Ik ben niet bang voor de dood. Ik geloof. Ik geloof in reïncarnatie. Mensen die in god geloven zijn vaak ook veel minder bang voor de dood. Bovendien denk ik eerlijk gezegd weinig aan, want ik heb het te druk met leven, en de volgende dag...

Ik heb precies hetzelfde. Dan gaat het een tijdje goed en opeens uit het niets heb ik een soort van aanval.

Dat is op zich niet zo vreemd hoor. Pas als het je ernstig belemmert in het dagelijks leven, is er reden om dit probleem serieus te nemen. iedereen overkomt dit wel eens.

Hallo,

Laatste tijd denk ik ook alleen maar aan de dood!
Word er zelf gek van. Ook denk ik aan 2012 (einde van de wereld) zeggen ze tog? Nou weet ik niet of het echt zal gaan gebeuren maar nachtmerries heb ik al wel gehad, dat ik afscheid moest gaan nemen van me familie en dieren. Deze dromen zijn echt zo beangstigend! Ik heb het er vaak met me familie en vriend over, maar hun zeggen dat ik me niet zo druk hoef te maken. Maar het verhaal 2012 komt van de MAYA'S af, en heb op internet gelezen dat hun een kalender hadden gemaakt en alle oorlogen enz. Hadden ze voorspeld! Maar de kalender stopt bij 2012.. Is dit dan wel einde van de wereld, of hadden ze gewoon geen zin meer. En laatste tijd gebeuren er veel natuurrampen,oorlogen, 100de vogels die tegelijk naar beneden vallen, 100de vissen die op strand zyn aangespoeld. Al die verhalen lijken op 2012 einde van de wereld. Ik geloof er wel in, maar ik wil het niet geloven!!!!!!!!!!!

als je lotgenoten wilt ontmoeten..............elke zondagochtend in de kerk!

Ik vind de dood ook geen pretje, maar ik leef, en ik heb het te druk om me met iets bezig te houden wat ik niet ben, en voorlopig ook niet wil worden!

Hoi,

Toen ik je verhaal las herkende ik mezelf hier heel hard in.
Ik heb juist hetzelfde gevoel en word zot van de gedachte.
Ik heet ook kim en bij je profiel staat 82, en ik ben ook van 1982.
Echt raar even oud zelfde naam en dezelfde gedachten.

Kim

he kim

ja bizar idd, ik kom ook uit 1982 inderdaad ...
heb jij er vaak last van ? ik soms hele perioden niet, en dan ineens weer komt t weer even opduiken, erg vreemd.

Heel erg herkenbaar. Vooral ook het er 's avonds last van hebben. Ook in de vakantie steekt het bij mij erg de kop op omdat ik dan simpelweg wat meer tijd heb om na te denken. Ik ben niet zozeer bang voor de dood, maar wel dat na de dood alles dan op zou houden. Dat er dan niets meer is. Kan dat niet bevatten. Als we een geest zouden worden kan het mij een stuk minder schelen, heeft toch ook wel weer zijn charme, toch? (gaan spoken bij die vervelende ex ofzo ... ;))

Bijna 2 jaar geleden is mijn opa overleden, de eerste die echt dicht bij mij stond. OP de een of andere manier had ik verwacht hem te voelen in het dagelijks leven. Dat hij bij me was. Maar ik voel hem niet, ik voel leegte. En dat maakt mij onzeker. Vroeger "zag ik mensen op mijn kamer en had ik er hele gesprekken mee" aldus mijn ouders. Maar nu voel ik het niet. En zo graag zou ik iemand als derek ogilvi (of zoiets) geloven maar het kan ook zo gemakkelijk doorgestoken kaart zijn. Ik droom trouwens wel eens over mijn opa, het enigste dat hij dan doet is vriendelijk lachen en ook is bij een stuk jonger dan ik mij hem herinner. Ken hem niet anders dan heel erg ziek en met slangetjes enzo en super benauwd maar in mijn dromen is hij dat nooit. Vind het gewoon erg lastig allemaal. Misschien komt het ook gewoon omdat ik erg veel vervelende dingen heb meegemaakt, en daarom jaren lang diep ongelukkig ben geweest. Heb nu zoveel haast om alles in te halen. Het enigste dat mij daarin tegenhoud is de doortikkende tijd, tot uiteindelijk de dood er een definitief einde aan zal maken. Misschien ben ik er daarom wel zo bang voor.

Owja en mijn trauma is misbruik rond mijn 4de. Van de daad/daden zelf weet ik niets meer maar merk de gevolgen des te meer.

Iedereen succes met het vinden naar een weg door het leven, en verspil niet te veel tijd met denken aan de dood. Je moet maar zo denken, je komt er vanzelf wel achter, toch?

En bedenk je anders dat het geloven in geesten al zo oud is als de mensheid. En of het een creatie is van de menselijk geest zelf om de dood draaglijk te maken of niet... wat maakt het uit? Je leeft nu, dus leef nu!

angela: ja precies dat heb ik ook... het idee dat alles dan ineens STOP is, na de dood? Daar kan ik echt met mijn hoofd niet bij .. snap er niks van en wil daar dus ook niet over nadenken... doodeng vind ik het.
Het idee... niks meer van dit moois op de wereld? Alles gewoon stop?
Bah

Heb je hulp gekregen bij jouw misbruik? Heb je er nog steeds last van? Krijg je hier nu hulp voor?

Precies Kim, doodeng! Bedenk mezelf vaak dat er heel veel dingen zijn die wij niet kunnen verklaren. Het onderbuik gevoel bijvoorbeeld. Of dat je voelt dat iemand naar je kijkt terwijl dit wetenschappelijk ook niet te verklaren is want ogen zijn ontvangers en geen zenders. Of het gevoel dat een moeder kan hebben dat ze zeker weet dat haar kind in orde is of juist niet. Nu heb je wel 50% kans dat je dat goed kan gokken maar toch. Verontrustend vind ik dan wel dat iemand persoonlijkheid veranderd bij hersenbeschdiging zoals alzheimer. Ik dacht altijd dat de geest de persoonlijkheid bepaalde en het lichaam slechts een omhulsel is. Maar kan de persoonlijkheidsverandering op die manier niet verklaren.. Om gek van te worden pieker me suf 😉

Marianne: heb er hulp voor gehad, zo'n jaar of 6 lang en een stuk of 10 verschillende therapeuten met allemaal een ander verhaal. Dacht altijd dat mijn vader mij dat had aangedaan maar volgens mijn laatste psych was dat waarschijnlijk projectie op mijn vader omdat ik zo jong was en het niet aankon en het op die manier draaglijk heb gemaakt. Maar nu heb ik zoiets van what ever het maakt mij niet meer uit. Niemand maakt zich er druk om dus waarom zou ik dat dan wel doen? Iedereen is allang blij dat het thuis goed gaat en mijn pa en ik gaan ook weer goed met elkaar om ook al voelt dat soms niet helemaal oke. Maak er het beste maar van en heb geen hulp meer nodig. Lekker veel te doen hebben met school en werk heeft mij meer geholpen dan die jaren therapie. Alleen in de vakantie is het wel eens moeilijk en in de avonden maar pieker er nu vooral over wat er gebeurt als je dood gaat. Ben liever daar mee bezig dan met mijn verleden waar ik toch niets aan kan veranderen en niet eens weet wat er precies gebeurt is. Niemand wil dat weten immers. Wat er gebeurt als je dood gaat, dat wil iedereen wel weten, toch?

Ik herken je angst, ik ben zelf pas 12, ik ben bang voor spinnen, de dood, kanker & een zwart leven, alles wat je maar kan bedenkn.......

Hoi Kim,

Ik heb er in het verleden is een paar keer mee bezig geweest maar sinds een half jaar is het gewoon erg. Ik begin dan ook te denken dat dit ooit allemaal stopt, en die gedachte maakt me doodsbang! Als ik moet gaan slapen of in mijn bed denk ik er het meeste aan. Het is echt om zot van te worden de angst dat u zo overvalt. Ik ben wel blij dat ik dit is kan vertellen tegen iemand die mij begrijpt en weet wat het is. En toen ik dezelfde naam en geboortejaar zag da vond ik wel raar.

groetjes kim

Ja zeker toevallig... en ja, erg herkenbaar dus..
maar ja... wat moeten we ermee he?
ik heb het nu gelukkig al een hele tijd niet gehad...