Hallo,
Ik een grote ergernis aan het geluid dat honden maken. honden zelf vind ik best oke, maar als ze blaffen, snurken of kwijlen ga ik me er heel erg aan ergeren. dan ga ik het liefst ver weg, waar ik de hond niet kan horen. ik ben vroeger opgegroeid met honden en had nergens last van, tot ik ongeveer 12 jaar was, toen ging ik me er ineens aan ergeren.
De ergste geluiden vind ik:
- als honden eten van de vloer likken
- Grommen
- hijgen
- piepen
het ergst vind ik als honden op de grond liggen en diep ademhalen, als een soort van snurken.
als ik denk aan deze geluiden krijg ik al een kloppend hart en ga ik zweten. ik krijg ook een woedend, hatend gevoel voor honden.
als ik op bezoek ben bij mensen of ik kijk een film en er is een hond in dezelfde kamer, bouwt dit gevoel zich langzaam op, ik kan me dan niet meer concentreren op de film op op het gesprek, ik wordt alleen nog maar alert voor de geluiden die de hond maakt.
Het liefste wil ik dan gewoon weg van de hond,naar een andere kamer. mijn huisgenoot heeft een hond, als hij mij uitnodigt om bijvoorbeeld een film te kijken haak ik meestal op de helft af gewoon omdat zijn hond dat ''vervelende likkende snurkgeluid'' maakt. dan wordt ik daarna op mijn eigen kamer zo boos dat ik het liefst zijn hond zou wegjagen, dit gevoel gaat na een paar minuten weer weg.
op een of ander manier is het vooral als honden stil liggen. als ze rennen of lopen en hijgen maakt het me niet uit, maar als ze stil liggen en dan hijgen erger ik me kapot.
Als er een hond die geluiden maakt gebeurt het volgende:
-ik ga zweten en krijg het warm
-ik krijg een rood hoofd
-mijn hart gaat in mijn keel kloppen
-ik kan me niet goed concentreren op waar ik mee bezig ben
- mijn ogen richten zich steeds op de hond
- ik ga zenuwachtig bewegen( voet op vloer tikken, stoel verschuiven)
- het gevoel van ergernis en haat hoopt zich heel erg op
-ik ga me alleen nog maar concentreren op de geluiden die de hond maakt, en iedere keer als de hond ademhaalt krijg ik een koud gevoel (soms kippenvel)
- ik kan mijn ergernis niet kwijt en ga uiteindelijk weg, waardoor ik heel gefrustreerd wordt en heel boos op de hond(terwijl die uiteindelijk niks heeft gedaan)
Soms wordt ik ook misselijk of duizelig.
als ik niks hoor is er ook niks aan de hand. het is ook vooral als ik met lange termijn bij een hond zit( na 30 minuten)
als ik op een kamer zit en er is een hond in de kamer tegenover, dan hoor ik dat en kan ik niet concentreren tot ik weet dat de hond weg is.
weet iemand wat dit is? ik erger me er echt kapot aan! veel mensen denken gelijk dat ik honden haat, terwijl ik eigenlijk alleen het geluid haat
ik ben ook echt niet bang voor honden!
groetjes Petra
Misschien goed om hier eens met een psycholoog over te praten. Ga naar je huisarts en vraag een verwijzing.