Dik 5 jaar terug heb ik imens veel last gehad van hoofdpijn, was echt niet normaal meer. Na enkele zaken te hebben uitgesloten was de conclusie dat het om een depressie ging.
Daar kon ik me ergens wel in vinden, want had in de voorafgaande periode heel veel meegemaakt.
Toen werd me Selain voorgeschreven, maar dat had geen enkel effect waarop overgeschakeld is op Sipralexa. Gelukkig heeft dit wel geholpen, al heeft het een hele tijd geduurd voor alle klachten verdwenen waren.
Het laatste jaar was er zelfs sprake om te gaan afbouwen.
Half augustus ben ik terug serieus hoofdpijn beginnen krijgen. Maar deze keer was de pijn heel anders, ik nam Sipralexa nog steeds (nog niet begonnen met afbouwen) en alles ging vlotjes. Ik dacht dus totaal niet aan een depressie.
Volgens de huisarts was het spanningshoofdpijn en hij heeft me toen Lioresal (spierontspanner) voorgeschreven, maar dit heeft geen enkel effect gehad.
Gisteren ben ik dan opnieuw naar de dokter geweest, volgens hem heeft dit alle tekenen van een (zware) depressie.
Dus heeft hij me nu Cymbalta voorgeschreven en moet ik dus daarop overstappen...
Weet je wel zeker dat het allemaal om een depressie gaat? Ik vind het niet echt met elkaar passen, zware hoofdpijn...dus depressie. Voelde je je ook somber, moe, futloos, had je spanningen, geen zin in allerlei dingen e.d.? En dan meteen maar aan de medicijnen. Is het geen idee om eerst eens te onderzoeken waar de spanningen vandaan zouden komen? Zolang die oorzaken niet weg genomen zijn zul je spanningen blijven houden en dus ook hoofdpijn. Heb je ook gesproken met een psycholoog voor je aan de anti depressiva ging? Lijkt me bijna een soort vereiste voordat je aan dergelijke medicijnen gaat. Hou er rekening mee dat anti depressiva afbouwen geen pretje is en het allemaal (tijdelijk) erger terug kan komen voor je er echt vanaf bent. Je moet best sterk in je schoenen staan en nergens last meer van hebben voor je daar aan begint. Daarom vind ik het nogal wat dat je zo snel en makkelijk aan de anti depressiva bent gezet.
Niettemin ben ik geen arts en ken ik je hele verhaal niet dus ik ga er alsnog vanuit dat je huisarts weet wat hij doet. Maar ik adviseer je wel, denk zelf ook mee en lees je in waar je mee bezig bent, wat je gebruikt, of gaat gebruiken.
Ben eveneens van mening dat de huisarts de diagnose "zware depressie" wel wat makkelijk stelt.
Om jezelf toch enigszins in bescherming te nemen zou ik om een doorverwijzing vragen naar de neuroloog voor je hoofdpijn en een psycholoog om te kijken of er inderdaad sprake is van een depressie.
5 jaar terug bij de eerste diagnose ging het echt niet goed.
Hevige hoofdpijn, moe (veel slapen), futloos, nergens zin in, ...
Ik had toen ook geen werk, dus ik lag meer te slapen dan iets anders.
Toen zijn er ook meerdere onderzoeken gedaan om andere zaken uit te sluiten (zoal reeds eerder gezegd).
Nu is het heel anders, ik heb ook wel weer hevige hoofdpijn, maar deze keer over heel mijn hoofd, niet plaatselijk zoals toen.
Ik kan heel moeilijk slapen, heb dus al een serieus slaaptekort opgestapeld.
Daarnaast ook nog andere klachten:
* Pijn in de oren
* Snel zweten, al van bij kleine inspanning
* Geheugenverlies, concentratieverlies
* Lichtflitsen zien (die er niet zijn)
Ik ben nu dus niet begonnen met antidepressiva, maar maak de overstap van Sipralexa naar Cymbalta. En dan nog eens een geleidelijke overstap, dus niet plots van het een naar het andere.
Oké maar Sipralexa is ook antidepressiva dus je hebt al 5 jaar antidepressiva. Vandaar dat ik zei dat je meteen aan de antidepressiva gezet bent zonder eerst de oorzaak van je depressiviteit te onderzoeken. Cymbalta is een andere antidepressiva dus in feite stap je dan over van de ene naar een andere.
De klachten van nu die je noemt zouden bijwerkingen kunnen zijn in combinatie met je slaaptekort. Hoe minder energie je hebt hoe makkelijker je lichaam immers gaat protesteren op allerlei manieren. Vaak via je zwakke plekken.
Ja, de Sipralexa is ook een antidepressiva. Maar zoals ik al zei, toen is er wel uitgebreid onderzocht geweest of het iets anders kon zijn. Toen alles uitgesloten was kwam het verdict dat het een depressie was.
De oorzaken daarvan hebben waren toen ook snel gevonden:
* Bomma waarmee ik een goede band had, zien aftakelen en uiteindelijk overleden;
* Relatie stukgelopen;
* Langdurige werkloosheid;
* Rugpijn die bleef aanslepen, uiteindelijk gevonden dat dat was door afgesleten tussenwervels (heb ik nog steeds last van trouwens).
Het slaaptekort is een gevolg van de hoofdpijn, ik kan daardoor gewoon niet slapen, en geen enkele pijnstiller die helpt. (net als toen, 5 jaar terug, eigenlijk, toen was er ook niks dat tegen de hoofdpijn hielp)
Ook ik vind,dat je huisarts te snel deze diagnose heeft gesteld.Voor de zekerheid stuurt hij/zij je meestal door naar een psycholoog/psychiater.Iedereen maakt vaak vele moeilijke dingen mee,maar daarom hoef je nog niet in een depressie te raken.Ben je met je hoofdpijn al eens bij een pijnpoli geweest?Dit zou ik als ik jou was,snel gaan doen.Ik denk,dat je daar meer op je plaats bent.Succes!
Pijnkliniek? Daar blijf ik ver van weg.
Slechte ervaringen mee gehad.
Ze zoeken welke medicatie werkt en als niks werkt (wat ik al weet) dan is morfine of iets gelijkaardig hun laatste redmiddel. En dat is nu net wat ik totaal niet wil!
De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies
Hallo.Het is maar goed,dat er een pijnpoli is.Dat vind ik en vele anderen met mij.Ikzelf heb jarenlang pijn gehad na een borstoperatie(kanker)van alles geprobeerd totdat ik bij de pijnpoli terecht kwam.Ook daar verschillende middelen gehad en nu toch aan de oxicodon.Ik wilde dit eerst ook absoluut niet,maar ben nu ontzettend blij en pijnvrij.Natuurlijk is morfine niet je van het,maar als je hiermee een normaal en gelukkig leven kunt hebben,moet het maar.Misschien dat ik er ooit nog eens vanaf kom en zo niet,dan blijf ik tenminste pijnvrij en dat vind ik het aller-belangrijkste.Misschien toch wel wat voor jou?? Sterkte!
Dergelijke pijnstillers hebben een gewenningseffect, je zal er dus steeds meer van nodig hebben om er nog iets van te voelen.
Het is bij gevolg dus ook erg verslavend.
Op een bepaald moment is het afkicken (wat heel moeilijk, zwaar en pijnlijk is)
[quote]Anoniem
Dergelijke pijnstillers hebben een gewenningseffect, je zal er dus steeds meer van nodig hebben om er nog iets van te voelen.
Het is bij gevolg dus ook erg verslavend.
Op een bepaald moment is het afkicken (wat heel moeilijk, zwaar en pijnlijk is)[/quote]
Zoals is te zien is de laatste zin met de opmerking over de overdosis, verwijderd. Het was een ongepaste opmerking in een discussie waar mensen met psychische problemen kampen. Een beetje meer respect en tact!
Ik heb wel al meermaals een gesprek gehad met iemand die ik goed ken (ex-klasgenoot) die van opleiding psycholoog is en als bedrijfspsycholoog werkt.
Hij stond toch achter de beslissing van de huisdokter om de overstap naar de Cymbalta te maken.
Spijtig genoeg blijkt het niet te helpen, de hoofdpijn is de laatste week nog erger geworden, ook vaak pijn in de oren, stekende pijnen in het hoofd alsof er met brijpriemen in gestoken word.
En geregeld een tintelend gevoel in het hoofd alsof er iets in mijn hersenpan zit rond te kruipen ...
Begin volgende week dus toch nog maar eens naar de dokter gaan, want dit is niet uit te houden.
Gisteren dus terug naar de huisarts geweest, ben niet verder geraakt dan de wachtkamer.
Serieus ruzie gehad met hem omdat ik niet binnen mocht, dus het dan maar weer afgebolt.
Heb gisteren avond nog beslist om niks meer van de medicatie die ik hier liggen heb te nemen, het helpt allemaal toch geene zak!
En hem moet ook niet denken dat ik daar nog een voet ga binnen zetten, geen kwakzalvers meer aan mijn lijf.
Blijkbaar geen reacties op het plotse stoppen?
Bijwerkingen heb ik tot nu toe niet gehad, ale toch niks negatiefs.
Positief daarentegen wel.
Mijn zicht was de afgelopen jaren serieus slechter geworden, nu zie ik plots weer veel beter zonder bril.
Ik had al lang onverklaarbare tandpijn, niks te vinden, wel pijn bij zoete dingen. Nu dus niet meer.