Ik ben vast niet de enige mama die gek word van haar kind, maar toch wil ik mijn verhaal kwijd! Mijn zoon is 2 en een half en kan echt alles op z'n kop zetten! Hij kan echt extreem lief zijn (sorry zeggen, ik hou van jou roepen, uit t niets, opruimen en vorbeeldig eten heerlijk zelf spelen of heel rustig bij je zitten enz.)maar van het een op het andere moment kan dat volledig omslaan in een vreselijke draak! slaan, bijten schreeuwen en alles om zijn zin te krijgen. Het magische woord naar bed doet hem helemaal flippen, we zijn soms tot 1 uur snachts met hem in de weer, ja ja, pedogogische oppakken en terug leggen zonder wat te zeggen en volhouden hebben we uiteraard allang geprobeerd!hij wil alleen maar op de bank slapen of in ons bed (no way!!!) Zodra het regent breekt de hel los, dan is de paniek zo groot dat hij met trappelzak en al binnen 1 minuut uit zijn ledikant is en bij ons beneden in de kamer staat (aandacht of echt paniek????) Oke zijn vader is ivm met zijn werk veel van huis, soms maanden, en dat zal voor dat mannetje ook zeker mee spelen, maar er moet toch een keer een grens zijn??? Voor mij in ieder geval wel want ik ben de wanhoop voorbij, heb geen avond rust meer en struikel ondertussen over mijn eigen wallen! WAT DOE IK FOUT!!!???
tja, wat doe je fout? volgens mij doe je niet veel fout, dat niets zeggen en terug leggen in bed b.v.dat wordt altijd gezegd en op t.v. werkt het ; - ) ,
het is heel herkenbaar.
bij kleinzoon nr 1, bij z'n bed zitten en steeds een stukje meer naar de trap schuiven brrr, echt vervelend maar volgehouden.
kleinzoon nr 2: als de dood voor regen op zijn schuine raam, tot 6 jr toe paniek, echt verder stoer en geen slaapprobleem, dus bij regen maar even ergens anders gelegd, nu gaat het eindelijk goed in zijn eigen bed.
dus wees daar maar begripvol voor.
dan kleinzoon nr 3 nu ook bijna 2,5 jr, wilde tot kort geleden ook nooit in zijn eigen kamer slapen, nu een nieuw bed en mijn dochter zit bij hem tot hij slaapt, anders paniek, hij vindt het doodeng alleen, wordt midden in de nacht in paniek wakker en huilt vreselijk en dan... ja, slaapt hij in hun bed anders krijgen ze geen rust en wordt zijn broertje wakker.
het klopt, ze kunnen je uitproberen, maar ze kunnen ook echt in paniek zijn en hebben liefde en begrip nodig.
kijk naar je kind en probeer wat jij denkt dat goed is, maar ga het gevecht niet aan blijf rustig.
echt, het gaat over.
sterkte Brenda
HOi Hoi
Ja wat kinderen je een slaaptekort kunnen geven he? Ik herken het volledig maar ook ik weet dat het goed komt. Ons zoontje vond het ook een ramp in zijn eigen bed te gaan slapen. Hij was vanaf zijn geboorte af aan al geen grote slaper hoor.
Ik heb er een heel ritueel van gemaakt: onder de douche, op ons bed aan kleden en ff stoeien, boekje lezen in zijn eigen bed, knuffelen, vast liedje zingen en dan slapen. Ik zit altijd naast zijn bedje tot dat hij slaapt. Dit geeft ook hem de rust om te gaan slapen. Hij vraagt er ook zelf om: mam blijf je bij mij zitten? TUUURLIJK doe ik dat want als je met angst gaat slapen, dan slaap je niet lekker!!!! SOms wordt hij snacht wel wakker, ik probeer hem dan rustig te krijgen en ga bij hem zitten MAAR krijg ik hem niet binnen een half uur in slaap dan gaat ook onze zoon bij ons in bed liggen hoor. PFFFF dat houdt geen mens anders vol!!! En inmiddels???? hij slaapt nauwelijks meer bij ons in bed en we hebben wel het ritueel in ere gehouden hoor!!!!
Echt het komt goed maar kijk vooral dat het voor jullie allen vol te houden is!!!!!
SUCCES EN STERKTE!!!
Hoop dat je wat hebt aan mijn verhaal!!!
GROetjes van een mama.
Grappig maar ook serieus. Rust, reinheid en regelmaat...
Wist je dat kleine kinderen het gedrag van de ouders kopieren? Misschien moet je eens kijken naar je eigen onrust en drukte en daar iets aan doen. Je kind zal dan dat gaan kopieren.
je ziet dit mechanisme vaak bij huilbabies. Die worden dan opgenomen in het ziekehuis, en alleen al door de rust en de regelmaat van het ziekenhuis, en dus een evenwichtige omgeving, herstellen ze vaak op erg korte termijn. Hieruit bklijkt dat het dus vaak de thuissituatie en de ouders zijn waardoor de onrust ontstaat.
Ik wilde dit even kwijt. Hoe het bij jou thuis zit weet ik natuurlijk niet...
hoi
ik herken het probleem heel goed
onze zoon(van 2enhalf jaar) wil ook niet in zijn eigen bed slapen
alleen op de bank, of in ons bed
dan slaapt ie gelijk maar zijn eigen bed dan schreeuwt hij alles bij elkaar we hebben ook vanalles al geprobeerd en het gaat maar niet over.
zijn knuffel overdag af gepakt en mag alleen in bed. dat werkt ook niet...
bij hem bij bed zitten,verhaaltjes voorlezen,liedjes zingen,speelgoed mee op bed,niks helpt... hij is gewoon angstig in zijn eigen bed..
nu sinds 4wk speelt ie weer af en toe op zijn slaapkamer (dat wilde hij nog niet eens)
dus wij proberen het al niet meer
hij valt op de bank in slaap en dan leggen we hem op bed,, ene nacht slaapt ie wel door andere nacht ligt hij weer tussen ons in...
maar nachtrust komt bij ons zo beetje bij beetje terug,,, heel langzaam maar toch
je moet gewoon op je gevoel af gaan en op het gevoel van je kleine
groeten uitgeputte mama
Ik herken dit ook
heb een dochter van bijna 2 jaar wil ook niet in haar bed, Ik heb het iedee dat ze bang is om alleen te zijn.
Ik ben nu bijna 5 maand zwanger van de twede en als die er is kan ze echt niet meer bij ons in bed liggen, nu is het wel zo dat ze savonds in haar stoel in slaap valt en kan haar dan gewoon in bed leggen en geef haar savond nog steeds pap voor het slapen gaan dat voorkomt meestal het snachts wakker worden maar tot hoe lang kan ik daar mee door blijven gaan want heb het wel eens geprobeerd om haar geen flesje meer te doen voor het slapen gaan en dat word ze snachts overstuur wakker met gevolg tot spugen omdat ze zich te druk maakt en beland dan meestal ook bij ons in bed.
maar hoe kan ik het voorkomen dat ze straks nog steeds bij ons in bed licht als de twede er eenmaal is.
groetjes kelly
Ank zegt: je ziet dit mechanisme vaak bij huilbabies. Die worden dan opgenomen in het ziekehuis, en alleen al door de rust en de regelmaat van het ziekenhuis, en dus een evenwichtige omgeving, herstellen ze vaak op erg korte termijn. Hieruit bklijkt dat het dus vaak de thuissituatie en de ouders zijn waardoor de onrust ontstaat.
Ooit van aardstralen gehoord? Daar kunnen baby's ook heel erg op reageren (gewone straling van apparatuur ook). In ziekenhuizen zit veel lood in de muren en vloeren verwerkt om de straling van de apparaten tegen te houden, daardoor kunnen baby' daar ook vrij snel opknappen. Het ligt dan niet aan de onrust van de ouders (voorbeeld was mijn eigen nichtje, mijn zus is de rust zelve en ze had dus een huilbaby, er bleek na controle een sterke aardstraal onder hun huis door te lopen, precies waar haar wiegje stond).