Ik heb enige jaren twee banen tegelijk gehad; door de week werkte ik op kantoor, en in de weekenden bij een groot evenementenbureau. Lange dagen, hard werken, en weinig rust. Dat was in 1996 tot 2004, want toen had ik voldoende geld bij elkaar om een hypotheek te kunnen krijgen. In 2006 ben ik toen naar een andere werkgever overgestapt, die mij een vaste baan aanbood mits ik geen bezwaar zou hebben tegen een standplaats 150 km van mijn woonadres. Aangezien ik net een huis had gekocht was verhuizen geen optie, maar ik dacht intern te kunnen solliciteren naar een baan dichterbij zodra ik eenmaal het vaste contract had. Na meer dan een jaar met meer dan 4 uur ov-reistijd te hebben gekampt, kreeg ik te horen dat de vaste baan wegens reorganisatie niet door zou gaan. In 2009 kreeg ik een nieuwe relatie, nadat ik jarenlang ineen destructieve relatie had gezeten. De nieuwe relatie gaat prima, maar we hebben samen heel wat op ons bord gekregen dat we samen hebben verwerkt. Dit jaar zijn we gaan samenwonen, na een zeer stressvolle verbouwing. Daarnaast is bij ons beide op het werk heel veel stress omdat er vanalles opeens weer anders moet. Een week geleden kregen we opeens ruzie 'om niets' en sindsdien spreken we minder met elkaar en is intimiteit even niet veel voorkomend. Van de ene kant weet ze niet zeker of ze bij me kan blijven wonen, maar van de andere kant is ze wel aan het plannen voor onze vakantie. De angst om haar kwijt te raken zorgt voor veel slaaploze nachtelijke uren. Ik merk dat het zijn tol eist op mijn lichaam en geest, want ik ben vaak zo ontzettend moe (ook als ik goed geslapen heb) en mijn lichaam begint aan alle kanten te protesteren. Aanstaande maandag heb ik een afspraak bij de huisarts hiervoor, maar ik ben zo bang dat hij de diagnose burnout zal stellen...want wat dan? Heeft iemand hier ervaring mee, of iets anders waar ik iets mee kan? Sorry voor de lap text, ik ben niet zo goed in het kort en bondig samenvatten van gevoelens.
Best Patrick,
Volgens mij geef je zelf al aan wat er (mogelijk!) aan de hand is...je wil het alleen nog niet accepteren. Heel herkenbaar voor mij omdat ik hetzelfde ervaren heb. Op meerdere vlakken 'tegenslag' in combinatie met een drukke baan. Ook ik heb maanden, jaren, signalen van mijn lichaam genegeerd. Laat ik benadrukken dat ik geen arts ben, maar ik wil je het dringende advies geven toe te geven aan wat je voelt. Je lichaam protesteert niet voor niks.
Het lijkt er op dat je zo bang bent voor een mogelijke diagnose burnout/overspannenheid dat je maar door blijft gaan (met negeren). Ik heb dit ook meegemaakt en als ik terugkijk had ik veel eerder moeten toegeven. Om mensen in dit soort situaties te waarschuwen en te informeren ben ik mijn ervaringen gaan delen via http://www.symptomenburnout.eu Als ik terugkijk dan heeft mijn diagnose juist allerlei deuren geopend waardoor ik mij nu stukken beter voel en mijzelf beter begrijp. Oke, het is niet gemakkelijk om toe te geven, maar elke dag dat je verder ploetert is er een te veel.
Sterkte in ieder geval!
Beste Patrik,
Ik heb ook een burn-out gehad (teveel gewerkt voor de hypotheek) en ja je ergert je aan allerlei futiliteiten.
Zorg dat je HA je doorverwijst naar een PSYCHIATER, niet een psycholoog. Allereerst kan een psychiater je medicijnen voorschrijven en een goede zegt dingen als: "kijk jouw reactie was zus en zo, want je dacht op dat moment zus en zo, maar die reactie was helemaal niet nodig, want zus en zo, denk eens aan zus en zo".
Enfin een goede spychiater (niet dr. Rossi uit gooise vrouwen) luistert niet alleen, maar geeft je de "tools" om beter met situaties om te kunnen gaan.
Neem dus GEEN genoegen met maar één psycholoog uit het "hulpverlenings circuit" (is goedkoop voor de NL staat), maar kies voor een (partikuliere) psychiater waarvan JIJ denkt dat hij je kan helpen.
Geloof mij, burn-out zijn is verre van leuk, maar het gebeurt, zonder dat je het weet/wilt.
A propos, die opdrachtgever van jou zou ik aanpakken, stijlloos!
Ik hoop dat ik je een riem onder het hart heb gegeven.
Groetjes, Har