Graag zou ik met lotgenoten willen praten/chatten over mijn OCPS en chronische hyperventilatie.Zelf heb ik erge onrust in mijn hoofd door steeds langer wordende 'lijstjes' die nooit afkomen door perfectionisme.Aan de buitenkant merkt niemand iets aan mij,maar van binnen voelt dat echt heel anders.Thuis is het nooit gezellig en er wordt bijna nooit gelachen door mijn langdurige stress en frustraties.Sinds de verhuizing in 2003 is de opknapwoning nog steeds niet zoals ik het hebben wil en dat maakt me stapelgek,kon mijn oude nieuwbouwhuis maar op de nieuwe plek staan.Hebben we vakantie dan kan ik er niet van genieten door alle chaos en mijn accu is nu bijna leeg.Ik heb helaas nog geen forum over OCPS kunnen vinden,ik hoop zo op een reactie van iemand die dit herkent en mij goed begrijpt,ik ben zo bang om weer depressief te worden,help
Ik herken dit al te best al noem ik t bij mezelf niet ocps, maar perfectionisme. ik heb geen hyperventilatie, maar de laatste tijd wel hartkloppingen, doordat dingen niet gaan zoals ik heb gewild.
1.Ik probeer mezelf te vermaken met andere leuke dingen, 2.en mezelf blijven herinneren dat het altijd nog later opgeruimd kan worden bv., 3.dat ik niet meer kan doen dan waar ik energie en tijd voor heb. Je kan dus zeggen dat ik mijn perfectienisme omarm en er blij mee ben (en de voordelen ervan inzie), maar omdat ik ook mijn geestelijke en lichamelijke welgesteldheid wil omarmen en perfectioneren, probeer ik niet zo ver te gaan met mijn drang om alles tot de laatste puntjes perfect te doen waardoor ik te kort doe aan andere dingen en mensen. Grappig want ik probeer een totale perfectionisme te creëren en niet in één bepaald situatie.
Ik zeg altijd " juist omdat ik n perfectionist ben weet ik dat niet alles perfect gedaan kan worden" want alles perfect doen is saai en robotachtig, dus niet perfect; ik denk hierbij aan een boom dat schuin groeit i.p.v. recht, ikzelf vind de imperfectie van deze schuine boom zo perfect mooi 🙂 en niemand heeft het zo bedoeld, maar is gebeurd, zonder er veel moeite voor te doen of erover na te denken.
Dit stelt me gerust en geeft me vertrouwen en hoop.
Last but not least, prioriteiten stellen helpen mij ook nog eens goed.
Ik hoop dat je met mijn voorbeelden stappen dichterbij komt tot een meer ontspannen houding en dus leven.
Groet N.
Beste Debby,
Het probleem dat er gen forum is ken ik. Daarom ben ik mijn eigen site begonnen over OCPS. Ik weet dat er niet veel leden nog zijn. Maar daar kunnen we wel aan beginnen.
Kijk maar even op OCPS.nl
Mijn Partner heeft OCPS en het probleem dat huis nooit af is ken ik heel goed. Bij ons is het zo erg dat er niemand meer kan en mag langs komen omdat hij bang is dat spullen in en rond het huis beschadigen. En we de dingen die wel "Perfect" zijn weer opnieuw moeten doen. Een tip is echt om naar de huis arts er mee te gaan en hulp te zoeken. Want je accu word echt niet voller meer als je op dit tempo blijft door gaan.
Zeer herkenbaar.
Mijn lijstjes worden ook steeds langer, hoe langer de lijstjes, hoe minder je dingen echt kunt aftikken. Hierdoor raak je gefrustreerd en dat werkt op den duur erg vermoeiend. Vroeger dacht ik altijd dat perfectionistisch iets is wat een zegen was, maar intussen ben ik er achter dat het eerder een kwelling is, want het is immers nooit goed. Ik heb pas de tuin helemaal gedaan, zelf, iedereen die langs komt, krijg ik complimenten van, maar ik zie alleen de dingen die ik niet helemaal perfect heb gedaan. Ook heb ik tijdens de klus al dingen gezien die ik beter had kunnen doen, maar de keuze van aanpak of materialen maakt dat ik dit niet meer kon veranderen, tenzij helemaal opnieuw beginnen en dat is ook geen optie. Dit geeft een gevoel dat er weinig voldoening en tevredenheid is na het voltooien. De complimenten zeggen dan niets, je voelt je eenzaam hierdoor.
Het constante gevoel van stress en frustratie probeer ik te verlaten door in de avond wat dingen te doen om te ontspannen en me beter te voelen. Maar al te vaak is er dus een alcoholische versnapering in de avond en ook een hapje geeft dan ook een goed gevoel. Echter is dat zand in de ogen strooien want je vlucht en je wordt ook minder energiek en komt nog aan in gewicht ook, weer een frustratie er bij. Een woord wat me steeds in mijn gedachte schiet is resetten, sommige zaken moeten echt anders. Intussen kabbelt het gewoon voort.
Ik heb altijd gedacht dat ik een perfectionist was. Ben er zelfs een beetje "trots" op geweest. Nu ik ouder word en een gezin heb zie ik de nadelige gevolgen en ben tot de conclusie genomen dat ik ocps heb. Ocps voor mijzelf geen probleem, maar voor mijn gezin wel. Ik wil er van af. En niet in 40 sessies met een psycholoog,maar een hapklare oplossing.Iemand een idee of oplossing?