Hallo,
ik zit al een paar jaar met een probleem, het is moeilijk uit te leggen maar zal het toch proberen.
Altijd ben ik zeer terughoudend/verlegen hoe je het ook wil noemen, maar het wordt met de jaar slimmer, het begon ongeveer op mijn 12e levensjaar (nou ben ik 16). Dat is dan niet zo appart, er zijn zoveel verlegen, maar toch denk ik dat ik anders ben. Ik heb dan wel heel wat vriendinnen maar toch voelt dat niet zo, en het voelt raar, want soms heb ik dat ik echt ALLES durf, zoals gewoon dik meepraten in de klas bij vriendinnen, dan voel ik me ook op me gemak. Maar met uitgaan gaat alles weer terug.. ik moet van mezelf zeg maar uitgaan, anders hoor ik er niet meer bij, zo'n gevoel, ik weet dat ik dat niet moet denken. Ook heb ik vaak dat ik teveel drank drink, dit doe ik alleen maar om niet zo onzeker te worden, dan durf ik met mensen te praten, en meer los te gaan. Ook heb ik heel veel wisselende emoties, af en toe kan ik gewoon in huilen uitbarsten maar heb wel vaak dat ik echt zo chagarijnig ben dat je me niet hoeft aan te spreken. ik let erg veel op mijzelf, ik let constant op mijn lopen, ik vind dat ik dat niet kan en anders doe dan anderen, dus trek meestal een jas aan zodat je mijn lopen niet goed kan zien. Ik kijk ook meestal naar mijn vriendinnen hoe die alles hebben en probeer hetzelfde te hebben. Ik wil en durf er niet met vriendinnen/vrienden over te praten, ik ben bang dat ze me raar beginnen te vinden of mij niet snappen.. ik loop er al paar jaar mee maar dacht er altijd na om bij een forum te gaan vragen waar het zowat anoniem voor me blijft.
Ik wil hier echt vanaf, wou ook langs de huisarts gaan maar ik durf en weet niet hoe ik het moet uitleggen.
Ik hoop dat iemand mij hiermee kan helpen met ervaringen?
Ik lees hier ervaringen van een gezonde puber die met alle onzekerheden van de puberteit te maken heeft. De een heeft hier meer last van de ander. Ik zou jou dan ook adviseren hier meer aandacht aan te besteden in jouw ontdekkingreis in jezelf naar wie jij bent en wat jij leuk vindt, en daar trouw aan te zijn en zo jouw eigen mening te vormen en zo tot een waar autonoom volwassen mens uit te groeien. Nogmaals, dit soort vragen is heel erg normaal in de puberteit, en je komt vast wel als je hierover gaat praten mensen tegen die jouw verhaal heel erg herkennen. Ik lees eerlijk gezegd geen zaken waar je je echt zorgen over dient te maken, afgezien van jouw ongecontroleerde alcoholgebruik, wat zeker risico's met zich meebrengt. Of is er meer aan de hand dat je nog niet verteld hebt? Pas in ieder geval goed voor jezelf want zoals ik jouw verhaal lees weet je best wat wel en wat niet goed is voor jezelf. En houd je daar dan ook aan, en wees trouw aan jezelf.