Hallo.
Ik ben een vrouw van 22 jaar en zit al jaren met een probleem maar waar ik sinds kort echt mee begin te zitten.
Ik ben niet sociaal.
Tegen verjaardagen van familie en feestjes zie ik altijd tegen op omdat toch niemand tegen me praat en als dan iemand probeert te praten heb ik alleen korte andwoorden en valt het dus weer stil naar 2 zinnen.
Ook word ik nog eens rood als iemand wat tegen me zegt en krijg ik rode vlekken.
Daardoor ga ik me schamen en geef nog kortere andwoorden om er maar vanaf te komen.
Ik weet niet waar dit vandaan komt.
Vroeger op de middelbare school had ik de grootste mond van de klas en op feestjes van vriendinnen was het niet leuk zonder mij omdat ik altijd leuk en gek deed (uit onzekerheid weet ik nu).
Nu word dat steeds minder als een vriendin vraagt om af te spreken probeer ik altijd een smoesje te bedenken omdat ik niet "durf", tenzij er nog iemand mee gaat.
Omdat die ander dan het gesprek op gang kan houden.
Hierdoor heb ik dus eigenlijk geen vrienden.
Ik zie niemand wekelijks, en als ik ze spreek is het oppervlakkig.
Ik heb gelukkig wel een vriend waar ik mee samenwoon, maar zelfs bij hem durf ik niet alles te zeggen..
Doordat ik het nu erg begin te vinden voel ik me erg down, ik voel me eenzaam en haat mezelf omdat ik geen leuk leven heb.
Bij iedereen die ik zie lachen of zie praten denk ik dat kan ik niet was ik hun maar.
Als ik alleen thuis ben moet ik vaak huilen en als me vriend dan weer komt merkt die meestal dat ik heb gehuild.
Hij vraagt dan wat er is maar ik zeg altijd dat er niks is, en als die door vraagt verzin ik een smoes.
Omdat ik dus niet veel vrienden heb maak ik ook niet zoveel mee en doe geen leuke dingen
Daardoor kan ik me al op de kleinste dingen verheugen als ik iets met me vriend ga doen (zoals de boodschappen) en als dat dan door een reden niet meer door kan gaan word ik heel kil.
Geef bijna geen reactie op mijn vriend en kijk stug voor me uit (ookalkan hij er niks aan doen dat het niet door gaat) als hij dan vraagt waarom ik zo boos ben krijg ik het me strot niet uit om te zeggen wat het probleem is.
me vriend ziet dat er wat is en blijft ook door vragen maar ik zeg het echt niet, ik kan het niet!
op dat soort momenten wil ik dat ik er niet meer ben. Ik zou nooit zelfmoord plegen maar dat gaat wel door me heen.
Als ik gewoon wat socialer zou zijn zou mijn leven ook een stuk leuker zijn ik heb nu steeds vaker dat ik het niet zie zitten en daar wil ik wat aan doen anders word ik misschien wel echt depressief.
Mijn vriend stelde voor om met een professional te gaan
praten.
Maar ik weet nu zeker dat ik toch niet zeg wat ik echt voel.
Ik weet soms ook niet eens wat ik echt voel of waarom ik me ineens down voel.
Nou het is een heel verhaal geworden, en misschien niet helemaal duidelijk maar het lucht in ieder geval al op om het eens op te schrijven.
[quote]Mijn vriend stelde voor om met een professional te gaan
praten.
Maar ik weet nu zeker dat ik toch niet zeg wat ik echt voel.[/quote] Een wijze raad van je vriend. Een professional zou je dus eigenlijk wel aan de praat moeten krijgen. Daar is het een professional voor. Dus ga eens naar je huisarts en vraag om een verwijzing naar een psycholoog,