Hi forumleden,
Ik heb door een jarenlange burnout, corona, periodes van hartoverslagen welke meermaals zijn onderzocht, 3 operaties uitgesteld en ondanks dat ze nog niet dringend zijn, wil ik toch maar eens met de eerste beginnen, namelijk een liesbreukoperatie. Ik denk dat door het uitstellen door vele factoren de angst zijn eigen leven is gaan leiden. Het ene moment zeg ik kom op maak die afspraak, en het andere moment ben ik zo weer 6 tot 12 maanden verder en dat is niet goed. Vooral voor een niersteenoperatie die niet vergruisd kan worden.

Wat houdt me tegen? Chronische vermoeidheid, regelmatig hartoverslagen en het uitstellen is mij al zo vaak gelukt. Heeft iemand ervaring met hartoverslagen tijdens een operatie en wat doen ze hiermee? Is het misschien verstandig een medisch psycholoog te benaderen?

Je zou om te beginnen je vragen aan de anesthesioloog voor kunnen leggen.
Dat is de persoon die tijdens de operatie jou vitale functies bewaakt en je kan vertellen hoe er in bepaalde situaties gehandeld wordt.