Hoi, weet eigenlijk niet precies waarom ik het hier post, maar ik doe het toch maar, hoop dat iemand die het kent of er iets nuttigs over kan zeggen het doorleest en reageert.

Ik ben nu 18 en loop al een paar jaar rond met het vage idee dat er iets mis is in mijn hoofd, een tumor ofzo, maar enerzijds uit angst en anderzijds uit het idee dat ik me maar aanstel of dat het stress is ben ik er niet mee naar de dokter geweest. De klachten varieren van tijd tot tijd en het ene moment heb ik er meer last van dan het andere, maar op het moment dat ik er over na ga denken word ik er toch wel bang van.

De "klachten":
-Hangende mondhoek -> heb al van kinds af aan een beetje een scheve glimlach gehad, maar de laatste tijd heb ik het idee dat het erger word ofzo, of het valt me meer op. Ook heb ik soms het idee dat de gezichtsspieren minder bewegelijk zijn aan die kant, of dat m'n oog ook een beetje hangt, maar dan denk ik weer, wie weet was dat altijd al zo.
-Kippevel aan een kant van het lichaam. De kant varieert, maar af en toe krijg ik rillingen aan een kant, incl. mn hoofdhuid.
-Druk achter oog, van tijd tot tijd voel ik een lichte druk achter de ogen, vaak aan dezelfde kant. Ook als ik dat oog draai doet het soms pijn, maar niet altijd.
-Soms korte een kort schokje in een been ofzo, vaak als ik inslaap maar ook wel eens overdag gewoon.
-Ook voel ik soms in het hoofd zelf iets raars, alsof er iets in zit, aan de andere kant vraag ik me af of dat mogelijk is, en of ik het me niet gewoon inbeeld.

Verder zijn er vast nog andere dingetjes die ik ermee in verband breng soms, maar daar kom ik nu even niet op. Dit waren iig de belangrijkste

Al met al heb ik periodes dat ik er vaak aan denk en dat de 'klachten' ook vaker voor schijnen te komen, als ik een tijdje met andere dingen bezig ben dan denk ik er soms dagen niet aan. Aan de ene kant zijn de verschijnselen best wel concreet en angstaanjagend, maar aan de andere kant denk ik dat het allemaal maar onzin is en dat ik me aanstel, ook omdat ik alles ermee in verband breng (beetje hypochondrisch). Het resultaat is dat ik er alleen maar over blijf piekeren zonder dat er iets gebeurt. Het is ook niet zo erg dat het mn hele leven domineert, maar het is toch vervelend, zeker als ik het idee heb dat het erger wordt, als ik bv. in de spiegel mn mondhoek zie en denk dat het erger wordt, of mn oog ofzo.

Ik weet wel dat naar een arts gaan het beste is op dit moment, maar wegens bovenstaande redenen komt het er maar niet van. Mijn huisarts is ook zo van het wegwimpelen van klachten, en ik wil daar niet gaan zitten zeuren ofzo. Verder vergeet ik het soms ook liever omdat ik mezelf niet ongerust wil maken, en begin er ook niet over met mn ouders omdat ik hun niet ongerust wil maken. Dat is misschien ook wel de reden dat ik niet naar een arts ga voor zekerheid.. ik durf het niet echt aan.

Ik weet niet of iemand er iets nuttigs over kan zeggen, of dat iemand kan zeggen aan wat voor fysieks deze klachten kunnen liggen, maar ik wilde het in ieder geval proberen voor te leggen hier.

Oh ja, nog iets - tijdje terug merkte ik ineens dat ik dat de mondhoek aan de kant waar ie een beetje hangt dus vochtiger is dan de andere kant, als ik bijv. kauwgum kauw. Dat wijt ik soms weer aan problemen met mn kaak, waar ik af en toe last van heb. Het treedt dus wederom niet altijd op.

Om het chaotische verhaal samen te vatten: er gebeurt van alles, en aan de ene kant denk ik: "er is iets mis maar ik neem het niet serieus en verdring het", aan de andere kant denk ik "je stelt je aan en het ligt vast aan stress en vermoeidheid". Resultaat is dat er niks gebeurt.

dat is heel vervelend als je bang bent en daar over piekert.
Waarschijnlijk weet je wel dat er niets ergs aan de hand bent, maar ben je een piekeraar, een hypochonder zoals je zelf al zegt.
Voor veel mensen herkenbaar hoor.
Door spanning en piekeren ga je juist van alles voelen. je zegt dat je het al jaren hebt, als het een tumor was geweest waren de klachten nu wel of heel erg, of je was dood, klinkt hard, maar zo heeft mijn huisarts ooit eens een angst van mij weg proberen te praten, hij had wel gelijk.
Ik zou wel iets ondernemen, want dit is niet leuk. Dus of een keertje met de huisarts praten, dat kan nooit kwaad en moet je altijd doen als je klachten hebt waar je meezit, die vindt het helemaal niet gek hoor en kan eens goed kijken wat er aan de hand is. Misschien eens naar de stand van je mond kijken, kijken hoe je kaak zit enz.
Je kan ook eens voor deze klachten naar een Klassiek Homeophaat gaan, die heeft wel iets voor je, iets waardoor je minder angstig wordt en beter in je vel gaat zitten.
Wat ook jammer is, is dat je de klachten niet gewoon met je ouders bespreekt, die zouden je misschien ook goed kunnen helpen om erover te praten en mee te denken met je.
Sterkte, Brenda

Dankje voor de reactie. Over t algemeen heb ik er niet zoveel last van, maar het knaagt toch af en toe.

Ik kan er wel met mn ouders over praten, maar wil niet dat zij zich zorgen gaan maken ofzo.

Ik zou je aanraden en keer je goed na te laten kijken, zodat je zeker weet dat alles goed is.

Vanaf dat moment probeer je de negatieve/slechte gedachten te vervangen door positieve/goede gedachten.
Dit lukt niet zomaar, maar probeer het!

Wie negatief denkt, ontvangt negatief.
Wie positief denkt, ontvangt positief!

Mischien ook een tip:

Lees het boek: Vier vragen die je leven veranderen.
Van Byron Katie.