Suus, ik vroeg me net iets af.
Ik dacht net voor een paar secondes: wow mss ben ik helemaal niet ernstig ziek… mss valt het allemaal mee…
Voor een split second voelde ik me opgelucht.
Toen keek ik een stukje van een oude film uit de tijd dat ik zwanger was paar jaar terug en hoe onbezorgd en happy ik me toen voelde. Hoe mezelf ik was en nog zo midden in het leven.
En toen moest ik zo zo hard huilen. Omdat ik me zo graag weer zo wil voelen.
Is het mss ook onbewust een manier om die onbekende gevoelens (je niet jezelf voelen, angstig zijn “zonder” reden) een plek te geven en te verklaren. Zo van, mentaal voel ik me niet mezelf, fysiek ook niet, zal wel een ziekte tegenover staan… terwijl het toch “gewoon” mentaal is. Een angststoornis die zich heeft opgebouwd?
Wat de oorzaak van jou angststoornis is, durf ik niet te zeggen, dat is aan je psychiater om te bepalen.
Maar het zou denk ik wel kunnen wat jij zegt.
Als je je niet lekker voelt en niet goed weet waarom en daar over gaat piekeren, kan dat een eigen leven gaan leiden en steeds groter worden.
Nee precies. Het vergroot zeg maar iets wat ik altijd al had maar wel onder redelijke controle (hypochondrie), maar het begon eigenlijk met me onverklaarbaar rot voelen.
Of ja het begon met een lichamelijke trigger, waarmee ik mezelf overhoop haalde (in de vecht/vluchtstand). Maar ik wist daar toen nog niks over en dan zat ik in die eerste week soms buiten en dan in de middag werd ik ineens koud en moe en super depressief en ik snapte er niks van.
Toen ging ik het allemaal meer en meer lichamelijk zoeken (tetanus? Tumor??? ALS????!).
Want een mentale “inzinking” ken ik totaal niet.
Niet wetende dat het zich heeft opgebouwd door hormonen(omslag), vermoeidheid en stress (ik besef me nu dat de relatie waar ik in zit al jaren in zwaar weer zit, veel ruzies iedere week, denk stiekem ook hele grote rol in dit verhaal want als je je thuis niet meer kunt ontspannen samen…..)
Suus! Ik heb volgens mij net een typische onbewuste hyperventilatie gehad. Juist op een ontspannend moment.
We zaten op een terras in de zon, kids speelden in de speeltuin, ik merkte tijdens het eten dat ik achter adem raakte. Dus zat bij te happen. Ik zei al: volgens mij is m’n lichaam stress aan t lozen.
In de auto kreeg ik ineens m’n linkerarm niet omhoog, die was ineens meeeeeega zwaar. Eenmaal thuis was het er nog, ben ik op m’n rug gaan liggen in de zon en paar keer diep ademgehaald door m’n buik. Toen zakte het weg.
Het is nu een stuk minder.
M’n andere arm en nu ook bovenbenen zijn al langere tijd snel verzuurd, instabiel of pijnlijk of moe.
Kwartje begint steeds meer te vallen… is qua symptomen ook niet typisch ALS… (maar ja wss val ik nog 100x terug maar wilde je het toch zeggen)
Overigens bovenbenen voelen aan als pudding, hele lichaam voelt zwaar. Zal wel allemaal onder dezelfde noemer vallen.
Gelukkig is het niet echt typisch ALS dus het helpt iig klein beetje die angst wat meer te parkeren, al is het maar voor even
Verdomme,
Ik heb al paar dagen last van een raar gevoel in spier van bovenbeen. Hij doet geen zeer (helaas, want dan kon ik ALS meer uitsluiten) maar ik voel hem heel duidelijk, weet niet goed hoe ik het uit kan leggen.
Ook merk ik nu bv heeeeel veel spierplopjes op in deze spier. Het blijft maar doorgaan en heb totaal niet veel bewogen of veel gesport.
Ik ben echt als de dood dat dit een voorteken weer is van ALS.
Het zijn echt van die plopjes die mensen wel eens hebben als ze veel hebben gewandeld of zo.
Lig wakker na een nare droom en heb continu van die plopjes overal in m’n rechterveen. Kreeg dus net halve paniekaanval.
Gister was eerste dag zonder oxazepam, dat merk ik aan mijn onrust.
Vraag me af of die spierplopjes eventueel kunnen komen van het afkicken? Of van de spanning?
Ik heb ze vooral in m’n been en die spieren daar zijn al dagen stijf of pijnlijk of ik voel een soort verslapping van een spier (zoals die spier boven m’n knie die soms voelt alsof ie er wat dikker bovenop lig kan het niet uitleggen). Ben mezelf even aan het verliezen. Hopelijk puur doordat ik nu geen oxazepam even heb. Hopelijk komt alles snel tot rust.
Er zijn momenten bij dat ik ALS bijna begin af te strepen, maar momenten als nu met een nacht met continu plopjes in m’n been dan is de angst er weer volop
De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies
Het kan ook de angst zijn dat jij denkt dat het komt omdat je geen oxazepam meer hebt gehad
Nee die been spierstijfheid kwam echt eerst opzetten en toen pas die plopjes.
Begin voorzichtig momentjes te hebben met positieve gedachte over kans ALs ondanks alle gekke spierkrampen en spierplopjes in m’n lichaam nog.
Maar ik ben nu een maand in dikke angst en heb nog steeds geen enkele volledig slappe spier gespot. En wel in bijna iedere ledemaat klachten. Dat past dan toch idd niet in t plaatje van ALS? Of zijn dat drogredenen? Dan zou ik nu toch al serieus uitval moeten hebben?
Het gaat heel langzaamaan beter. Gesprek met psychiater was niet heel goed gevallen, maar ik word doorgestuurd naar medische psycholoog en daar ben ik wel blij mee.
Afgelopen dagen ging langzaamaan beter, kon het steeds meer zien als een angststoornis. En het afkicken van oxazepam zakt langzaam maar zeker af (psychiater vond het ook slecht dat ik cold turkey eraf moest maar goed).
Echt net toch weer een terugval. Ik had echt een redelijke dag tot ik weer ging piekeren over dat ik in mei en juli al afwisselend met een globusgevoel zat en destijds ook 2 keer wakker ben geschoten met het gevoel alsof er een “lap” in mijn keel alles dichtgooide (was wel tijdens een beginnende keelontsteking, wat het wss verklaart).
Toen kreeg ik ineens weer gespannen halsspieren die tegen kramp aan zaten (nu nog een beetje), maar ook gespannen gevoel in kaken. Nu ook een trillende onderlip. En dan gaat mijn ALs-brein weer lopen.
Maar ja, ik praat nog gewoon en loop nog gewoon en handen werken nog gewoon. Dus weet zelf ergens ook wel dat het geen ALS was is.
En toch blijf ik twijfelen!
Jullie nog steeds geen ALS wss? 😉 helpt altijd wel als jullie er toch nog op willen reageren ook al weet ik dat het vermoeiend is….
Wel heb ik dus oprecht verder het gevoel dat ik heeeeeeel langzaamaan aan het idee “wen” dat het puur een angststoornis is. En dat ik juist daarmee aan de slag moet.