Omdat het gebrek aan zorg voor het overlijden van mijn vader 25 augustus precies 4 jaar geleden, mij nog steeds niet los wil laten, hier mijn verhaal.

Toen er bij mijn vader prostaat-kanker geconstateerd werd die uitgezaaid was naar zijn botten, verbleef hij bij mij thuis.
Nadat hij tweemaal door z'n benen zakte en ik hem met moeite weer op de stoel of bank kon krijgen besloot ik dat we op het aanbod in moesten gaan de vrijgekomen kamer in het E.D.D te nemen,
waar mijn (blinde) moeder reeds lag om te revalideren van een rug operatie.
Mijn vader wilde niet, maar zag ook geen andere oplossing.
De dag van aankomst kreeg hij zonder extra verdoving dan de verdovende gel die altijd gebruikt word een catheter ingebracht.
De dokter kwam mij op de gang vertellen dat hij erg veel pijn had.
Naar het toilet werd hij niet gebracht maar werd telkens op z'n zeer pijnlijke kapotte heupen gedraaid, alweer zonder extra pijnstilling.
De pijnstilling die gegeven werd zou vele uren moeten werken, maar was absoluut niet afdoende.
Die zaterdag kwam mijn moeder op bezoek en heeft met moeite voor elkaar gekregen (er zijn geen artsen in het weekend aanwezig) dat de pijnstilling verhoogd werd.
Ik ben begonnen over euthanasie tegen de zuster die het intake gesprek afnam.
Mijn vader vroeg waar we het over hadden en ze gaf als antwoord: "Uw dochter wil u dood hebben".
Omdat m'n vader geen euthanasie wilde heeft de arts toegezegd dat er een "roesje"gegeven kon worden om de pijn te verlichten.
Dat was een geruststelling.
Het gebit ging uit nadat hij ging bijten om niet aangeraakt (pijn gedaan) te worden.
Ik was bij m'n moeder toen we bij m'n vader gevraagd werden.
Ik schrok toen ik hem zag, hij lag te vechten voor lucht omdat hij vol slijm zat, hij lag plat, z'n mond hing open, de gehele binnenkant was wit uitgeslagen.
Ik weet niet hoelang hij zonder drinken, zonder iets, daar zo gelegen heeft, in een afgezonderd kamertje heeft liggen kreperen, ik weet alleen dat ik dat
beeld nooit meer kwijt raak en mezelf kwalijk neem dat ik degene ben geweest die hem daar naar toe gebracht had.
Ik wilde dat mijn vader op z'n minst morfine zou krijgen en dat het slijm weggehaald zou worden, ik moest de dokter spreken.
Zij meldde me telefonisch dat ze aan het lunchen was.
Ik zei toen ze binnenkwam met een co-assistent dat m'n vader lag te stikken.
"Nee", zei ze "Dan krijg je geen lucht".
M'n vader was doodop van het al een hele poos moeizame ademhalen.
"Het slijm is snel terug als we het zouden weghalen, hij is er al niet meer bij" werd gezegd.
Toen ze op mijn aandringen toch een naald in z'n borst bracht om morfine toe te dienen, zag ik z'n hele gezicht vertrekken van de pijn,
hoezo niet meer bij?

Ik hoop door dit opgeschreven te hebben, het nu los te kunnen laten.

Dat is een heftig verhaal Cristina.

Als je het niet los kunt laten adviseer ik je toch om via de huisarts een verwijzing voor de psycholoog te vragen. Een psycholoog kan je helpen met de verwerking van het gebeurde.

Hallo Christina.Ook al is het vier jaren geleden,alsnog gecondoleerd met het verlies van je vader.Ik kan me goed voorstellen,dat je hier nog steeds mee bezig bent.Dit is natuurlijk nooit goed te praten en zo te lezen,een heftige belevenis.Mijn vader had ook kanker en dit was overal al uitgezaaid.Omdat ikzelf als ziekenverzorgster heb gewerkt,kon ik mijn vader thuis zelf verzorgen tot aan zijn dood.Dat wat jij nu hebt meegemaakt,daar ben ik altijd bang voor geweest.Gelukkig is mijn vader dit bespaart gebleven.Ik hoop,dat je het nu een plekje kunt geven,al zul je het misschien nooit vergeten en vergeven.Ik wens jou en (je moeder)heel,heel veel sterkte en het beste voor de toekomst Liefs x