De arts zal niet zomaar een operatie willen doen. Dat is het dus nodig...

Als de arts voorstelt om te opereren zal hij / zij daar een goede reden voor hebben. Ik snap je angst, die had ik ook. Zoals bij elke operatie is er altijd een kleine kans op complicaties, maar die zijn er ook als je zo “door blijft lopen”. Geloof me ik kan het weten, meerdere keren hierdoor met een groot abces in mijn buik gelopen, met alle risico’s van dien. En dan hebben we het nog niet eens over de pijn… ik ben 1 december geopereerd, ik heb geen pijn meer, geen angst meer, ik heb mijn leven weer terug.

Denk rustig na over je opties en ga het gesprek aan met de chirurg. Mocht je twijfelen of dit de juiste chirurg voor je is, zoek een andere!! Tot je helemaal op je gemak bent, dat scheelt echt de helft.

Succes!

Hallo, ik wil even reageren op,
Ik heb in 2014 met heel veel pijn klachten in het ziekenhuis gelegen en daar kwam uit dat ik diverticulitis heb.
Geregeld beginnende pijnklachten gehad.
Mij is door de MDL arts geadviseerd om 2 paracetamol bij pijn in te nemen 3x per dag en heel vee drinken en geen vezels eten.
Het werkt, dan heb ik 2 dagen minder pijn en is het wel snel over.
Ik kan ook niet tegen uien en vooral geen rode.
Ook prei en patat.
Je moet dat zelf uitproberen.
Ik drink veel thee.
Heel veel sterkte lotgenoten en het blijft een vervelende aandoening.

Ik heb ruim 2 jaar geleden 5 dagen in het ziekenhuis gelegen met diverticulitus en een geperforeerde darm.
Daarna heel vaak ontstekingen gehad.
Door verschillende chirurgen werd er af geraden om te opereren.
In januari dit jaar weer 4 dagen in het ziekenhuis gelegen met divertiiculitis, weer perforatie en een stille blaasontsteking.
Vandaag 22 februari weer bij een chirurg geweest en wil niet operereren omdat het een gevaarlijke operatie is.
Dus maar weer afwachten wanneer het weer ontstoken raakt.
Word er wel moedeloos van.
Ik ga denk ik maar een second opinion ga doen.
Wie heeft er tips?

@ Brod

Waarom willen ze dat niet doen? Zo’n perforatie is ook niet zonder risico’s. Mijn chirurgen wilden juist wel opereren

Beste MedeDirverticulitisMensen!

Ruim 5 jaar geleden had ik voor het eerst enorme buikpijn. Dit bleek een diverticulitis. Met Movicolon werd ik naar huis gestuurd. Daarna redelijk vlot opgeknapt en niet meer mee bezig geweest. Tot ik vorig jaar augustus weer enorme kramp, pijn en koorts had.
In het ziekenhuis bleek ik een gecompliceerde diverticulits te hebben. Met morfine en antibiotica via infuus kon ik na 5 dagen weer naar huis mét nog een flinke antibioticum-kuur voor thuis.

Ik was erg benieuwd naar de oorzaak: 'gewoon domme pech', kreeg ik te horen. Sommige mensen hebben er aanleg voor en andere mensen hebben nergens last van. Tips om wat voorzichtiger te zijn met vezelrijk eten, terwijl ik dat de vorige keer juist als advies had meegekregen.

Eind vorige maand was het weer raak; weer die ontzettend akelige allesverterende pijn in mijn buik en weer een opname in het ziekenhuis.

Vanmorgen een controle-afspraak en de arts gaf een operatie als optie. Ik merk dat het idee van een operatie me angstig maakt. Het herstel kan een aantal maanden duren en als er complicaties zijn een stoma...

@ES en Liz: ik lees dat jullie de operatie inmiddels gehad hebben en ben benieuwd hoe het nu met jullie gaat? Hebben jullie een stoma? Hoe gaat het met ontlasten? En het herstel?

Ook ben ik benieuwd naar tips ter voorkoming: ik zag al dingen voorbij komen als geen nootjes en dat ui soms gevoelig ligt. Ik merk bij mij dat rauw eten niet goed valt, maar misschien zijn er mensen met nog meer ervaring/advies?

En ook qua oorzaak: heeft iemand een idee waar het aan ligt?

@ Loes

Ik ben 1 december geopereerd en ik voel me fantastisch! Ik ga niet liegen, het was een zware operatie. Maar ik knapte heel snel op.. Ik heb geen stoma en kan alles weer eten. Ik gebruik nog wel dagelijks een keer movicolon om de ontlasting soepel te houden en zo te voorkomen dat ik weer divertikels krijg (en evt weer ontstekingen) maar ik kan gewoon normaal de wc. Ik ben begin januari alweer begonnen met opbouwen van werk en inmiddels ben ik weer volledig aan het werk. ik heb geen pijn meer en ik heb echt mijn leven terug na drie jaar ellende. Ik kan het je echt aanbevelen. Ik snap je angst en je zorgen, die had ik ook.. maar het is het echt zo waard!!

Qua voeding: vezels gebruik je om de ontlasting soepel te houden. Als het toch gaat ontsteken, stop je juist met de vezels om zo de darm tot rust te laten komen. Per persoon is her erg verschillend waar je last door krijgt.

De oorzaak is (vaak) hardere ontlasting, door te weinig vezels, te weinig drinken, te weinig lichaamsbeweging en inderdaad… gewoon pech!!

Stuur gerust nog een bericht als je nog iets wil weten of gewoon je verhaal kwijt wil. Ik weet exact wat je doormaakt.

Heel veel succes!!
Groetjes Liz

Bedankt Liz voor je uitgebreide antwoord!

Heel fijn om jouw ervaringen te lezen en helemaal fijn dat je nu zo goed als klachtenvrij bent en zelfs alweer aan het werk!
Knap!

Als ik Polly lees is zij ook blij met de operatie, erg fijn om dit soort ervaringen te lezen!

Ik ben gewoon erg bang voor wat ze daarbinnen aantreffen. Chirurg gaf aan dat er allerlei verklevingen kunnen zijn met dunne darm of eierstokken en dat de kans bestaat dat er meer uitmoet dan alleen dat stukje darm en dat de kans op complicaties en dus stoma dus best groot zijn.

@ Loes

Bij mij waren ook heel veel verklevingen. Een van de redenen waarom de operatie 5 uur duurde ipv 2,5 /3 uur. Daarnaast waren ook mijn ei-leiders aangetast en is de kans op een “normale” zwangerschap verkeken. (Ik ben 37) Maar ik moet wel zeggen, dat mijn lichaam zo ziek was van binnen en mijn ei-leiders aangetast mede kwam doordat ik te lang ben door gelopen. Ik had de operatie veel eerder moeten hebben, maar ik durfde ook niet. Tot het moment dat ik voor de derde keer in een jaar tijd in het ziekenhuis belande. Mijn chirurg drong er echt op aan, wachten was geen optie meer. En ik ben elke dag dankbaar dat het nu is doorgezet! Geen pijn meer!!

@Liz: bedankt weer voor je reactie!

Klinkt best heftig met die verklevingen en je eierleiders...
Moest je ei-leider er ook uit? Dat je zegt dat die was aangetast, omdat je te lang hebt doorgelopen: ik ben wel benieuwd wat dat precies betekent?

Goed in ieder geval om te lezen dat je dankbaar bent dat het is gebeurd!

Momenteel gaat het best goed; ik let erg op wat ik eet en vooral niet te grote hoeveelheden en vaker een klein hapje, lijkt voor mij momenteel goed te werken. Af en toe movicolon omdat de chirurg aangaf dat ik vooral niet verstopt moet komen te zitten, maar mijn ontlasting is eigenlijk vaker te dun dan te dik.

@Loes

Nee mijn ei-leiders zijn wel blijven zitten, maar zaten vol met ontstekingen door “rommel” uit mijn darmen. Ik had al een aantal keren een perforatie van mijn darmen gehad namelijk. Ze hebben alles schoon gemaakt tijdens de operatie en heb na de operatie nog een flinke antibiotica kuur gehad.

Ik ben nu 3,5 maand verder en voel me echt zó goed. Ik kan weer eten wat ik wil, ik geniet weer van mijn leven.

Gebruik nog elke dag movicolon / macrogol om te voorkomen dat ik weer divertikels krijg. Ontlasting is nu gewoon soepel daardoor.

Hallo Loes,

Het is nu bijna een jaar geleden dat ik ben geopereerd aan mijn diverticulitis.
Ben nog steeds heel erg blij dat ik ben geopereerd, ben nu gelukkig van al mijn klachten af .
Ik had in 2022 ook al in het ziekenhuis gelegen met een geperforeerde darm en met antibiotica kon ik een week later weer naar huis .
Jammer genoeg begonnen de klachten ongeveer 6 maanden later weer , maar volgens de dokter waren alle bloeduitslagen e.d verder goed .
Na ong 3 maand ellende en buikpijn bleek dat mijn divertikel een fistel was geworden en de aansluiting op mijn blaas had gevonden en daardoor had ik er ook nog een blaasontsteking bij .
Dus ik had geen keus , ik moest geopereerd worden .
Was natuurlijk net zoals jou erg bang voor wat ze tegen zouden komen en het idee je er complicaties of een stoma aan over kon houden .
Maar gelukkig ging de operatie bij mij zonder complicaties en was ik na 4 dagen ziekenhuis weer thuis met alleen wat paracetamol, binnen 2 weken was ik weer redelijk goed op de been .
2 maanden later was ik al weer volledig aan het werk.
Tot nu toe gaat alles zoals het moet , geen pijn en ontlasting gaat prima .

Groet ES

Dag allemaal!
Vorig weekend voor de eerste maal een opstoot gehad van diverticulitis. Ik dacht eerst dat ik een baarmoederontsteking had of een cyste op eierstok. Wat een pijn!! Al gauw deed mijn volledige buik pijn tot onder de navel. Mijn schoonbroer is abdominaal chirurg en na een facetime gesprek drong hij erop aan via spoed opgenomen te worden in het ziekenhuis. Ik weigerde, het was midden in de nacht en wou gewoon wat afwachten. De dag erop was het al minder pijnlijk, maar wel nog genoeg om goed ziek te zijn.
op maandag dan bloedprik en echo gekregen. Daaruit bleek al snel wat er aan de hand was. Een week later heeft de antibioatica zijn werk gedaan, maar alles voelt nog beurs. Het is alsof ik een zwaar gevecht heb doorstaan. Energie level is echt beneden alle peil, wat ook normaal is, want mijn lichaam is herstellende en dat kost energie.
Mijn schoonbroer raadt aan om bij een volgende opstoot al meteen te opereren. Uitstellen hiervan zorgt op termijn alleen maar voor last: verklevingen, littekenweefsel, abcessen of fistels. Omdat ik veel vertrouwen in hem heb, ga ik dat ook doen. Heb geen zin in een leven lang angstig te moeten zijn voor nog een opstoot en verwikkelingen. Ook al is het ineens kort door de bocht, uitstel geeft geen afstel denk ik. Ook is de herstelperiode bij tijdig ingrijpen naar het schijnt veel korter en verloopt dat veel beter. Kan daar wel inkomen.
Let op, ik hoop dat ik nooit meer een opstoot krijg, maar als ik jullie verhalen hier zo lees, dan denk ik dat dit onvermijdelijk zal zijn, gezien de aandoening.
Of zijn er onder jullie waarbij dit echt éénmalig is geweest? Ik hoor het graag!
PS: mijn leeftijd is 47, ik ben benieuwd wat de gemiddelde leeftijd bij jullie zo wat is.... 🙂

Ik vind het wel heel vlot om meteen te gaan opereren, het hoeft zeker niet dat je alweer snel een opstoot gaat krijgen. Echter snap ik het wel, steeds weer een ontsteking zorgt voor veel nadelen.

Succes en sterkte met de operatie! Ik was 33 tijdens mijn eerste opstoot en ben op mijn 36ste geopereerd. Nu een half jaar geleden 🙂

Groetjes Liz