Hallo,

Ik ben inmiddels al meer dan een half jaar in onderzoek bij een neuroloog en niemand kan iets vinden voor mijn waslijst aan lichamelijke klachten. En eigenlijk ben ik er zo moe van en ben ik het zo zat dat ik niet meer weet wat ik moet.
De klachten zijn begonnen met duizeligheid, daarna kwamen er steeds meer klachten bij.
De duizeligheid zelf is behoorlijk afgenomen sinds het begin, maar de rest van de klachten blijven maar opstapelen. Steeds harder wordend oorsuizen, last van harde geluiden, ongecontroleerde spierbewegingen, spieren die reageren op verkeerde signalen (bijv. linkerhand reageert op signaal bedoeld voor rechter hand, of als ik denk aan ee handeling voeren mijn handen die al uit), wegvallende spierkracht, droge ogen, hersenen kunnen veel prikkels niet goed registreren, kan soms niet meer goed denken, willekeurig in slaap vallende ledematen (of zelfs blauw wegtrekken), tintelende ledematen.
Van veel klachten wordt gezegd dat dit geen ernstige klachten zijn die normaal zijn bij oudere mensen. Maar ik ben 28! Blijkbaar functioneert mijn lijf als iemand van 60/70 jaar.

Mijn huisarts wil het nu misschien onder een diagnose OSS plaatsen, wat neer komt op "we weten het niet, dus noemen we het maar zo", maar het is wel een psychiatrische diagnose. Ik wil niet op die manier aan zo'n etiket blijven hangen, maar ik ben gewoon moe. Uitgestreden.
Van die constante strijd om serieus genomen te worden door mijn omgeving, door de bijstand (ben door mijn klachten ontslagen), artsen en zelfs mezelf.
Omdat er vlekjes in mijn hersenen zijn gevonden wil ik nog 1 keer naar de neuroloog om MS definitief uit te laten sluiten (zal denk ik niet de juiste diagnose zijn). En dan weet ik het niet meer...

Is het verstandig om een Diagnose OSS te laten stellen? Wat zouden de gevolgen kunnen zijn? Wordt ik dan uberhaupt nog wel serieus genomen? Of kan ik dan nog beter het hele medische systeem achter me laten en doorgaan met 'onbekend medisch probleem'? Heeft iemand advies? Of een beetje hoop?

(PS. B12 tekort, dysautonomie, meniere, etc. zijn allemaal al uitgesloten)

Een ongedifferentieerde somatoforme stoornis is een psychische aandoening die in het DSM-IV is ingedeeld bij de somatoforme stoornissen. Wie aan deze stoornis lijdt, ontwikkelt onbewust lichamelijke klachten waarvoor geen medische reden gevonden kan worden. Een kenmerkende klacht is chronische vermoeidheid, maar ook verlies van eetlust en problemen met het maag-darmkanaal maken vaak deel uit van het ziektebeeld. De diagnose is moeilijk, omdat ook andere aandoeningen tot vergelijkbare symptomen kunnen leiden gebeurt dit vaak door uitsluiting van andere mogelijkheden.

Het DSM-IV geeft de volgende criteria voor de ongedifferentieerde somatoforme stoornis:

A. Een of meer fysiologische klachten (bijvoorbeeld vermoeidheid, verlies van eetlust, problemen met het maag-darmkanaal of urinewegen).

B. Een van de twee volgende criteria is geldig:
1. De symptomen kunnen na onderzoek niet volledig worden verklaard door een somatische aandoening of de directe gevolgen van inname van een substantie (bijvoorbeeld drugs of medicijnen).
2. Als er een somatische aandoening is geconstateerd, zijn de fysiologische klachten of resulterende problemen in de sociale omgang of het werk veel ernstiger dan verwacht kan worden op grond van de medische historie, fysiologische onderzoek of laboratoriumonderzoek.

C. De symptomen veroorzaken klinisch duidelijk lijden of problemen in de sociale omgang, op het werk of op andere belangrijke terreinen.

D. De duur van de stoornis is minimaal zes maanden.

E. De stoornis is niet uitsluitend te verklaren als onderdeel van een andere psychische aandoening (bijvoorbeeld een andere somatoforme stoornis, seksuele dysfunctie, stemmingsstoornis, angststoornis, slaapstoornis of psychotische stoornis).

F. De symptomen zijn niet met opzet nagebootst of opgewekt (zoals bij een nagebootste stoornis of simulatie).

Zijn deze punten aanwezig of wordt aan deze eisen voldaan, dan mag men volgens het DSM-IV van een OSS spreken. Hiermee is niets gezegd over de oorzaak, noch over de behandeling. Het is mogelijk dat volgende edities van het DSM andere criteria zullen aangeven.

Het DSM-IV geeft geen omschrijving van aandoeningen als het chronischevermoeidheidssyndroom of burn-out. Deze worden door DSM-gebruikers soms geclassificeerd als vormen van de ongedifferentieerde somatoforme stoornis, omdat de symptomen overeenkomen.

Het lijkt mij in uw geval zinvol een reeks psychiatrische bezoeken af te leggen om meer duidelijkheid te verkrijgen in de achterliggende psychopathologie. In ieder geval schrijft u in uw bericht niets over psychiatrische, psychologische, gevoelens en gedachten en wort er geen duidelijk beeld geschetst van uw mentale status.

Met andere woorden, uw verhaal spitst zich louter toe op lichamelijke klachten en symptomen, terwijl de diagnose blijkbaar een psychiatrische diagnose is.

Wie bent u eigenlijk, en hoe gaat het met u, hoe voelt u zich de laatste tijd en hoe is uw jeugd verlopen? Op deze wijze zou u zich kenbaar kunnen maken en zou het wellicht gemakkelijker zijn een gericht goedbedoeld advies te geven.

Ik krijg bovendien de indruk van een eenzaam en gesloten mens, klopt dat, en zo nee, met wie bespreekt u uw innerlijke zieleroerselen, je pijntjes, verdriet, vreugde en overwinningen?