Hoi allemaal,
ik ben nieuw hier en ik heb geen idee of ik hier goed zit. ik wil graag mijn verhaal kwijt, ik hoop dat jullie advies en tips voor mij hebben.
Ik ben op dit moment 32 weken zwanger de afgelopen maanden heb ik op een prachtige wolk geleefd met alleen maar mooie en leuke dingen. Mijn vriend en ik hebben bewust de keuzen gemaakt om te kijken of we zwanger konden worden. we hebben er honderden gesprekken over gevoerd ik was er sneller klaar voor dan hij, we hebben daarom gewacht tot dat hij er ook helemaal achter stond binnen een maand was het raak en bleken we een blijde verwachting te zijn. we waren allebei super blij.
Helaas is vorige week een donderwolk boven ons huis terecht gekomen.
Ik merkte dat hij de laatste weken vreemd deed hij had bijv. geen zin om uit eten te gaan(leuke dingen te doen), verzorgd zich zelf niet (kapper en scheren), geen interesse in de baby in mijn buik, dingen uitstellen, prikkelbaar en geen zin in seksueel contact. Mijn vriend is een echte binnen vetter en na een aantal malen geprobeerd te hebben om er over te praten heb ik hem een mail gestuurd. In de mail vroeg ik hem of hij twijfelde en of hij nog van me hield, dat hij alles tegen me kon zeggen maar ook dat ik hier onwijs ongelukkig van werd. Ik vroeg hem om eerlijk te zijn want dat verdiend hij zelf, ik maar ook ons kleintje.
ik kreeg geen antwoord op deze vragen het bleef stil toen ik avonds thuis kwam deed hij alsof hij sleep ik heb hem 'wakker' gemaakt en gezegd dat ik er vanuit ga dat hij me mail heeft gelezen dat had hij inderdaad gedaan en daarop bleef het stil... ik zei geen antwoord is ook een antwoord. en toen kwam het hogen word er uit hij zei, ik twijfel al maanden om er een punt achter te zetten want ik denk dat we elkaar niet gelukkig meer maken.
wat wat wat?????
dit heb ik absoluut niet zien aankomen ik dacht echt dat het de angst voor het aanstaande vaderschap was.
hij vertelde dat hij vond dat we te veel ruzie hadden en dat hij zijn kind niet wil laten opgroeien tussen ruziede ouders en hij wil al helemaal niet dat zijn kind moet meemaken hoe het is als ouders uit elkaar gaan. hij zei ook dat hij liever had gewacht tot na de bevalling om er zeker van te zijn dat deze stress geen invloed op ons kind geeft, hij zei ook dat hij wou wachten omdat hij bang was dat ik ze kind zou afpakken. dat hij vind dat ik te veel zeik.
mijn oren stonden alleen maar te klapperen en ik kon alleen maar huilen hou kon dit nou waar was ik tijdens de ruzie's want ik kan ze niet herinneren!? hoe kon dit nou gebeuren over 8 weken verwachten we ons kindje en 4 weken geleden hebben we naar elkaar uitgesproken dat we het goed samen hadden we leefde het leven wat we wilde... en nu dit?
ik vroeg hem of we er nog voor konden vechten, hij zei dat hij zijn keus al had gemaakt..Ik hebben familie opgebeld en die kwamen gelijk om te praten want ik was met stomheid geslagen. na een hoop gepraat zei hij toch dat hij er voor wilde vechten.
de afgelopen dagen heb ik op mijn tenen gelopen ik ga er alles aan doen om dit te laten slagen! maar nu achteraf zijn er signale geweest dat hij gewoon niet lekker in zijn vel heeft gezetten ik was te veel bezig met mezelf en de baby en ik heb te veel gezeurd maar nu achteraf denk ik ook dat ik niet het ennigste probleem ben.
hij bleef lang in zijn bed liggen waardoor hij bijna elke dag te laat kwam op zijn werk, de afgelopen tijd is het denk ik 7 kilo afgevallen, hij heeft het dag en nacht koud, hij maakt ruzie op zijn werk, kon uren op de bank liggen en de dingen die ik hierboven al heb vernoemd
op dit moment doen we allebei ons best om het beste er van te maken en proberen we elkaar ruimte te geven maar ook de knuffels die we de afgelopen tijd vergeten zijn.
vanochtend zei hij dat hij al heel de week te laat is op z'n werk ik vertelde hem toen dat dat al een paar weken zo is, ik stelde voor om te kijken of ze misschien vitamines hebben omdat hij ook zo klaagt over het koud hebben en ik maakte een grapje van misschien heb je we last van een winter dip waarop hij zelf zei misschien heb ik wel een burn-out, ik heb alleen gezegd ja schat misschien.
kan het zijn dat er hij misschien last heeft van een winterdip of iets in die richtig dat de dingen die nu gebeuren veel erger zijn dan dat het is.. het kan toch niet zo zijn dat je het zonder aan te geven eigenlijk een punt achter je relatie wilt zetten terwijl er over 8 weken een baby word verwacht.
Gisteren heb ik wel gevraagd wat de bedoeling was met het geregistreerd partnerschap wat we aan zouden gaan, over 2 weken en de afspraak die we morgen hebben staan bij de notaris.. hij zei ja ik dacht om dat gewoon te doen, ik heb verteld dat ik daar op dit moment niet achter sta het moet goed zitten en dat zit het nu niet dat begreep hij wel en hij zei ja ik kan je niet dwingen.
heeft iemand bruikbare tips, advies of ervaring hiermee?
of zie ik het niet goed ben ik misschien toch wel alleen?