Goedpraten

Beste allemaal,

Graag jullie hulp:

Ik kan niet boos worden op mensen.
Dat klinkt misschien als iets positiefs, maar zo ervaar ik het niet.

Als iemand mij iets heel ergs flikt waarmee ik benadeeld wordt dan kan ik heel erg boos worden op die persoon. Dat is redelijk normaal.
Zo erg dat ik tegen anderen, bijvoorbeeld mijn vrouw, dan tekeer ga over dat die persoon.
Hij dit, hij dat en ik zal hem eens de waarheid zeggen.

Echter als ik dan de eerst volgende keer met die persoon geconfronteerd wordt, dan ga ik het meteen voor mezelf goed zitten praten.
Hij zal het zo niet bedoeld hebben, het is eigenlijk wel een goeie jongen.

En dan ben ik ineens niet meer boos en is alles vergeven en vergeten. Ik durf er dan zelf ook niet meer over te beginnen.

Echter op deze manier lopen mensen wel over me heen.
Ik kan niet het achterste van mijn tong laten zien, niet laten blijken dat ik die actie van die persoon niet kan waarderderen en hem erop aanspreken, zodat ze het een volgende keer niet meer doen.
Of zodat ze rekening met mij kunnen houden, dat ze weten dat het mij stoort.

Waarom kan ik dat niet?

Ik vind het heel moeilijk om dit uit te leggen, misschien dat het met een voorbeeld duidelijk wordt.
- Een oude bekende van me heeft een goede vriend van me uit zitten horen over mijn persoonlijke situatie. In plaats dat hij hiermee naar mij is gekomen (wat ik in een andere situatie bij hem wél heb gedaan),
heeft hij mijn beste vriend uit zitten horen op een slinkse manier. Ik was hier zo boos over. Dit was namelijk niet de eerste keer. Nu wilde die bekende afspreken, een ideale mogelijkheid om hem aan te spreken
op zijn daden. Echter nog voor de afspraak is gemaakt begon ik het voor mezelf al meteen goed te praten. Hij heeft het niet zo bedoeld, laat ik maar niet boos zijn, etc.

- Pas geleden ben ik ziek geweest en een paar dagen thuis gebleven van het werk. Mijn baas heeft me s'avonds laat gebeld tijdens mijn ziekteperiode. Ik lag al op bed en hij heeft mijn voicemail ingesproken.
In plaats van vragen hoe het met me gaat heeft hij alleen maar verteld dat het hém niet uitkomt dat ik ziek ben, hij heeft afspraken, hij heeft het druk en wanneer ik weer kom werken. Dat hij dat vraagt is logisch,
maar de manier waarop daar ben ik niet van gediend. Ik was kwaad en voelde me gekwetst. Ik ben nooit ziek, collega's zijn om de haverklap ziek en daar wordt niks van gezegd, maar bij mij is het een probleem.
Ik wilde hem hierop aanspreken dat ik de toon van zijn bericht niet kon waarderen. Echter toen ik hem terug belde, de andere dag, heb ik het niet gedaan. Weer voor mezelf goed gepraat.

En zo kan ik nog wel wat voorbeelden geven. Ik hoop dat het hiermee duidelijk is.

Mijn vragen:
Zijn er meer mensen die dit hebben? Hoe gaan jullie hiermee om?
Of heeft iemand een tip zodat ik hier aan kan werken?

Bedankt voor alle reacties!