Hallo,
Ik ben een Nederlandse studente(22), studeer Biomedische Wetenschappen aan de KU Leuven en ik vraag me af of het mogelijk is dat de klachten die ik heb bij een burn out (of overspannenheid) kunnen horen.
Ik loop nu een kleine tijd met klachten rond, ongeveer een week. Morgen ga ik met een psychologe van de universiteit praten, maar ik wilde toch even hier mijn klachten neerzetten omdat ik er zelf niks meer van snap.. Het enige dat ik wel weet is dat het goed mis is.
Ik weet heel zeker dat wat het ook is, stress wel de boosdoener moet zijn geweest. Heb nu zeker twee jaar onder vrij hoge druk gestaan, maar vooral vanaf begin dit schooljaar is de stress de pan uit gaan rijzen. Dat komt voornamelijk omdat ik hoge eisen aan mezelf stel en alles goed wil doen en vooral NIET weg van deze universiteit wil. Als het dan 1x niet lukt (ik moet het jaar over doen) wordt het stressen nog erger. Ik doe zo hard mijn best om alle lesstof te begrijpen, en dat lukt ook wel, maar het is zó verschrikkelijk veel dat ik tijdens het studeren de stress om de haverklap kan voelen komen opborrelen. Nouja, ik KON het voelen; sinds een angstaanval vorige week kon ik meteen twee dagen niets aan school doen omdat ik steeds spanningen bleef voelen. Die tweede dag vond ik dat ik 48 uur verspild had aan niets-doen, dus wederom was er weer die vreselijke stress-golf. Ondertussen moest ik me nog steeds bedwingen niet in paniek te raken, en ik bleef maar opnieuw plannen maken in mijn hoofd over al dat in te halen schoolwerk, plannen omgooien en opnieuw maken, en opnieuw..
Uiteindelijk ging ik vroeg naar bed. Na wel 13 uur geslapen te hebben en nog steeds moe te zijn, voelde ik al dat ik last had van depressie-klachten, echt alle zin die ik normaal overal in had was compleet verdwenen, de hele tijd huilbuien, zo'n doffe leegte van binnen, alsof ik niet meer wist hoe ik iets moest voelen. De stress was overigens ook verdwenen, het boeide me gewoon niet meer allemaal.
Nu, vijf dagen later, voel ik me net zo erg. Een week geleden was alles nog normaal, nu is het alsof ik 180 graden de andere kant uit ben gegaan. Ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet.
Normaal gesproken ga ik altijd en met veel zin naar mijn lessen, ook als ik me slecht voel, dan heb ik daar altijd afleiding, ik geniet zelfs intens van het busritje er naartoe..
Nu kan ik me er totaal niet meer toe zetten om naar de les te gaan, ben al de hele week thuis, naar Leuven gaan is het laatste wat ik wil. Er is ineens een enorme mentale barrière waar ik dan over heen zou moeten en die drempel is me te hoog. Ja morgen moet ik wel naar Leuven, omdat ik dan die afspraak heb, maar ik zie zwaar op tegen de reis.
Ik ben zo bang dat ik niet serieus genomen wordt, dat ik mijn schooljaar hierdoor verpest en dan weggestuurd word van mijn universiteit.
Maar om nou door te gaan en te doen alsof alles normaal is kan ik ook niet, ik ben absoluut geen leuk gezelschap meer, kan me nergens op concentreren, de enige reden dat ik zo'n twee uurtjes per dag achter de schoolboeken zit is omdat het zo'n gewoonte is geworden, dat ik niet anders kan..
Sorry voor het lange verhaal, voelt goed om even van me af te schrijven!
Hopelijk kan ik hier snel wat reacties terug vinden, over wat jullie ervan vinden.
Groetjes, Anja
Hey,
Als ik het zo lees (ik studeer zelf voor psychiatrisch verpleegkundige) durf ik wel met zekerheid te zeggen dat er in ieder geval iets aan de hand is. Of het een burn-out is, een depressie of iets anders kan ik je niet vertellen. Dat is niet aan mij om er over te oordelen. Het is in ieder geval geen "normale stress" waar je last van hebt. Ik zou je adviseren om toch even naar de huisarts te gaan, die kan je doorverwijzen naar bijvoorbeeld een psycholoog (in eerste instantie). Mocht het echt niet gaan kun je ook vragen voor een verwijzing naar een psychiater (een psycholoog is er voor gesprekken, een psychiater kan ook medicatie voorschrijven... overigens kan je huisarts dat soms ook).
Veel sterkte en succes!