Sind januari heb ik last van tinnitus en meerdere pijnklachten. In het begin was de pijn zo erg in combinatie met het geluid dat ik erg slecht sliep. Ik liep toen al 2 jaar met sociale angst en kreeg hierdoor ook regelmatig paniekaanvallen. Nu nog is dit een deel van mijn leven maar neem ik kleine stappen om hierin vooruit te gaan. Ik heb ook een aantal maanden niet gewerkt om mijn lijf te laten herstellen. Mijn partner waarmee ik samen woonde eindigde de relatie. Zei dat hij nog veel van mij hield, maar hij ervaarde zo veel stress van hoe hij dag in dag uit zag hoeveel pijn ik had. Zijn vertrek was heel pittig. Ik voelde me machteloos. Het niet hebben van een diagnose maakte het soms ook moeilijk. Maar ik ging niet opgeven, vechten voor mezelf. Hoewel de tinnitus niet veel minder werd verdween de pijn wel voor het overgrote deel. Iedere avond ging ik alsnog naar bed met pijn en een piep zo hoog dat het pijn doet. Hoewel ik echt zag dat ik goed in mijn vel kon zitten door hoe mijn leven er verder op het moment uit zag voelde de pijn zo ondragelijk dat het opzoeken & uitschrijven van een euthenasieverklaring me rust gaf/de pijn in het moment iets deed verlichten. Het gevoel dat ik controle had over wanneer het zou kunnen stoppen. Ergens kwam toch weer doorzettingsvermogen en hoop dat het echt beter kan worden in de toekomst. Ik zette door en vond mn vrede voor nu. Ik raakte gewend aan de 24/7 pijn. Voor nu vind ik het even oké zo. Dacht ik dan. Nogsteeds had ik nog wel eens flare ups van de pijn en het geluid. Toch bijt ik daar doorheen. Nu is het weer een paar dagen zo erg. Het geluid zit door heel mijn hoofd. Het gevoel dat er stroom door mijn lijf loopt en vooral mijn hoofd. Enorme pijn. Ik doe dit nu 8 maanden, en hoewel ik zo trots ben op mezelf merk ik op zo'n moment als nu dat ik niet zo goed weet hoelang ik nog door kan. Er is geen diagnose. Ik heb in januari een MRI gehad. Ben naar de KNO geweest, met mijn oren heeft het niks te maken. Ik kan eerlijk zeggen dat gezien de situatie het de laatste tijd best prima met me gaat. Maar dat is echt omdat ik zo'n doorzetter ben. Ik weet dat het eigenlijk niet gezond is dat ik met zo veel pijn te maken heb. Op papier is er niks mis met me & dat maakt het extra pijnlijk ook emotioneel gezien. Het breekt een mens. Op zo'n moment dat het zo erg is voelt dat heel eenzaam. Niemand in mijn omgeving weet echt wat ik meemaak. Zonder diagnose krijg ik het idee dat veel mensen het maar lastig vinden om te beseffen dat je echt zo veel pijn hebt. Het uitleggen maakt dat gevoel soms alleen maar erger. Ik ben soms radeloos & vind nergens echt een verhaal wat hier op lijkt. Ik heb echt het idee dat ik acceptatie aan het vinden was, ook door de slechtste dagen heen. Maar ook voor mij is er op een bepaald moment een grens voorbij coping. Ik probeer tussendoor zonder te veel te forceren kleine aanpassingen in voeding, leefstijl, etc. Toch lijkt de situatie als ik nu zo terugblik niet veel te verbeteren. Ik hoop snel rust te vinden, minder pijn te ervaren of een diagnose te kunnen krijgen. Ik weet niet wat ik hier precies probeer te zoeken. Iemand met een gelijk verhaal? een nieuw inzicht? een extra tip? of even van me afschrijven. Maar ik hoor graag van je als je dit leest.

Lees eens wat topics hier door over angst(stoornissen), stress en hyperventilatie.

Ik denk dat je daar heel wat herkenning gaat vinden.

Vervelend dat je al deze klachten ervaart, en (helaas) zijn ze erg herkenbaar voor mij. Heb je al eens hulp gezocht in het alternatieve/holistische pad? Ik weet niet of je voor corona bent gevaccineerd, maar er is bij mij een verdenking dat dat de trigger is geweest. Mijn klachten zijn zeker niet weg, maar wel draagbaarder en leefbaar. Sterkte!