Hij zegt dat hij niet wil dat er iets aan gedaan wordt. Als hij dat zou willen zou ik dat oke vinden. Maar het voelt niet goed om dit tegen zijn wil in te doen. Hij is nou eenmaal hoe hij is, dat blijf ik toch volhouden. Ik heb het idee dat jullie het echt zien als iets wat niet goed aan hem is, maar zo zien ik en mijn zoon het niet. En inderdaad het gaat om zijn lichaam en als hij iets niet wil dan ga ik hem daar niet toe dwingen.

Beste Anna,

Uiteraard wil je zoon het liefst dat er niets aan gedaan wordt, maar hij is nog een kind en kan waarschijnlijk de gevolgen niet inzien. Denk er zelf even goed over na. Ik heb een vriend die ongeveer hetzelfde probleem heeft en hij had heel graag gewild dat er wat aan gedaan was toen de mogelijkheid daar nog was.

Hij heeft er vanwege schaamte nooit met zijn ouders over gesproken, en dus toen hij er eindelijk over sprak, kon er al niks meer aan gedaan worden. Denk er dus echt goed over na! Ook over wat John verder zei over andere gevolgen.

Het gaat niet om of hij 'niet goed is' en hij het niet wil. Dat is niet waar het om gaat.

Toen ik 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19 was, had ik geen flauw benul dat wat ik mankeerde mijn leven later zo ontzettend zwaar zou maken. Problemen stapelen zich alleen maar verder op, en dat wist ik als kind en puber echt niet. En mijn ouders denk ik ook niet. Maar u bent er nu al heel vaak hier op geattendeerd...

Hersenen zijn pas laat uitontwikkeld, daarom mag je kind nu ook geen alcohol meer drinken in de kwetsbare leeftijd.
Maar u denkt dat zijn hersenen nu wel al genoeg volgroeid zijn om volwassen beslissingen over zijn gezondheid te mogen en kunnen maken?

Zou u hem ook niet willen tegenhouden als hij schadelijke beslissingen zou maken? Als hij bv als 14 jarige dronken wilde worden bij u thuis? Of zou u dan wel als ouder ingrijpen?

U en hij vinden het geen probleem. Hij is geen 20 of 30 en dus een jonge man, hij is nog maar 12. Een kind. Hij zal een fijn kind en man worden, maar waarom door uw keuzes dan toch met blijvende zichtbare en voelbare beperkingen???

Nogmaals: wat vind uw huisarts ervan om er niets aan te doen, en over het idee daarachter dat u niet tegen uw kind wil ingaan?

De huisarts zegt dat het in principe geen kwaad kan omdat zijn piemel nog kan gaan groeien, hij zit laat in de puberteit. Ze zij dat het wel onder gemiddeld is maar dat komt vaker voor zegt ze.

De omvang van je penis is enorm belangerijk en kan je leven ingrijpend veranderen. Ik heb als kind best problemen hiermee gehad. Was zelf erg lang en groot als kind (op mijn 12e rond de 1.90) en alles was groot aan mij behalve mijn penis. Dit heeft tot op de dag van vandaag invloed op mijn zelfvertrouwen (douchen met gym en op sport was een onzekere hel). Wel moet ik er bij zeggen dat ondanks ik sinds mijn 12e maar 3 cm ben gegroeid in lengte (ben nu 192/93) mijn penis een soort inhaalslag maakte en ik van ongeveer 6 cm en rietjes formaat in stijve toestand naar 16/17 cm en vrij dik ben gegaan. Pubertijd is een gek iets en er kan nog van alles gebeuren.

Ik zou er alles aan doen wT beyreft je zoon.ik heb geen micropenis q3 cm maar daar heb ik mijn leven lang al laxt van..ben nu 57

Beste Anna, dan maar even een reactie van een vrouw met ervaring! Mijn vriend had ook een klein piemeltje. Wat hem pas op latere leeftijd dwars zat en waardoor hij pas op zijn dertigste een vriendin kreeg. Terwijl een minderwaardigheidscompex helemaal niet nodig was geweest want hij was een geweldige vent. Zijn minipiemeltje was voor mij geen probleem want ik hield van hem zoals hij was en hij was evengoed man genoeg. Maar de sex was gewoon moeilijk, onhandig. Het was gewoon gestuntel en geklooi om hem erin te krijgen en te houden. Condooms die niet passen, alsof je met een opgestroopte sok wordt geneukt. Toen ik later aan de pil ging maakte dat niet meer uit. Maar stel je voor dat je zoon later homo blijkt te zijn dan zit hij wel met dat gedoe met condooms toch? Mijn kortgepiemelde vriend deed altijd extra zijn best dus dat maakte veel goed en we hebben dus toch een goed sexleven gehad. Jaren na zijn dood kreeg ik een man met een knap formaat piemel. Dan denk je dat de sex beter wordt, maar dat bleek helemaal niet zo te zijn. Omdat zo'n rijk bemeten man denkt dat zijn toverstafje het zelf wel af kan, doet hij minder zijn best voor zijn partner. Dus beste Anna, aan de ene kant denk ik: DOE wat voor je zoon als het kan, spreek er in ieder geval uitgebreid met hem over zodat hij weet wat de nadelen zijn als er niets aan gedaan wordt. Aan de andere kant WEET ik dat hij later ongelofelijk zijn best zal moeten doen om zijn partner te bevredigen. Met veel geklungel en geklooi.

Hoi, ook even een reactie van een zeventienjarige jongen. Ik heb *geen* micropenis, ik heb een gemiddelde penis, maar uit ervaring weet ik dat er vanaf de middelbare school, de lengte van de penis een steeds belangrijker onderwerp wordt. Ik weet nog goed dat een meisje achter in de klas vroeg, "wie heeft de kleinste in de kleedkamer?" Ook onder jongens zelf is het belangrijk. U wilt namelijk niet dat uw kind gepest/buitengesloten voelt. Ik zou zelf in ieder geval alles eraan doen om zijn penis zo groot mogelijk te laten worden. Sterker nog bespreek het even goed met hem, gewoon een avondje zitten en vertel alles wat in de toekomst te verwachten zo komen te staan. Het komt misschien wat hard over maar dan weet hij ook gelijk dat de "volwassen wereld" helaas wat harder is dan de "kinderwereld". Ga ook niet uit van zijn besluiten, op de basisschool wordt die er namelijk nog niet mee geconfronteerd, maar op de middelbare school geheid.

Lieve Anna, hoewel je houding te prijzen valt, iedereen is inderdaad goed zoals ie is, maar..

Mijn zoontje van bijna 4 heeft ook net geen micropenis, maar hangt er wel tegenaan. Ikzelf ben ook wat magertjes geschapen dus hij heeft het niet van een vreemde. Ik weet inmiddels wat voor problemen een kleine piemel met zich meebrengt. De levenslange schaamte, grote problemen met het zelfbeeld, herhaaldelijk afgewezen worden door parnters op je onvermogen ze voldoende te stimuleren, met als gevolg een afnemende intimiteit en uiteindelijk een relatiebreuk. En nee, het zit echt niet alleen tussen de oren. De afwijzingen zijn zo echt als maar kan. De wereld is hard hoor, voor klein geschapen mannen.

Nu is het eigenlijk belachelijk dat een man met een piemel van 9 cm zogenaamd geen micropenis heeft en eentje met 7.5 cm wel. Terwijl ze allebei seksueel gehandicapt zijn. Er bestaan behandelingen die, indien vroeg genoeg ingezet, die de penis nog kunnen laten uitgroeien tot iets dat het gemiddelde nog enigzins benadert. Een reus zal het nooit worden, maar het maakt wel het verschil tussen een vrij normaal of een niet bestaand seksleven, toch een belangrijke voorwaaarde voor een gelukkig leven, voor man en vrouw. Wij hebben het traject wel ingezet ieg, gelukkig ziet mijn ex wel in dat het niet onbelangrijk is. Hij krijgt nu een kuur van een paar maanden en aan het begin van zn puberteit nog een keer.

Als je ook maar iets kunt doen om tevoorkomen dat hij een leven van spot en vernedering tegemoet gaat, en ik weet waarover ik praat, dan zou ik niet twijfelen, je zoon zal je er dankbaar voor zijn later. Je kunt het wel oneens zijn met hoe de wereld werkt, en ik zou ook graag willen dat het niet zo was, geloof me, maar ik vermoed dat het niet gaat veranderen. Ik houd van mn zoontje zoals ie is, onvoorwaardelijk. Maar de wereld daarbuiten is hard en oppervlakkig en hij zal zich ooit staande moeten weten te houden zonder mij. Ik wil dat hij een eerlijke kans krijgt, maar mijn hart bloed als ik bedenk wat hem vermoedelijk allemaal te wachten staat.

Ik hoop dat je dit ieg mee wilt laten wegen. Veel liefde en kracht gewenst voor jou en je zoon.

Nou, eigenlijk moet je nu zo snel mogelijk bij de dokter een precieze diagnose laten stellen en aan de hand daarvan een juiste hormoonbehandeling ondergaan.

Eigenlijk had dat al voor de pubertijd gemoeten voor het beste resultaat. Hoe ouder hij wordt des te minder de testosteron behandeling het gewenste resultaat zal opleveren. En op 12 jaar zal hij er sws minder last van hebben dan als hij straks wat ouder is. En door krijgt dat hij het voor meer dingen als alleen plassen kan gebruiken.

Ik zou dit serieus aanpakken en echt doen wat er aan te doen is. Dan kan je later tegen je zoon zeggen,we hebben er alles aan gedaan. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het vreselijk is, een kleine penis.Mijn hele leven heb ik er al last van en ben er ook op afgewezen.

Heyy ik ben nu 24 ma heb vroeger op die leeftijd al te horen gekregen dat mijn piemel (te klein zou zijn) hij is van af dat moment ook nie meer veel gegroeit enn heb door die redenen ook nooit een relatie of iets durven aan te gaan omdat ik bang voor de afwijzing was ma uiteindelijk moet je er vrede mee hebben ma als ik toe er tijd had geweten dat er wat aan gedaan kon worden had ik dat gelijk gedaan ma ik wist dat toen niet en heb me ouders dat toen nooit verteld enn nooit bij een Docter geweest enn nu is het te laat

HALLO
mijn kleinkind is geboren met een micro penis
ik lees dat dit wijst op een gebrek aan testosteron en er wordt aangeraden om er iets aan te doen
vanaf welke leeftijd is dit zinvol en veilig?
dank

Als ik mij zorgen maakte over mijn kind of kleinkind, zou ik een arts raadplegen, ipv een forum waar geen artsen of specialisten zijn....

De ouders van het kind moeten dat met hun huisarts bespreken. Of met de arts van het consultatie bureau afhankelijk van de leeftijd van het kind