat ik weer verlaten word...
Groetjes..
Hai, je geeft zelf al aan dat op dat soort momenten de adrenaline door je lijf giert terwijl je jezelf allerhande negatieve gedachten in je hoofd haalt. Is het een idee dat je op dit soort momenten naar buiten gaat om een heel eind te rennen of te fietsen? Gebruik de adrenaline om aan jezelf te werken. Zet desnoods lekkere muziek op je iPod voor onder het hardlopen en dwing jezelf de negatieve gedachten om te zetten in positieve! Wat ook kan helpen is langs het strand wandelen. Laat de wind lekker door je hoofd en focus je op leuke gedachten.
Ja dit zou misschien wel kunnen ,alleen is het probleem dat ik deze gevoelens savonds/snachts altijd hebt.. en daarbij komt dat ik al weg een keer geprobeerd heb om iets te gaan doen, maar de gedachtes zijn veel te sterk.. toen mijn oma overleed was het heel confronterend dat ze niet meer terug praatte, dat gevoel heb ik nu ook, maar dan dat het ineens over is , en er dus ook niet teruggepraat wordt.. ik heb t idee dat ik dit niet zo goed zelf kan oplossen, ik probeer het al bijna 3 maanden!! heb ook t gevoel dat het steeds erger wordt
Heb het er met je vriend over. Als hij van jou houdt, dan stelt hij jou gerust.
Ja , dat heb ik een paar dagen geleden gedaan, hij let er nu op en is heel lief, maar zodra hij weg is lijkt het alsof dat nooit is gebeurd.. lijkt wel alsof ik niet helemaal spoor
Heb jij ook een leven naast je vriend? Studeer je, doe je aan sport, heb je nog meer vrienden en vriendinnen? Ik vind dat je je wel erg op je vriend focust, terwijl ik denk dat gezonde afleiding al een groot deel van jouw probleem zal oplossen. Je bent 17, de hele wereld ligt voor je open! Geniet ervan, ook met andere mensen dan alleen je vriend. Probeer het maar eens, je zult zien dat het je sterker maakt.
Het probleem is niet dat ik me teveel op mn vriend focus, want ik doe ook regelmatig wat met vriendinnen, heb het druk met school en sport.. Dit gebeurd gewoon op de momenten dat ik me even wel op mijn vriend focus, en 1 keer per week is dat volgens mij niet heel erg overdreven..
Hallo Meisje, ik heb je verhaal gelezen en het is nogal heftig om in zo'n korte tijd twee oma's en een oom te verliezen. Helemaal als je een hechte band met ze had. De ademhalingstherapie heeft je wel van je hyperventilatie afgeholpen, maar de angststoornis belemmert jou nu in je vrolijkheid. Dat zou niet mogen, juist nu het eigenlijk zo fijn gaat en je een lieve vriend hebt. Ik denk dat je het overlijden van je oma's iets té snel hebt verwerkt, en het is heel normaal dat je haar nog steeds verschrikkelijk mist en dat het juist zo frustrerend is dat ze niets meer terugzegt. Misschien kun je deze frustratie (en dus het verdriet hierdoor) verzachten door gewoon hardop tegen je oma te praten, net alsof ze er nog is. Met name de momenten dat je alleen bent kun je dit gerust doen. Het hoeven geen lange monologen te zijn, maar vertel haar hoe de dag is geweest en stel haar ook vragen - hardop - zodat je jezelf hoort praten waardoor je eerder geneigd bent een antwoord te geven aan jezelf, maar dat je samen met haar in je hoofd al hebt gevormd. Geef toe aan verdriet en huil als je daar behoefte aan hebt. Emoties als boos zijn, huilen en keihard lachen kunnen enorm opluchten. Laat je weten hoe het nu met je gaat?
De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies
Wat een lieve reactie Kasper! Je bent een lieve jongen! Werk je ook in de zorg? Daar zou je het in ieder geval hartstikke goed doen!
Ik heb zelf ook een aantal keer afscheid moeten nemen, en ik ben pas weer echt gelukkig geworden ndat ik al mijn tranen had gehuild en echt afscheid genomen had. Soms komen deze mensen nog wel eens terug in mijn gedachten maar het is anders dan vlak na het afscheid. Gelukkig had ik mensen om mij heen die naar mijn verdriet luisterden. Dat had ik echt nodig en heeft mij heel erg geholpen. Wat een fijn forum is dit trouwens! Succes allemaal met afscheid nemen, want ieder afscheid is ook weer een nieuw begin...!
Ik heb er ook last van 🙂
Je moet het accepteren pas dan kan je het loslaten. Accepteer dat je verlatingsangst hebt! Dat scheelt al de helft ... denk daarna aan waar je zo bang voor bent. Accepteer dat ook. En dan kan je het loslaten ... het gaat natuurlijk niet 123weg en je zal jezelf erin moeten trainen.
Het is maar net welke gedachte je bij je verliefde gevoel zet ... en wij hebben de neiging om er negatieve gedachte bij te plaatsten ... en dat moeten juist de leuke worden waar je je fijn van gaat voelen ipv tegenovergestelde.
Lief meisje,
Ik ben 39 maar ik begrijp je zo goed. Ook ik ben doodsbang dat mijn partner weggaat, dat hij toch net zo is als al die anderen, dat ik hem belast, en dat ik hem constant aan mijn aanwezigheid moet herinneren.
Enerzijds voel ik de overtuiging dat hij niet weggaat, anderzijds is er de angst, de alles verlammende angst. Ik weet dat ik hem zo uiteindelijk wegjaag, ook aan het geduld van deze man komt een keer een eind maar ik kan de angst maar niet loslaten.
Ook je woede snap ik heel goed, die tegen jezelf gericht is, ik kan mezelf wel iets aandoen, zeker als telkens weer blijkt dat ik voor niets bang ben geweest.
Liefs en sterkte
Ik heb het juist andersom. Ik ben steeds bang dat IK mijn partner niet meer leuk vind. Daardoor check ik steeds hoe ik me voel en als dat dan niet overeenkomt met hoe ik me wil voelen dan slaat de angst toe zo van ojee ik zal er toch niet op uitgekeken zijn? Ik ben eind vorig jaar begin dit jaar een tijdje overspannen geweest en toen is dat begonnen. Zo van een op andere dag terwijl het daarvoor al 9 jaar goed ging zonder problemen. Accepteren is inderdaad het sleutelwoord want het loslaten heeft me al zo vaak er weer periodes bovenop geholpen maar soms is het zo moeilijk om dat vol te houden. Ook als 'het leven' even vanzelf gaat zonder bij na te denken dan betrap ik me erop dat ik me samen juist wel happy voel. Dus het is puur een zelf ingeprente angst.