Ik heb ook hetzelfde

Ik heb het zelfde
Voel me zo minder alleen

Hoi Juul,

Ik kwam op dit forum terecht en las je bericht. Het is al heel wat jaren geleden maar ben benieuwd hoe het nu met je gaat. Ik herken mij helemaal in je verhaal…

Liefs

Zo verdrietig om te lezen hoeveel vrouwen hier last van hebben.

Ik heb dit dus ook heel erg maar niet altijd even erg. Nu we allebei gestopt zijn met roken is het nog veel erger, ik wil ook absoluut niet aangeraakt worden door hem. Maar hij is heel gevoelig voor afstandelijkheid dus ik probeer het niet teveel te laten merken. Zeker omdat ik meestal na bepaalde tijd weer gewoon gek op hem ben. Het is net alsof de hormonen me wegjagen van hem. Ik wil momenteel niet bij hem in de buurt zijn en alles wat hij zegt en doet is het irritantste gedrag van de wereld. :'(

Ik zou niet weten hoe ik dit aan hem zou moeten uitleggen, je kunt het denk ik pas goed begrijpen als je het meemaakt. Voor de enige man die op dit topic heeft gereageerd zou ik zeggen, laat haar weten dat zij niet alleen is, dit helpt wel echt. Zij heeft misschien totaal niet in de gaten dat het hormonen zijn die dit veroorzaken (zoals ik het zelf ook lang niet doorhad).

Ik heb het ongeveer twee keer per jaar echt heel erg (dat ik me afvraag hoe ik de relatie moet verbreken) en de rest van de menstruaties ook wel hevig maar toch minder. Nu is het denk ik zo erg omdat stoppen met roken je hormoonbalans verstoort en het ook nog eens veel stress oplevert.

Ik hoop dat ik me over een tijdje weer beter voelt, want ik ben na zo lange tijd met dit probleem wel geneigd om maar gewoon alleen te blijven, ik wil dit niemand aandoen..

Ik heb precies het zelfde, ben je er al uit wat het is?

Ik heb ook precies hetzelfde, ik weet dat mijn vriend de liefde man m’n leven is en uitmaken zou het domste zijn wat ik ooit zou doen en is dus ook echt geen optie. Maar elke paar weken komt die twijfel terug en moet ik alleen maar huilen en denk ik dat ik het maar beter uit kan maken. Ook ben ik continue aan het ‘checken’ of ik nog van hem hou. En een paar weken later is er weer helemaal niks aan de hand en kan ik me niet voorstellen dat ik het ooit uit wilde maken. Zo vermoeiend en verwarrend!

Hee meiden, wat fijn om zoveel herkenning te lezen op dit forum. Ik was even bang dat er niemand op dit topic had gereageerd maar het tegendeel blijkt waar! Wat voor ons (en de mannen) natuurlijk ontzettend frustrerend is. Mijn vriend is op de hoogte maar vind het toch lastig hiermee om te gaan. Ik zelf weet ook niet hoe ik ermee moet omgaan want ondanks dat ik met mijn verstand weet dat het straks weer over is, voelt het op het moment allemaal heel echt. Het is naar mijn idee een beetje ontstaan nadat ik een abortus onderging. Nu 3 jaar geleden en ik ben 32. Ook apart dat mijn irritatie vooral naar mijn vriend gericht is. Ik kan hem niet luchten of zien. En als ik vervolgens met een vriendin ben voel ik me weer prima. Heel gek. Ik ga die teunisbloemolie maar eens proberen die iemand anders hierboven aanraadde. En inderdaad ook gezonde voeding en weinig alcohol helpt voor een goed humeur!

Herkenbaar dit. Ik heb ook regelmatig (de laatste week voor mijn menstruatie) twijfels en veel negatieve gedachten. 'Ben ik wel verliefd genoeg? Vind ik hem wel leuk genoeg? Als ik twijfel, moet dat toch een slecht teken zijn?'etc. Heel vermoeiend en het maakt me verdrietig. Ik ben veel aan het malen en denk dan steeds dat ik het uit moet maken, maar dat wil ik niet. Ik wil hem niet kwijt want de rest van de maand hebben we het zo fijn samen 🙂

Hallo iedereen!

Graag wil ik even van mij afschrijven aangezien ik hier als man erg mee zit en ook erge twijfels heb en graag jullie visie wil horen.
Even het verhaal

Na de geboorte van onze dochter in 2012 was er daarna een hele periode van ruzies waarop eerst werdt gedacht aan een depressie,maar na enige tijd en weer terug aan de pil waren de emoties weer normaal.

10 jaar geleden is ze na vele bijwerkingen gestopt met de pil en begon de ellende niet zo heftig als nu, maar heb ik die tijd aardig wat keer mijn koffers moeten pakken(nooit gegaan natuurlijk)

Nu is ze 40 en heb in 1,5 jaar doffe ellende over me heen gekregen en waarop ze heeft aangegeven dat haar hormonen en emoties sterk op en neer gaan met de nodige kritiek,gescheld en beschuldigingen richting mij. de borden zijn hier nogal eens op de grond gegooid en tijdens haar week is het weg en kwam ze tegen me aan gekropen.

Tijdje geleden voelde ik tijdens onze gemeenschap al een afstand ik heb dit aangekaart en ze zei toen ja ik vindt je nog steeds aantrekkelijk maar mijn emoties en gevoel zit weer in de weg en heb veel twijfels.

Ik ben nogal van de Google dus ik kwam op een site waarop een gespecialiseerde vrouwlijke expert ook aangeeft dat het zelfs mogelijk is totaal geen lust og gevoelens meer voor je eigen partner te voelen maar wel voor andere.

Ik snap er helemaal niets van door dit alles ben ik in een aardige burned out gekomen en heb haar meerdere keren gevraagd naar de dokter te gaan om te vragen of dit alles met pms te maken kan hebben. Ik krijg hierop het antwoord je wilt alleen dingen lijmen

Onze ruzies waren ook echt alleen in zo,n periode alleen die periode wordt nu heel erg lang.

Waar ze zelf zegt last van te hebben

Vele pieken en dalen van hormonen
Mega opvliegerig
Onrust
Nachtelijk zweten
Pijn schouders nek en onderrug
Hoofdpijn
Slecht slapen
En zal vast nog wat vergeten zijn.

Kan dit echt door pms komen graag hoor ik jullie mening.

De stekker heeft ze inmiddels uit de relatie getrokken en blijf samen met onze dochter vertwijfeld achter.

Alvast bedankt