Ik ben paul, opgegroeid als jongste in het gezin van 3 ik heb nog een broer en een zus die ouder zijn.
Ik zou graag mijn hele verhaal typen maar dat zou een boekwerk worden omdat het simpelweg teveel is.
Rond mijn 18e gingen mijn ouders scheiden, 10 jaar geleden nu.
Rond mijn 20ste heb ik verschillende ongelukken gehad met de auto en slachtoffer geweest van zinloos geweld waarbij ik flinke en rake klappen heb gehad.
Ik was roekeloos destijds en daarvan heb ik de gevolgen onder ogen moeten zien.
Bij een van die ongelukken is een arts aan bod geweest die vertelde dat ik een whiplash heb en niet specifiek rond die tijd is mijn leven verandert maar door de omstandigheden op zich misschien.
Ik mankeer veel.. de 60-80 uur die ik met studie en werken mijn centen verdiende lukt niet meer, ik heb hiermee moeten accepteren dat ik niet meer kan werken dan 20 uur maximaal.
Er is zelfs een bedrijf arts geweest die zei sommige artsen zouden je als hypochonder kunnen zien; maar ik snap hier niets van mijn problemen zijn zichtbaar vaak zoals verschillende vage ontstekingen.. behalve de pijn en de vermoeidheid waar whiplash om bekend staat, maar dat word opzij geschoven en doet me geloven dat ik niets mankeer.
Verschillende psychiaters en psychologen hebben naar me gekeken omdat je naar mijn mening een label krijgt, whiplash is psychisch.. zo lijkt het.
Nu is het zo dat mijn broer en zus ook allebei thuis zitten, geen werk en vrij impulsief in doen en laten.
Mijn zus bedenkt ook allerlei ziekten waarvan ik al weet dat ze het niet mankeert.
Kortom ik mijn boer en zus zitten in hetzelfde schuitje en het lijkt erop dat mijn zus en ik het zelde mankeren, zoeken naar een oplossing voor energie die we niet meer hebben, mijn broer lijkt daar makkelijker mee om te gaan maar ik denk dat hij ook in dit schuitje zit.
Ik loop vast en weet niet meer wat te doen, mijn leven is een puinhoop maar dat van mijn broer en zus misschien nog wel veel erger.
Over het algemeen ben ik degene die de schouders eronder kan blijven zetten, mijn 7e jarige opleiding in het buitenland om de exacte perfectie van het vak te leren is niet meer, ik heb mezelf omgeschoold waar ik nog steeds mee bezig ben om een plekje in de maatschappij te bemachtigen en daarmee gelukkig te kunnen zijn.
En begrijp me niet verkeerd, ik was de beste in wat ik deed en kreeg (vast)contract na contract aangeboden.
Ik ben bang dat wij alle drie hetzelfde mankeren in het zelfde kader, wat is en blijft een raadsel en de huisarts kijkt niet verder dan mij.
Ik ben bang omdat het ook in de familie zit aan mijn vaders kant dat er een stoornis zit al dan niet erfelijk of genetisch bepaald.
Gezien het feit dat we alle drie thuis zitten, met het zelfde soort problemen en de een het harder voelt dan de ander en het simpelweg te ver gaat allemaal, sociaal gezien hebben we ook alle drie niets meer over, geen vrienden en familie afstoten.
wat kan het zijn, psychiatrische onderzoeken geven mij het feit dat ik niets mankeer.
Groetjes Paul,