Hallo
Had graag een vraagje ik loop de afgelopen 4maanden met een gevoel van onwerkelijkheid klinkt misschien heel raar om het zo te zeggen maar toch heb ik zo een gevoel om er niet met me hoofd bij te zijn alles gaat aan me voorbij als ik bijvoorbeeld ergens met vrienden ben lijkt het alsof ik het droom normaal hebben mensen die een paniekaanval hebben een dergelijke gevoel maar ik loop er al nu 4 maanden mee wordt er wakker mee en ga de bed in ermee heb al een CT scan gehad omdat ik dacht dat het misschien iets ernstig was maar alles was gelukkig goed maar toch is het een enorme moeite om zo me dag door te komen zit letterlijke thuis genageld en kan bijna niks vanwege deze gevoel ben niet moe ofzo maar het houd me tegen om dingen te doen weet niet of het aan me ogen liggen of aan iets anders maar wilde graag weten of er mensen met een dergelijke gevoel ma ja morgen maar zowiezo weer na de huisarts.
Alvast bedankt
Dan heb je last van een angst en paniekaanval die onnodig een dure CT heeft gekost. Heb je de CT zelf betaald? Zonde van het geld!
Hallo
Nee heb geen last van angst of paniek aanvallen als je goed leest schrijf ik dat iemand die dat heeft weet wat ik ermee bedoel een gevoel van onwerkelijkheid hebben en nee HA heeft de CT-scan aangevraagd omdat ik spraakstoornissen had en me hoofd brandde heel erg en het feit dat ik me moeilijk concentreerde maar alles was gelukkig goed maar toch is dit gevoel om niet erbij te zijn gevoel van onwerkelijkheid heel erg storend vandaar mij vraag of er mensen zijn die hier mee ervaring hebben.
Mvg
He Erwin,
Ik herken het wel.
Wil niet zeggen dat het hetzelfde is, maar lijkt er wel erg op.
Ik heb al ruim een jaar last van continu hoofdpijn. Het lijkt alsof ik er daardoor niet meer goed bij ben. Ik kan niet alles meer goed in me opnemen. Ik leef vooral op de automatische piloot. Ik ga bv naar het toilet om daar te constateren dat ik niet hoef (omdat ik een minuut daarvoor dus al ben geweest) Ik heb een MRI en een EEG gehad. Beiden zeggen niets. Nu heb ik wel epilepsie (Ial mijn hele leven). De EEG kwam dus wel wat uit, maar geen antwoord. Ik heb diverse artsen bezocht en niemand weet wat ze met me aan moeten. Ik ben zelfs al bij het GGZ geweest. Het kan me echt niet schelen wat het is. Stop me in een hokje, vertel me wat het is, dan kan ik verder. Want hoe ik me nu voel kan ik dat gewoon niet.
Nienke, ik vind het erg kort door de bocht wat je zegt. Een mens kan heel goed aanvoelen of er iets mis is of niet. Wat ik nu voel klopt gewoon niet en daar moet een oorzaak voor zijn. Gezien mijn symptomen dachten ze bij mij aan een beroerte. Maar dat was het dus niet.
Ik leef nu door. Ik moet wel. Maar ondertussen zit ik wel in de ziektewet en werk ik boventallig. Ik heb een gezin met 2 kinderen wat ik net aan redt. Het is gewoon vreselijk om je zo te voelen en niemand heeft een antwoord / oplossing!
Ik ben ook mijn rechterarm en een deel van mijn gezicht kwijt. Ze zijn er niet, tenminste, dat zegt mijn hoofd. Als ik het aanraak voel ik het wel. Maar alleen op die plek. In mijn hoofd bestaat het gewoon niet. Ik snap heel goed de wanhoop van mensen die niet meer verder willen leven. (begrijp me niet verkeerd, ik wil dat absoluut niet. Maar ik raak onderhand mezelf goed kwijt zo)