Hallo mensen, ik heb in juli 2008 een borstamputatie ondergaan van mijn rechterborst. Toen de diagnose kanker werd vastgesteld twijfelde men ook aan de linkerborst, maar dat zou zo'n vaart niet lopen, dus 1 borst eraf, chemo, bestralingen en hormoontherapie. Nu heb ik al 3 keer een MRI van de linkerborst laten maken en iedere keer komt er uit, dat kwaadaardigheid (dus maligniteit) niet geheel is uitgesloten en als conclusie komt eruit waarschijnlijk goedaardig (dus benigne). Ik werk zelf in de zorg en zie en hoor veel om me heen, maar ik vraag me af of er dames (en misschien ook wel heren) zijn, die ook zoiets hebben meegemaakt en een keus hebben gemaakt om de andere borst dan preventief te laten verwijderen. Ik merk dat ik hier psychisch niet mee om kan gaan, niemand kan mij geruststellen en dat is niet leuk, want ik functioneer gewoon niet lekker. Woensdag heb ik een afspraak met mijn chirurg om dit te bespreken. Wat zouden jullie doen?
Ben benieuwd naar jullie antwoorden.
Puck

Wat een duivels dillema. Enerzijds je vrouwelijkheid en je eigenwaarde, afstand moeten doen van een deel van jezelf, afscheid nemen.
En aan de andere kant altijd de angst dat de kwaadaardigheid ook de kop opsteekt in je andere borst met alle mogelijke gevolgen van dien.
Omdat je de ene borst gedwongen hebt moeten laten wegnemen is het geen keuze geweest van jou, maar een noodzakelijkheid waar je alleen maar mee in te stemmen had. Ik zeg dit zo expliciet omdat het bekend is dat afscheid nemen niet gedwongen kan, en dan bedoel ik in je beleving. Je kunt pas afscheid nemen als je bewust probeert iets los te laten, en dan is het een keuze. Dit bewustzijn voor jouw ervaring is onmiskenbaar een pijnlijk afscheid dat je misschien nog niet hebt willen doen. Misschien heb je niet bewust geaccepteerd dat een borst er niet meer is. Voordat je na kunt denken over een eventuele tweede borst, zou ik benieuwd zijn hoe je de eerste amputatie hebt ervaren, en hoe je dit afscheid hebt verwerkt. Of ben je gewoon doorgegaan met leven en denk je er zo min mogelijk aan?

leven met angst, lijkt mij nog erger dan leven zonder borsten.
misschien kun je, als je voor verwijderen kiest meteen een reconstructie vragen als je dit graag wil. Is dat misschien een oplossing?
veel sterkte, Brenda

Ja het is idd een enorm dillema zeg !!! pfff, maar ja ik kan ook niet leven met het idee, dat ik volgend jaar misschien alsnog daar kanker krijg en dan het hele circus opnieuw moet doen. Ik denk dat ik het afscheid van mijn borst wel heb geaccepteerd, want idd ik had geen keus en heb het wel een "plekje" gegeven zeg maar. Ik heb ook hulp hierbij gelukkig. Als ik nu naar mijn linkerborst kijk denk ik ach ga er ook maar af, want je zou me zoveel ellende kunnen geven, maar tegelijkertijd tast het wel je vrouw zijn aan en dat is ook weer zo iets, maar met 1 borst is het ook niet alles. Dus ik denk nog even verder en hoop dat er nog mensen zijn die willen reageren.
Dank hiervoor
PUCK