Helaas nu toch weer een terugval.
Het is zo raar want het voelt helemaal niet als een paniekaanval maar eerder als een soort gevoel van overmand worden ineens van depri-heid, moe-heid en daardoor angst (word ik gek? Ik voel me niet mezelf).
Draai ik dan door? Of is dat een paniekaanval maar dan op andere manier?
Het is een hele enge gebeurtenis en ik probeer het over me heen te laten komen maar het is heel eng. Alsof het buiten mij om gebeurd. Dalijk ben ik gestoord worden, ik snap het niet :(.

Is dit een vorm van depressie of moet ik dit anders zien? Want ik ben op sommige momenten weer meer mezelf en van nature ook totaal niet negatief. Het is geen klassieke burnnout zeg maar, maar ik kan het zelf niet goed plaatsen.

Het is een angststoornis.

Hallo John, sorry maar ik weet dat wat ik nu ga vragen past in het kadertje “angststoornis”, maar zou het toch kunnen zijn dat het een hersentumor is.
Ik vind dat ik echt snel wordt weggezet als iemand die een psychisch probleem heeft. Terwijl ik juist angstig ben geworden door lichamelijke klachten.

Ik heb onverklaarbare misselijkheid in ochtend die gedurende de dag wegebt.
Ik heb temperatuurschommelingen van m’n lichaam.
Ik heb enorme wisselingen in emoties. Dan weer helder en mezelf, dan super angstig en bang.
Als mijn emotie en temperatuur ineens inzakt ben ik vaak ineens ook moe. En dat slaat ook om als dat weer wegebt.
Ik had een aantal dagen geleden ineens tintelingen aan 1 zijde van mijn lichaam.
Ja, ik krijg paniekaanvallen soms. Maar die zijn het gevolg van, ik zie ze niet als oorzaak.

Toevallig heb ik wel al een afspraak bij de neuroloog aanstaande vrijdag. Maar ik ben toch ook niet gek als ik zeg dat ik het idee heb dat het misschien ook lichamelijk is? Althans, voor een deel? Een arts is er toch ook om dat uit te sluiten? In plaats van iemand meteen in de psychische hoek te zetten?

Nogmaals, dit topic helpt natuurlijk niet want ik heb veel angsten laten zien. Maar dat komt omdat ik lichamelijk voel dat er vanalles aan de hand is en ik juist het idee heb dat het uit m’n lichaam komt en niet uit m’n geest! Ik ben 32 jaar positief geweest (tuurlijk ook wat hypochondrische maar niet extreem), nu ineens dit. Voor mijn gevoel klopt het niet!!

Je kunt dan het beste met de neuroloog bespreken. En als ik zo naar je berichten kijk, lijkt het toch echt meer op een angststoornis. En met wegzetten in de psychische hoek heeft dat niks te maken.

Je kunt dan het beste met de neuroloog bespreken. En als ik zo naar je berichten kijk, lijkt het toch echt meer op een angststoornis. En met wegzetten in de psychische hoek heeft dat niks te maken.

Ik had je op 22 augustus 2 testen gestuurd en daar heb je niet meer op gereageerd. Ik ga er dan vanuit dat je ze dus niet gedaan hebt. Waarom niet? Was je bang dat er dan uit zou komen dat je een angststoornis hebt en toch geen hersentumor?

Hallo John, allereerst lief dat je op me reageert.
Ik heb net de test gedaan en die duidt op misschien een angststoornis.
En ja ik heb ook een angststoornis. Maar voor mij voelde het andersom.

Nogmaals, het begon ermee dat ik naar huisarts ging omdat ik onder andere maagdarm klachten had maar dat ik voelde alsof ik uit balans was. Dat wil zeggen: misselijk opstaan, weinig eetlust, koud hebben als het warm is of andersom. Al vrij snel greep ze naar mentale deel. Ze wilde niet eens bv suiker prikken om dat uit te sluiten. Toen ik dagen later snachts (!), dus in rust, ineens wakker werd met een tintelende rechterarm en tintelende rechterbeen, en dit vertelde, heb ik zelf aangespoord tot de neuroloog. Ik sliep toen gewoon nog goed! Ik had toen snachts geen stress. Dan kun je die tintelingen toch niet wegzetten definitief als iets mentaals?

Sorry, maar ik voel nu dat ik helder ben. En dan denk ik: ik weiger nog te geloven dat het puur alleen een angststoornis is. Het een sluit het ander echt niet uit en dat zou een arts ook moeten zien! Gelukkig heb ik zelf aangezet tot neuroloog en kan ik vrijdag terecht. Mocht er niks uitkomen, dán kan ik weer een stap zetten in de goede richting mentaal, want dan zal ik moeten erkennen dat het dat is!
Maar ik vind het niet normaal dat iemand van het een op het andere moment van helder naar depressief gaat.
Online vind ik ook op betrouwbare websites dat hersentumoren ook dit soort klachten kunnen geven.

Het in ieder geval iets om dan met de neuroloog te bespreken en daar dan ook aangeven dat je bang bent voor een hersentumor

Dat zal ik nu zeker gaan doen.
Ik begrijp dat u nog steeds niet denkt aan een hersentumor?
Ik snap dat de kans zeer klein is, echt. En ik heb zeker ook een angststoornis. Maar ik heb ook echt hele goede, rustige en heldere momenten. En dat vind ik niet te rijmen met psychische problemen want dan ben je bv altijd lusteloos of iets dergelijks

Psychische problemen heb je in vele soorten en maten en daarbij hoef je beslist niet standaard altijd lusteloos te zijn.
Juist wat jij beschrijft past bij een psychisch probleem.
Een tumor is altijd aanwezig en zal over het algemeen daardoor ook altijd voor klachten zorgen en ook niet reageren op een halve tablet oxazepam of een dosis antidepressiva.
Een angststoornis of andere mentale aandoening doet dat wel en is juist vaak bij vlagen aanwezig, als je er aan denkt, als je na een activiteit tot rust komt of wanneer je snachts in bed ligt en als je bezig en afgeleid bent, heb je goede momenten en voel je je normaal.
Het is jou angststoornis die aan die hersentumor blijft denken, zoals die een week geleden niet los wilde laten dat je echt geen tetanus had.
En als de neuroloog straks een hersentumor heeft uitgesloten, vindt jou angststoornis weer een andere aandoening die bij de symptomen past die hij (de angststoornis dus) zelf veroorzaakt, want zo werkt een angststoornis.
Die blijft jou wijsmaken dat je iets ernstigs mankeert, tot je hem aan pakt en uit je hoofd kunt zetten

Goedemorgen Suus.

Dankjewel dat je zo mee blijft praten en denken in deze ontdekkingstocht.
Ik was me afgelopen dagen wel echt helemaal aan het “gek” denken en heb me voorgenomen dat niet meer te doen en toch gewoon bezig te blijven.
Want uiteindelijk: of het nu een angststoornis is, of toch een tumor, of beide, of allebei niet. Ik zal deze cirkel moeten doorbreken.
Je bent niet meteen dood (tenzij hartaanval), je bent niet meteen gek, ook niet met een angststoornis. Maar juist met een angststoornis, want ja dat heb ik zeker ook, is het belangrijk jezelf recht te houden. En uit die cirkel te stappen.

Dus mocht het puur mentaal zijn, dan is het aan mij dat te doorbreken en als het niet lukt toch een halve oxazepam te pakken in nood. En door te blijven praten met de praktijkondersteuner.
Mocht het puur / ook lichamelijk zijn, dan komen we daar met de neuroloog wel achter en anders zal ik dat inderdaad ook los moeten laten.
En moet ook accepteren dat er nu eenmaal risico’s zijn in het leven.

Maar nogmaals ik weiger te geloven dat ik 32 jaar normaal kon denken (met momenten uitgezonderd) en nu ineens ernstig mentaal ziek ben. Want in die hoek praatten we al bijna met de huisarts. En dat trekt naar beneden. En nogmaals ik heb een angstprobleem (zowel naar fysiek als mentaal nu) en ik ben echt voornemens even uit die spiraal te pakken.

Of klinkt dat niet realistisch?

Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat het heel goed kan je "ineens" mentaal ziek.
Beter gezegd, je bent het niet ineens, het uit zich ineens.
Als je een periode hebt gehad waarin je veel of iets heftigs hebt meegemaakt, is je emmertje op een gegeven moment vol en loopt het over,door misschien een op dat moment kleine, onnozel lijkende aanleiding.
En dan ben je "ineens" mentaal ziek.
Dan is het idd de kunst om uit dat cirkeltje te komen en weer positief in het leven te staan,zonder doemdenken en overal rampscenario 's zien.
De ene keer lukt dat zelf of met hulp van mensen om je heen, de andere keer ben je professionele hulp nodig.
En dat heeft niks met naar beneden halen of gehaald worden te maken. Als je lichamelijk ziek bent, haalt het je toch ook niet naar beneden als je de hulp van een arts inschakelt om beter te worden? Waarom bij mentale ziekte dan wel?

Nee dat laatste klopt zeker. Maar dat was ik mezelf wel aan het wijs maken. En daarom dat ik schreef: ik word wel blijer als ik mezelf voorhou dat ik niet gek ben.
Let op: dit alles begon ook niet zo.
Ja, ik begon me erg paniekerig te voelen en zorgen te maken en ben me daarin verloren (=continu angst).
Maar het begon lichamelijk.
Nogmaals het begon met dat ik me op momenten ineens koud kon voelen. Het begon met dat ik ineens misselijk was iedere ochtend. Enzovoorts.
Kan het niet en en zijn? Dat ik vervolgens een angststoornis ontwikkelde?
Want hoe verklaar je dat iemand zich van een op andere moment van blij naar depri gaat? En daarna weer terug?

Vandaag heb ik echt weer een prima dag. Maar rond een uur of 1-2 was mijn energie op en werd ik moe. Ik voelde me toen ook wat meer depri. Maar ik merk als ik blijf eten en dan even rustig aan doe dat het vandaag tot nu toe goed gaat.

Ik vind het echt bijna een surrealistische ervaring. Ik voel me vandaag echt prima en voel me nu ook weer helemaal normaal. Dat ik bijna denk: was het allemaal een droom? Of ben ik nu gewoon uit de angstspiraal gestapt? Nogmaals ik vind het echt heel apart allemaal.