hallo,

ik heb sinds enkele dagen iets heel geks. op het moment als ik s ochtends naar mijn werk toe ga en ik stap in de bus, word ik ziek.
nooit last van gehad.
het begon vrijdag:

ik stond in een volle bus met mijn baby in mijn buikdrager (doek)en voelde me ineens onwel worden. voelde me flauw en misselijk. ik moest ook ineens erg nodig naar de wc (drukken). het bleef toen ik ging zitten.. het werd eigenlijk alleen maar erger. een kwartier later moest ik overstappen en wilde bijna aan een voorbijganger vragen of ze mijn baby wilde aanpakken want ik voelde dat ik moest flauwvallen. toch doorgezet en in de andere bus heb ik even mijn ogen gesloten, toen werd het al minder. vanuit daar snel naar mijn werk en naar het toilet gegaan. toen nam het langzaam af. ik ben nog wel een tijdje misselijk geweest en op de terugweg had ik het niet, wel voelde ik me niet helemaal lekker maar dat was te negeren.

het weekend lekker thuis geweest. beetje misselijk maar verder neits aan de hand. wel moest ik zaterdagnacht naar het toilet en had ik flink last van diarree.

maandag, ik ga weer naar mijn werk, met mijn baby voorop.
ik ga zitten in de bus, maar ik ben bang, bang dat het weer gebeurd. ik hoor het mezelf denken en ineens voel ik weer even die flauwte. alsof je je armen niet meer kan optillen, alsof je gaat flauwvallen. ik ben toen uitgestapt en naar huis gegaan om te slapen, toen was het weer over. alleen de misselijkheid was er weer een beetje de hele dag.

wat is dit? de dokter noemt het buikgriep.. maar dat geloof ik niet.. denk ik mezelf nu ziek?

Volle bus, baby in de buikdrager, werk, overstappen...

Kan het zijn dat je erg veel aan je hoofd hebt, veel dingen tegelijk doet, dat je lichaam signalen geeft dat het wat erg veel is dat probeert te doen? Je darmen krijgen te weinig energie om te verteren, je hersens onvoldoende suikers om goed te blijven nadenken.

Zowel de optie van de huisarts, als jouw eigen idee, dat ik wellicht wat anders formuleer, zijn mogelijk.

Aan een somatische oorzaak zou je eerder denken als je bijvoorbeeld koorts hebt, keelpijn en dat soort dingen. In jouw verhaal lees is voornamelijk lichamelijk en psychisch belastende dingen die aangeven dat je aan de grens van je mogelijkheden zit om alles op deze manier te blijven managen.

Denk er eens over; de term die dit proces beschrijft is psychosomatiek.

Bij patiënten met medisch onverklaarbare klachten richten artsen zich te eenzijdig op de lichamelijke kant. Ook als een patiënt signalen afgeeft die wijzen op een emotionele of psychische oorzaak van de klachten, zo blijkt uit een publicatie van onderzoekers van het NIVEL in BioPsychoSocial Medicine.

Artsen krijgen regelmatig patiënten met medisch onverklaarbare klachten op het spreekuur. Om deze patiënten te helpen en uit angst een ernstige aandoening over het hoofd te zien, doen veel artsen bij deze patiënten een volledig lichamelijk onderzoek of verrichten ze ingrepen. NIVEL-onderzoeker Sandra van Dulmen: “Zo benadrukken ze vaak onterecht de lichamelijke aard van de klacht en bevestigen ze de zorgen van de patiënten over een onderliggende lichamelijke ziekte. Dit is te voorkomen door bij de symptomen van deze patiënten te zoeken naar aanwijzingen voor onderliggende psychosociale problematiek. Bij een patiënt die slecht slaapt, moet de huisarts doorvragen of deze ergens van wakker ligt. En bij hoofdpijn of rugpijn bijvoorbeeld de relatie leggen met stress.”

Uit het onderzoek blijkt dat de meeste patiënten hun klachten uiten met een onderliggende ongerustheid. De meesten doen dat echter impliciet. Artsen gaan wel op die ongerustheid in maar meestal alleen vanuit een medische invalshoek. Om ook de mogelijke psychologische basis van medisch onverklaarbare klachten mee te nemen in consult en diagnose, zouden huisartsen meer aandacht moeten besteden aan specifieke aanwijzingen die patiënten geven. “Aan de klachten kan een emotie ten grondslag liggen die ze in stand houdt”, verklaart Van Dulmen. “Als bijvoorbeeld een patiënt die al heel lang keelpijn heeft, zegt dat zijn buurman keelkanker had, dan uit hij daar zijn ongerustheid mee. Dan zou de arts daarop in moeten gaan. Doet de arts dat niet en schrijft hij gewoon antibiotica voor, dan neemt hij die ongerustheid niet weg en bestaat de kans dat de klacht chronisch wordt. Aan de andere kant moeten patiënten ook beseffen dat sommige signalen onvoldoende duidelijk zijn. De arts is dan simpelweg niet in staat de ongerustheid op te pikken en de patiënt gerust te stellen.”

De onderzoekers adviseren artsen tijdens het consult gelijktijdig oog te hebben voor zowel de lichamelijke als psychosociale kant van de klacht. Voor het onderzoek analyseerden ze 97 consulten op video van patiënten die voor de eerste keer met medisch onverklaarbare klachten bij de huisarts kwamen.