Vandaag ook weer prima dag.
Niet 100% “mezelf” maar zijn teruggegaan naar ons vakantie adres en heb gezwommen met m’n zoontje.
Merk nu wel dat ik heel moe ben. Maar geen intense terugval gehad.
Hersentumor zweeft nog wel in mijn hoofd. Verder geen paniek gehad.
Ik probeer niet teveel in mijn hoofd te zitten. Merk wel dat ik het fijn vind hier af en toe te schrijven.

Ik stond wel onverklaarbaar verdrietig op. Dat zakte na paar uur af. Merk dat misselijkheid minder wordt en eetlust zeker einde dag goed.

Ondertussen bij de neuroloog geweest.
Na uitvoerig gesprek en wat testjes was haar conclusie dat ze wel meeging in het verhaal van huisarts. Ze zei wss een combinatie van migraine (die zich op een bepaalde langdurige en bepaalde wijze uitte die ik niet herkende), PMS en gevoeligheid voor angst.
Een tumor of MS achtte ze echt onwaarschijnlijk.
Ze wilde me opzich wel doorverwijzen voor een scan, maar was bang dat het meer angst kon geven omdat je ook weleens wat vlekjes kunt zien zonder echte reden bv. Dus in overleg zagen we daarvan af (ik durfde ook niet aan te zetten).
Het scheelt dat mijn misselijkheid ook is gezakt. Vanmorgen at ik voor het eerst met smaak een broodje op!! Dus dat geeft hoop.
Enige wat ik nog ervaar is hoofdpijn. Dat kwam twee dagen geleden opzetten en zakt niet af. Maar dat vond de neuroloog dus niet spannend nu.

Ik zoek ergens berusting in het feit dat mocht het toch een tumor blijken, we daar snel genoeg achter gaan komen met bv uitvalsberschijnselen. En dat je niet alles altijd kunt uitsluiten in het leven en dat dat an sich al een les is.
Donderdag nog een gesprek met de praktijkondersteuner, al vind ik dat ik al behoorlijk wat stappen hebt gemaakt.
Helaas ben ik nog niet helemaal vertrouwd met mijn lichaam, maar wellicht komt dat langzaam terug als de klachten verder verdwijnen.

Ik hoor heel graag jullie mening over deze situatie nu? En jullie visie?

Ik denk dat je van ons absoluut geen betere of andere visie zult krijgen dan je van de neuroloog hebt gehad.
Dat is is tenslotte een specialist op dat gebied.
Bespreek met de praktijkondersteuner dat je toch diep van binnen twijfelt aan de mening van de neuroloog en bedenk voor je zelf eens of het dan logisch is dat je ons vervolgens vraagt hoe wij daar over denken.
Omdat het eigenlijk zoiets is als je auto naar een vakgarage brengen als hij het niet doet en vervolgens aan de bakker of je kapster vragen of de garage zn werk goed heeft gedaan.
Om maar even een voorbeeld te noemen😉

Haha, nee ik snap je wel. Maar soms is het juist ook fijn om gewoon met “gewone” mensen hierover te sparren.
Juist zelfs.
Een beetje zo van: wat zou jij doen in deze situatie? Zou jij ook nog diep van binnen ongerust zijn? Hoe zou jij je zinnen verzetten? Vind jij dat ik het goed heb aangepakt? Enzovoorts.
Ben eerlijk gezegd allang blij dat die misselijkheid over lijkt te gaan / zijn. Het is zo fijn om na twee lange weken weer met smaak te eten, vanochtend had ik dat voor het eerst weer… dat geeft vertrouwen.

Na een paar dagen dat het goed ging toch een terugval

Ik heb geen van de klachten meer, behalve vanmiddag toch weer zo’n temperatuurdaling terwijl t heel warm was/is, en ook de gedachte van ALS schiet de hele dag door m’n hoofd. Dit komt omdat ik nog steeds iedere dag spierpijn heb in rechterarm en soms in mond/kaken. Maar kan nergens naartoe voor m’n gevoel

Kan iemand hierop reageren met zijn/haar mening?

Dreig echt weer weg te zakken in mijn angst voor iets ergs, dit keer voor ALS. Dus kan het niet meer helder zien.

Gevolg is dat ik al paar dagen last heb van spierpijn in rechterarm en rechterhand en heb ook gespannen halsspieren. Ben ook wat benauwder tijdens het eten en inspanning. Dit laatste had ik al langer, dus is me al wel bekend. Maar die spanning in keelspieren en arm niet.

Is dit echt allemaal van stress? Of ben ik toch ernstig ziek :-(. Ben gewoon continu bang ervoor

Ter toevoeging: vannacht hele nacht koud gehad, terwijl het 25 graden op onze slaapkamer was. Dat krijg ik toch niet met stress voor elkaar?! Moest onder een dik deken liggen??

Extra toevoeging: merk hier en daar ook van die kleine spiertrekkingen op van paar secondes. Vanmorgen in ene zij, net in andere zij. Vannacht ook keer in ooglid

Je komt nou dus weer met een andere aandoening... Je hebt een angststoornis en daar heb je professionele hulp bij nodig.
Je klachten zullen toch veroorzaakt worden door angst en hyperventileren.
Ik had je 2 testen gestuurd waarvan je er een hebt gedaan. Maar niet de hyperventilatietest. Ik weet niet waarom maar ik heb sterk de indruk dat je bang bent dat dit bevestigd gaat worden en het dus een psychisch probleem is.

Kijk maar eens op onderstaande link welke klachten er allemaal kunnen ontstaan door angst en hyperventileren
https://www.zorgprofessionaljohn.com/klachten-bij-hyperventilatie-en-angsten/

Hi John, ja ik zie nu de lijst met klachten wat zijn dat er veel!! Ik zie dat mijn klachten er ook bij staan. En sowieso is een angststoornis idd aannemelijk omdat ik telkens aan een andere ziekte denk.

Mag ik 1 ding nog vragen a.u.b. aan jou.
Ik zat net buiten in de zon en ineens viel me zo’n onrustig en depri gevoel.
Ik heb dit niet continu maar soms overvalt het me.

Dit staat los van de angststoornis voor mijn gevoel omdat ik op dat moment niet denk aan een ziekte. Maar ik denk dan vooral : waarom voel ik me zo en voel ik me ooit nog helemaal normaal?

Is dat dan toch een vorm van depressie?

Ik ben in oriënterend gesprek met psycholoog uit m’n dorp maar zou fijn zijn als ik het al een beetje kan plaatsen (dus naast mijn angststoornis voor ziekte heb ik dus ook deels depressie maar alleen op bepaalde momenten, niet continu?. Kan ook echt op momenten mezelf of heel blij zijn. Hoe noem je dat dan?)

Dit staat dus niet los van een angststoornis. Het is er een gevolg van. Een depressie heb je niet op momenten, maar die is er altijd. Dus dat zal het ook niet zijn

Maar wat kan dat dan zijn? Want daarom is het voor mij moeilijk te accepteren dat het mentaal is. Zo’n gevoel kan me namelijk echt overvallen.

Het is niet dat ik op dat moment aan iets negatiefs denk, en dán dat depri gevoel op komt zetten. Er zit geen logisch verband in.

Ik probeer online te zoeken wat dit kan zijn, maar kan er niks op vinden… hoe moet ik dan weten hoe ik dat stukje aanpak, buiten de angststoornis?

Ik heb net geschreven dat het een gevolg van de angststoornis is...En "dat stukje" aanpakken heeft dan geen zin.

Je moet dat met de psycholoog bespreken
En als ik je een goede raad mag geven: Stop met zoeken op google, want dat gaat beslist niet helpen

Oké John, dan probeer ik toch mezelf weer opnieuw te overtuigen dat het niet iet fysiek is. En ik ga verder aan de slag met een fysio en een psycholoog. Hopelijk kom ik dan snel weer tot zinnen.

Het gekke is. Mijn schoonzusje kreeg postnatale depressie en die herkende niet zozeer de lichamelijke klachten (wel de ochtendmissekijnheid die ik paar weken had) maar wel zeg maar de schommelingen in hoe je je voelt. Zij voelde zich dan bv ‘s avonds ook weer ineens zichzelf… maar zij kreeg wel label van depressie