Beste lezers,
Ik ben een tweeëntwintigjarige jongen die momenteel niet zo goed weet wat hij met zichzelf aan moet. Ik weet niet precies wat het doel is van dit bericht. Ik wil in ieder geval even mijn verhaal kwijt, dus alvast mijn excuses als dit bericht te lang wordt.
Toen ik nog jong was, was ik altijd een erg actief en sociaal jongetje. Helaas door omstandigheden is daar veel verandering ingekomen. In de jaren dat ik ouder werd, ben ik steeds meer afstand gaan nemen van andere en veranderde ik in een stille / verlegen jongen. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb altijd leuke vrienden gehad en veel lol beleefd, maar toch was ik altijd erg op mezelf.
De laatste twee jaar is veel veranderd en begin ik langzaamaan toch socialer te worden en meer spraakzamer. Echter merk ik ook dat dit niet gaat zonder problemen. Door deze veranderingen begin ik steeds meer op mezelf te letten en merk ik steeds meer problemen met mezelf. Het valt me op dat ik een soort gespleten persoonlijkheid heb.
Mensen beschrijven mij vaak als een nuchtere jongen. Iemand die relaxed is, vriendelijk en bereid is om andere te helpen. Ondanks dat ik het eens ben met deze omschrijving, ervaar ik ook dat deze omschrijving niet bij mij past. Als ik goed op mezelf reflecteer, dan merk ik dat ik een dominant persoon ben. Ik ben iemand die graag zijn gelijk wil hebben en ik merk dat ik vaak mijn mening opleg aan anderen. Ik merk dat ik me heel makkelijk irriteer aan kleine dingen en dat dit vaak leid tot conflicten. Ik kan heel vel reageren tegen mensen om mij heen en dat leid ook vaak tot agressieve emoties/uitbarstingen (al zou ik nooit met iemand op de vuist gaan ofzo). In deze situaties speel ik ook vaak de rol van slachtoffer en zorg ik ervoor dat andere zich schuldig voelen. Ik zou ook niet snel erkennen dat ik fout zat. Ook als dit niet leid tot conflicten, dan merk ik dat deze irritaties als een gebroken plaat blijven afspelen in m’n hoofd (wat weer leid tot meer woede). Ik kan niet overweg met mijn emoties en ik kan al helemaal niet overweg met de emoties van anderen.
De reden waarom ik dit allemaal schrijf is, omdat ik misschien wel een passief agressieve persoonlijkheidsstoornis heb. Ik las laatst een artikel hierover op internet en ik herken veel van mezelf daarin terug (ook veel niet). Ik ben in ieder geval nuchter genoeg om te erkennen dat ik een probleem heb, maar tegelijkertijd ben ik bang om deze te accepteren. Ik vind het niet leuk hoe ik omga met anderen, maar ik ben ook niet instaat om het te voorkomen. Hoe meer ik realiseer wat voor persoon ik ben, hoe meer ik bang wordt voor mezelf. Ik ben bang dat ik niet instaat ben om met andere overweg te kunnen. Ik ben bang om een relatie aan te gaan, omdat ik bang ben om mijn vriendin pijn te doen en van me af te stoten. Ik ben bang om me open te stelen tegenover vrienden, omdat ik onzeker ben en niet door hun beoordeelt wil worden. Bovenal ben ik bang om nieuwe situaties aan te gaan, omdat ik niet weet hoe ik zal reageren tegen nieuwe mensen en hoe zij zullen reageren tegenover mij.
Misschien dat veel van de bovenstaande punten overdreven zijn en dat het in de realiteit wel meevalt. In ieder geval ervaar ik dat deze twee persoonlijkheden met elkaar botsen en dat ik er erg moe van wordt. Mijn gehele (jonge) leven is tot nu toe één grote lopende band geweest van activiteiten. Ik heb veel moeten werken om te bereiken waar ik nu ben in mijn leven. Ik merk dat mijn lichaam uitgeput is, terwijl mijn geest nog volop wil doorgaan. De meest simpele taken kosten me veel energie en het lijkt tegenwoordig wel alsof ik een lui kind ben (terwijl er juist nog zoveel is dat ik het met plezier wil doen). Ik heb nu al twee jaar lang last van veel lichamelijke klachten als gevolg van veel stress en ik heb ook serieuze slaapproblemen. Ondanks ik voldoende slaap krijg (8 uur), wordt ik toch vaak moe wakker en heb ik weinig zin om activiteiten te ondernemen.
Als je vraagt of ik depressief ben, dan kan ik je met volle overtuiging vertellen dat dat niet zo is. Als je vraagt of ik écht gelukkig ben, dan kan ik ook daarop antwoorden dat dat niet zo is. Ik heb een goed leven en ik heb niks te klagen, toch heb ik nog een lange weg te gaan voor ik echt kan zeggen dat ik gelukkig ben. Maar geestelijk ben ik ook bereid om te presteren en wil ik ook moeite te doen om dat punt te bereiken. Op dit moment in mijn leven begin ik mezelf te leren kennen en merk ik dat er veel tegen zit.
Zoals ik al eerder aangaf, weet ik niet precies wat het doel is van dit bericht. Ik voel dat ik gewoon mijn verhaal moest vertellen. Ik ben vooral benieuwd welke indruk ik achterlaat bij mensen en of er mensen zijn die hetzelfde meemaken als ik. Ik weet dat vele van jullie zullen zeggen dat ik hulp zou moeten zoeken. Dat ik met een psychiater zou moeten praten of iets in die zin. Op dit moment heb ik daar nog geen behoefte aan. Dit heeft vooral te maken met een stukje trots. Op het moment dat ik echt hulp zou zoeken, voelt dat voor mij alsof ik officieel een soort label krijg opgeplakt (een label dat ik zeker niet wil hebben).
Als er mensen zijn die dit hele verhaal hebben gelezen, dan wil ik jullie daarvoor erg vriendelijk bedanken. Voel je vooral vrij om een reactie achter te laten.
[quote]Ik ben een tweeëntwintigjarige jongen die momenteel niet zo goed weet wat hij met zichzelf aan moet.[/quote]
Deze openingszin geeft eigenlijk precies aan wat er aan de hand is. En op zich helemaal niet zo vreemd. In de regel komt dit iets eerder gedurende de laatste periode van de puberteit. Maar het zou heel goed kunnen dat je een "late" puber bent. D.w.z. dat je betrekkelijk laat uit de puberteit bent gekomen.
Het is heel goed mogelijk dat je te lang geprobeerd hebt die persoon te zijn die anderen verwachten dat je was en daarbij jezelf een beetje voorbij bent gelopen. dat kan wat persoonlijke conflicten geven. Maar om dan van een persoonlijkheidsprobleem/stoornis te spreken vind ik wat ver gaan. Het is wel mogelijk dat je een probleem hebt met de manier waarop je met emoties omgaat of om zou moeten gaan.
Je loopt min of meer tegen je eigen beperkingen aan. Ik denk dat iedereen wel vaker van die episodes heeft. Het is alleen de vraag in hoeverre je je daar door laat beinvloeden. Als je hier niet tijdig op anticipeert, kan het wel een groter probleem gaan worden.
Een gesprek met een psycholoog is eigenlijk de aangewezen weg en manier om de problematiek inzichtelijker te krijgen. Van labels is daarbij geen sprake en trots is hier niet op zijn plaats. Je moet er voor waken dat je met de gedachten die je hebt niet in een negatieve spiraal terecht komt. Dit kun je doen door tijdig hulp te gaan zoeken.
Beste Tandor,
Heel erg bedankt voor je reactie. Jouw woorden geven me weer een stuk meer positiviteit. Ik zal voor mezelf goed moeten nagaan wat ik wil en of ik daar inderdaad hulp bij kan vinden. Ik zie in dat de problemen (op dit moment) nog niet zo erg zijn als dat ze voelen en dat ik moet oppassen dat de problemen niet escaleren. Er zal waarschijnlijk nog veel ''werk aan de winkel'' zijn, maar in ieder geval kijk ik nu weer in een iets beter licht naar mezelf.
Nogmaals bedankt.