Dag allemaal!
Misschien dat dit onderwerp helemaal niet pas op dit forum,maar ik zit met een groot probleem. Mijn dochtertje van net 3 jaar is erg verlegen bij vreemden. Vooral op speelpleintje heeft ze helemaal geen vriendjes, durft ze niks te zeggen,terwijl ze met bekenden nooit haar mondje houdt en altijd maar kletst.
We wonen ook in zo'n buurt waar bijna alle kinderen geen manieren hebben,ze kunnen gewoon iets afpakken,ook kindjes die al wat ouder zijn of gemeen doen. Vechten,een duwtje geven en ouders die daarop helemaal niet reageren,alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Daarom juist wil ik dat mijn dochtertje een beetje voor zichzelf op komt,maar als ik zeg dat ze iets terug moet zeggen of haar speelgoed terug ragen,die ze afgepakt hebben, durft ze dat niet.
Iemand die hiermee wat ervaring heeft en wat kan ik als moeder het beste doen,zodat ze oor zichzelf op komt en niet een push-over wordt?
Jeetje wat een rotsituatie. Mijn oudste is nu 3.5 en komt ook niet voor haarzelf op. Bij de gastouder wel, maar op de gallerij met oudere kindjes doet ze dat niet(wij wonen ook in zo'n buurt). Ik doe dat dan voor haar. Ik hoop dat ze daarmee oppakt dat het ok is om iets te zeggen van fout gedrag. Ze moet daarnaast van mij ook zelf dingen vragen van volwassenen.... Bijvoorbeeld in een restaurant dat ze zelf haar fristi besteld. Dan leert ze met vreemde omgaan in een relatief veilige situatie, de volwassenen zullen haar toch niet snel negatief benaderen....
Zelf was ik als kind ook precies zo, ik liet echt over me heen lopen. Ook ik ben opgegroeid tot mondige volwassene dus het hoeft niet perse 'fout' te gaan.... Helaas heb ik geen gouden tips voor je, maar je bent niet de enige bezorgde moeder iig....
Mijn dochter is ook heel verlegen. Wanneer ik het nodig vind, kom ik voor haar op en spreek de andere kinderen aan op hun onhebbelijkheden. Gelukkig komt het weinig voor want ze heeft een lief vriendinnetje waar ze het liefst samen mee speelt. Ook op school heeft ze eigenlijk maar twee vriendinnetjes, maar ik moet bekennen dat ik vroeger (en nu nog steeds) ook niet zo'n kuddedier was. Ik stimuleer haar wel om zo nu en dan zelf haar broodje bij de bakker te laten afrekenen en zelf haar boeken af te geven bij de bieb, om telkens een stukje angst voor het onbekende weg te nemen. De eerste paar keren kroop ze weg achter mij toen de bakker haar een euro teruggaf, maar inmiddels begroet ze en bestelt ze zelf. Beetje bij beetje wordt ze mondiger. Trouwens, ik vind verlegen kinderen veel leuker dan die kinderen van tegenwoordig met hun grote bek en je aankijken alsof je hun gelijke bent. Je zou ze toch zo een draai om hun oren geven. Verlegen kinderen zijn beleefde kinderen. Ik las ooit eens over een weerbaarheidscursus, maar wat jij verlegen noemt, kan een ander 'de kat uit de boom kijken' vinden. zolang mijn dochter niet veranderd in een triest, ellendig, depressief kind, laat ik haar haar eigen identiteit vinden. Trouwens ook ik was vroeger een heel verlegen meisje. Nu is er niets meer waar ik niet op af durf te stappen en ik heb echt geen weerbaarheidscursus gevolgd.
Groetjes Lola
Dank jullie wel dames voor jullie reacties. Ik zelf was ook zo verlegen en ben dat nog steeds. Wel een goede tip om haar eens zelf in de winkel af te laten rekenen en iets bestellen,dank hiervoor :).
Ik vind zelf ook dat een kind beleefd en respectvol moet zijn en wil helemaal niet dat ze net zo'n brutaal aapje wordt,maar koekje van eigen deeg moet ze wel kunnen geven.
Zal jullie tips opvolgen 🙂
Groetjes
Onze dochter is nu 11 en is na 'jaren van verlegen' te zijn geweest een behoorlijk mondig meisje geworden: ze heeft haar lagere school zowat zonder vriendjes en vriendinnetjes doorlopen - wàt ik ook heb geprobeerd om te stimuleren, nope, niets, nada, partijtjes waren een jaarlijks drama - maar sinds ze dagelijks op de manege helpt/werkt, wow, een ommeslag. Ze krijgt -en voelt verantwoordelijkheid- en ze is werkelijk veranderd van een stil vogeltje in een mondige jongedame die de pony's/paarden opzadelt, ritjes verzorgt, afrekent, mensen op hun verantwoordelijkheden wijst... Super gewoon! En ja, dan komen ineens die vriendjes en vriendinnetjes om de hoek kijken (per FB en mobiel: waar ben je, mogen we ook komen bij jou, etc), maar zegt ze steevast: nee, toen waren jullie er niet voor mij, dus nu ik niet voor jullie: regel het zelf maar.
En haar papa was net zo'n verlegen nerd als ik vroeger was, dus hoogstwaarschijnlijk is het erfelijk, maar als ik nu kijk naar dochterlief, en manlief of mezelf... Niets te klagen. Ik zeg dus: geef ze een "opdrachtje" of "jobje" waardoor ze ineens zelfstandig en mondig worden, zonder al die psychologische cursussen.
Succes...
Emma