eigenlijk al vanaf mijn 15de gaat mijn leven niet zoals het hoort.
op mijn 15de ontmoette ik een hele lieve jongen. ( athans dat dacht ik)
iedereen was gek op hem in het begin tot dat hij rare dingen begon te doen waaronder andere mij begon te misbruiken en ik zat wel 2 x per maand in het ziekenhuis, ik durfde niet bij hem weg omdat ik dacht dat het allemaal mijn schuld was.
op een gegeven moment heb ik wel die stap durfen nemen in 2007 en ben toen bij hem weg gegaan.
daar begon het al mee dat ik de eerste zelfmoord neigingen had.
een paar maanden later kwam ik mijn aller eerste vriendje tegen en wij kregen een relatie.
het begon allemaal geweldig we waren gek op elkaar en deden alles voor voor elkaar. tot dat wij een keer ruzie kregen en zijn moeder zich er mee begon te bemoeien, ondanks alles wat zei over mij zei zijn wij wel bij elkaar gebleven.
3 jaar lang heeft zij ons leven verziekt tot ongeveer 1,5 jaar geleden toen mijn vriend ( nu sinds gisteren mijn ex vriend)zijn moeder en mij voor het blok heeft gezet en er voor heeft gezorgt dat het weer goed kwam.
kort daarna kregen mijn vriend en ik in juli 2010 een huisje toen begon eigenlijk pas alle ellende.
zijn moeder zat telkens op onze lippen en ik had het gevoel dat ik mij continu moest bewijzen. ik hielp zijn ouders met telkens hun geld tegeven, ik kreeg van zijn moeder x op x tehoren hoe slecht haar zoon er wel niet uitzag en dat ik geen ruzie moest maken met hem. het komt er zo op neer ik heb mij helemaal de grond in laten trappen door haar dat ik mij zelf als de boeman zag.
vrijdag 14 oktober kregen mijn vriend en ik weer ruzie toen hij weg ging.
hij is die nacht niet thuis gekomen en had zijn telefoon uitgezet.
ik ben toen zo in paniek geraakt dat iedereen naar hem is wezen zoeken, zijn moeder heeft een aantal x aan mij gevraagd of wij ruzie hadden gehad.
ik heb haar toen nooit de waarheid durven tezeggen omdat ik bang was omdat ik wist dat ik weer de schuldige zou zijn.
ik was zelfs zo bang om haar de waarheid tevertellen dat we mijn vriend bij de politie als vermist hebben opgegeven na 24 uur.
zondag avond laat is mijn vriend thuis gekomen en gaf gelijk mij de schuld van alles.
heb toen gelijk mijn spullen gepakt en ben naar mijn ouders vertroken.
ik ben mijn eigen huis uit terwijl ik daar alles betaal.
ik heb zoveel gedaan voor die jongen en hou met heel mijn hart en ziel van hem, en wil niet dat het uit is.
ik geef mijzelf overal nu de schuld van en zie het hele leven niet meer zitten.
ik heb altijd alles voor die jongens gedaan ten koste van mijzelf, en altijd ben ik de gene geweest die de schuld van alles kreeg.
ik kan dit niet meer.
ik ben moe helemaal op en weet gewoon letterlijk en figuurlijk geen uitweg meer.
ik wil gewoon slapen en nooit meer wakker worden.
ik zou zo graag willen dat ik de tijd terug kon draaien en dat dit allemaal nooit was gebeurd maar helaas kan dit niet.
ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen.
Ik herken zo ongelooflijk veel uit jou verhaal. Het is net of je mijn leven hebt beschreven. Ook met de moeder en alles. Ik heb ook precies het gevoel of ik wil gaan slapen en nooit meer wakker wil worden.
kies voor jou geluk meid. ik denk dat we echt moeten leren om voor onszelf te kiezen.
inderdaad, het wordt eens tijd om voor jezelf te kiezen.
Deze relatie heeft je energie helemaal opgevreten, je cijfert jezelf helemaal weg. Volgens mij is het tijd om een andere weg in te slaan.
Maar geef jezelf aub niet van alles de schuld.
In jouw geval is de beste verdediging voor jezelf de aanval inzetten. Je huis terug opeisen is al een eerste stap. Eventueel een contactverbod met zijn moeder aanvragen bij de vrederechter, dat mens heeft jou al genoeg ellende bezorgt. Niet met je laten sollen als een slappe vod. Als ikzelf een relatie begin wil ik nooit iets met de ouders van mijn partner te maken hebben, ik wil ze NIET leren kennnen. Daarmee voorkom je dergelijke bemoeienissen en daaruitvolgende ellende. Je zwakte is dat je van hem houdt, dat begrijp ik, maar daarom hoef je niet alle schuld op jezelf te nemen of jezelf weg te cijferen, dat is onfair tegenover jezelf en dat maakt je situatie ondraaglijk.