Ik maak me zorgen over mijn zoon. Is misschien een beetje raar. Maar hij is nu 12 jaar en hij een een heel klein piemeltje. Ik heb hem even opgemeten en hij is 1,5 cm. Heel klein dus. Volgens de defenitie zelfs een "micro-penis". Ik maak me zorgen over zijn latere seks. Kan dat wel als die zo klein is? Gaat hij nog veel groeien? Hij heeft nog geen schaamhaar. Wel fijn dat hij ee geen problemen mee heeft zelf. Hij schaamt zich er ook niet voor gelukkig, hij loopt hij wel eens naakt door het huis en hij kleed zich zelfs in het openbaar om als we bv gaan zwemmen.
Daar moet je dan toch mee naar de huisarts. Hij is er zich nog niet van bewust, maar dat schamen komt wel
Ik heb gezegd dat we even naar de dokter gaan tegen hem en hij vroeg: 'waarom?'. Ik stond een beetje met mijn mond vol tanden, ik heb maar gezegd dat er een onderzoekje komt. Omdat dat dat verplicht was. Ik weet dat dat niet zo is maar ik wil hem er niet mee lastig vallen. Ik wil niet dat ik hem op ideeën breng, dat er iets niet goed is ofzo. Ik heb ook met de huisarts (een vrouw) afgesproken dat we het er met hem niet over gaan hebben. En dat ze het na het onderzoek even onder vier ogen mag bespreken.
Ik ben inmiddels geweest met mijn zoon. Hij vond het geen enkel probleem om alles uit te doen. Geen schaamte gelukkig. Ze heeft even goed gekelen naar zijn piemeltje en ze heeft tegen mij gezegd dat ie wel een zogenaamde micro-penis heeft, dat komt vaak door een tekort aan testosteron, we zijn doorgestuurd om de waardes testosteron op te meten. Die zijn behoorlijk aan de lage kant maar ik heb besloten om het voorlopig maar te laten. Het kan verder geen kwaad. Als hij er later last van heeft kan er altijd nog iets aan gedaan worden.
Hoi,
Vind je het niet een beetje raar om je zoon niet gewoon te betrekken hierbij?
Het gaat wel over zijn lichaam. Hij is 12, komt straks in de puberteit en zal er dan zeker mee geconfronteerd worden dat hij "anders" is dan andere jongens van zijn leeftijd,met alle stress van dien.
Beter het nu bespreekbaar maken lijkt mij,dan dat hij dat straks uit schaamte niet meer durft.
En als er een start gemaakt kan worden er wat aan te doen, geef je hem een kans op een normalere puberteit.
Hiervoor geldt: Hoe later hoe moeilijker. Op het moment dat er voor hem een schaamtegevoel gaat ontstaan, en dat kun je binnenkort toch wel verwachten, duurt het nog lang voordat er veranderingen gaan optreden. En waarschijnlijk heb je geen idee hoezeer je daarmee gepest gaat worden. Bovendien is een testosterontekort niet alleen van invloed op de groei van zijn geslachtsorgaan. Ik begrijp dan ook niet zo goed dat je het uitstelt totdat hij er last van gaat krijgen. Eigenlijk zou je dit toch voor willen zijn
Ik het niet helemaal eens met jullie, ik vind dat er geen ingrepen hoeven te gebeuren als het niet noodzakelijk is, eigenlijk is een lichaam toch goed zoals het is, voor mij hoeven ze niet aan mijn zoon te sleutelen, om aan het "normale" beeld te voldoen. Iedereen is goed zoals hij/zij is vind ik.
Het is niet sleutelen en heeft met het "normale" beeld niets te maken. Je zoon heeft een hormoon tekort. En een tekort aan testosteron heeft niet alleen maar invloed op de groei van zijn piemel. Je hebt natuurlijk gelijk als je zegt dat ieder goed is zoals hij/zij is. Maar zo zit de wereld helaas niet in elkaar. Hij gaat hier gegarandeerd mee gepest worden en ook problemen t.a.v. seks/relaties mee ondervinden. Ik neem aan dat je het hierover ook niet met je zoon hebt gehad.
Ik zou mijn zoon hierover goed informeren. Als hij dan zou besluiten om er niets mee te doen zou ik dat accepteren. Maar in eerste instantie zou ik mijn zoon ervoor willen behoeden dat hij ( psychische) problemen hierdoor gaat krijgen.
Ik denk dat je het probleem een beetje onderschat
Mogelijke gevolgen van een testosterontekort:
Er is bewijs voor afname van verschillende hersenfuncties bij een verlaagde testosteronspiegel. Ook onze emotionele toestand en neiging tot depressie is afhankelijk van een testosterongehalte. Testosterontherapie kan hierop een positieve invloed hebben. Het lijkt erop dat mannen door testosteron relatief minder vaak de ziekte van Alzheimer oplopen dan vrouwen.
De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies
Aanvulling
Een testosterontekort kan veroorzaakt worden door een onderliggende aandoening. Het zou dan ook goed zijn om die te achterhalen
de officiële resultaten bieden wel iets ander licht, sijn testosteron spiegep is nagenoeg gemiddeld. Ik heb het intussen eens met hem besproken, hij zegt dat hij het niet zo'n probleem vind. Dus ik heb besloten het er maar even bij te laten.
Ohh, wat erg dat zijn piemel maar 1.5 cm is! Daar gaat hij de rest van zijn leven problemen van houden!
Mijn ouders hebben mij nooit naar het ziekenhuis teruggebracht waardoor mijn leven er tot de dag van vandaag onder lijdt. Zehadden toen voor mij moeten zorgen en vooruitzien dat het echt niet goed zou komen. Ik kon dat niet overzien toen.
Ik heb zelf een leuke kerel met een stijve van misschien 8 cm nooit verder mee gewild nadat ik dat voelde. Ik vond het echt niet mannelijk. Ik was toen nog jong, hij was wat ouder en had zijn leven goed voor elkaar. Maar ik schrok er gewoon van en wilde meteen niets meer toen ik dat merkte.
En jouw zoon zijn piemel zal nog iets kunnen herstellen als hij nu nog een behandeling krijgt, maar dat vind jij nu nog niet zo belangrijk? Met een piemel die een vingerhoedje is?
Wat zielig dat je uitgaat van dat jouw zoon nu al kan overzien hoe erg het is als dit zo blijft. Zijn hersenen overzien dat echt niet.
Kinderen krijgen, relatie krijgen, enz. Zie je echt de toekomstige ellende niet?
Of denk je dat iemand wel op zijn goede hart valt?
Ik hoop dat je toch jezelf opzij zet en voor zijn toekomst gaat zorgen nu het misschien nog iets kan verbeteren door medicatie ofzo. Het onthouden van medische behandeling die nodig is, valt overigens onder kindermishandeling. Dus is medische behandeling ECHT niet nodig?
Hey Vooruitziend,
Ik denk niet dat hij hier echt last van krijgt, het gaat niet om alleen zijn penis. Als hij echt een vriendin krijgt waar waar hij van houdt en zij van hem dan denk dat het geen probleem is als hij wat kleiner geschapen is. Bovendien, kun je met een kleinere piemel ook gewoon seks hebben hoor, ik vind dat jullie het probleem behoorlijk opblazen.
Hey,
Ik ben bang dat jij het onderschat.
Lees hier op het forum eens de topics van puber jongens die onzeker zijn over hun geslachtsdeel, wat dan nog vaak een stuk groter is dan dat van jou zoon.
Pubers kunnen onderling keihard zijn voor elkaar, na de gymles onder de douche zullen ze echt niet meelevend op je zoon reageren.
En hoe vaak zal hij afgewezen en misschien bespot worden voor hij de ware liefde ontmoet?
Waarom overleg je niet met een arts wat er gedaan zou kunnen worden? Het lijkt wel of je zelf je schaamt om hulp te zoeken, zoals je probeert goed te praten dat er niks aan de hand is. Er is verder niks mis met je zoon, maar hij heeft wel een "probleem" wat zijn leven enorm kan beïnvloeden en hem psychische schade kan toe brengen.....
Ik ben nu 65 jaar en al jarenlang onder behandeling bij een psychiater omdat ik een micropenis heb. Slap 2,5 cm stijf 4 cm.
Het begon met pesten op school na de gymles. Daarna bij de sportclub. Tot mijn 13de had ik hier ook geen last van. Ik heb meerdere relaties gehad, maar ze knapten toch uiteindelijk allemaal op mijn kleine piemel. Geloof het of niet: seks is in een relatie belangrijk. Ik neem het de dames niet kwalijk, maar ze voelden gewoon niks tijdens de seks. Ook mijn ouders vonden het niet belangrijk om er tijdig iets aan te doen. Toen ik 20 was ben ik zelf naar de dokter gegaan. Maar toen was het te laat. Ik ben psychisch beschadigd omdat mijn ouders hun verantwoordelijkheid destijds niet hebben genomen en niet voor mijn belang zijn opgekomen. De verhouding met mijn ouders is verstoord. Ik neem het hun nog steeds kwalijk....
Denk vooral aan het welzijn van je kind
Ik heb mijn ouders sinds 2004 niet meer gezien. Ook nooit een excuus gehad, anders dan een verhaal over God.
Als jij het ok vindt voor hem, vraag dan eens aan de huisarts wat die zou aanraden. Want het gaat niet om jouw leven maar om dat van je zoon.