Opzoek naar herkenning, wil ik hier mijn verhaal even kwijt..
Ik heb reeds 5 jaar, sinds mijn 20 jaar, last van psychische klachten. Na 4 jaar heb ik bij mijn psychologe aangegeven dat ik graag een medicamenteuze behandeling wou starten, onder begeleiding van een psychiater. Zij heeft me vervolgens meteen doorverwezen. Hij adviseert me echter eerst andere pistes te bewandelen, meditatie bij een stresskliniek, gesprekstherapie, etc. Ondanks deze ondersteuning blijft mijn vraag naar extra hulp heel prominent. Ik heb zelf de overtuiging dat ik baat zou hebben bij een diagnose en daarbij horende specifieke behandeling, eventueel met medicatie, dit blijkt echter niet de gangbare manier van werken binnen het CGG waar ik ga of blijkt bij mij niet van toepassing.
Ik zet zelfbeschadiging in als hulpkreet, ook naar mijn hulpverleners toe. De kern van mijn problematiek ligt in een negatief zelfbeeld, faalangst, jaloezie naar anderen toe, moeilijkheden met het bewaken van mijn eigenheid en spontaniteit in sociale contacten, sociale geremdheid en gereserveerdheid. Hierdoor vraagt het aangaan van sociale contacten veel energie en ben ik nadien heel streng voor mezelf in de evaluatie van het voorbije contact, elk contact leidt hierdoor tot frustraties en ontgoocheling. Verder ben ik zelfdestructief in de vorm van zelfbeschadiging na het gebruik van alcohol en eveneens gedurende episodes bij stress en faalangst.
Heeft iemand reeds ervaring met dergelijke onbeantwoorde vragen naar medicatie, diagnose en verdere behandeling… Ik stel me vragen of ik wel voldoende serieus genomen word door mijn hulpverleners of dat ik mezelf nodeloos te veel analyseer en in vraag stel/ aanstel…
Graag jullie mening…
[quote]of dat ik mezelf nodeloos te veel analyseer en in vraag stel/ aanstel…[/quote] Dat zou heel goed kunnen. Met uitzondering van aanstellen....
Maar dit is onderdeel van je problematiek.
Ik weet natuurlijk niet hoe het beleid in België is. Maar enerzijds denk ik dat het goed is dat zo lang wordt getracht andere behandelingsmogelijkheden te vinden alvorens er op medicatie wordt overgestapt. Maar als therapieën niet voldoende werken komt medicatie wel aan de orde.
Bedankt voor je reactie. Ik blijf echter zitten met vragen, en enige teleurstelling, omdat ik moedeloos word van de situatie waarin ik verkeer en geen verdere stappen durf te ondernemen.
Waarschijnlijk is het niet mogelijk om een eenduidig antwoord te bieden zonder de nodige context of kennis van mijn situatie, maar ik blijf worstelen met de vraag waar ik dan die lijn te trekken, vanaf wanneer therapie niet voldoende is en medicatie wel aan de orde blijkt te zijn. Geeft een hulpverlener dit gebruikelijk aan of wanneer mag ik aangeven dat het zo niet verder kan, naar mijn gevoel? Ik word namelijk moedeloos van de huidige situatie.. Momenteel leeft ook de angst om mijn job en relatie op termijn te verliezen, omdat ik mezelf niet ten volle kan inzetten, ten gevolge van sociale angst en faalangst.
Ik denk dat het een samenspel zou moeten zijn. Jij moet aangeven dat je zo niet verder kunt en wilt en graag medicamenteuze ondersteuning wilt. De arts moet dan kijken of het inderdaad zinvol en nodig is.