Hey,
Zoals de titel al doet vermoeden, heb ik meer dan alleen maar 1 lichamelijke kwaal. Ze zijn van verschillende types en kunnen dus niet in 1 bericht in de juiste forum geplaatst worden, daarom heb ik maar besloten ze hier allemaal in 1 bericht samen te brengen.
Omdat 1 ervan toch wel heel belangrijk is, heb ik hier alvast een bericht over geplaatst in de juiste forum. Het gaat over een overgevoelige eikel en een noodzakelijke besnijdenis (die nog uitgevoerd moet worden). Meer hierover kan je lezen via de volgende link (voor de juiste post, zoek naar post nummer #237378 op pagina 2):
http://www.dokter.nl/forum/Penis-testikels/185015-Na-een-besnijdenis/Page-2.html#237378
PROBLEEM 2:
Overgevoelige balzak/testikels:
Waar ik dus al een aantal jaren last van heb, is dat ik mijn testikels praktisch niet manueel kan bewegen zonder lichtjes onwel te werden. Meestal is dit duizelig en soms licht misselijk. Ik kan mijn balzak dus niet wassen, want dan is het prijs... Ik weet niet of dit normaal is, maar ik vermoed van niet. Ik ben 17 jaar trouwens. Help over dit probleem is van harte welkom, als je vragen hebt mag je ze natuurmijk ook stellen.
PROBLEEM 3:
Dit probleem sluit een beetje aan bij het tweede, al is het van een licht andere aart. Als ik de zool van mijn voeten was (met een washandje), krijg ik meteen een fel brandend gevoel in mijn testikels, hierop volgt meteen het duizelig worden. Ik moet dus altijd mijn voetzolen in 4-7 stappen wassen, en dan volgt nog het afdrogen ervan.... Meer informatie over dit is zeer welkom. 🙂
PROBLEEM 4:
Ingezakte borstkast: Ik denk dat dit vrij duidelijk is, verdere helpende informatie hierover geven is vrij moeilijk, maar ik ga mijn uiterste best doen. Dit Rugkant van mijn ribben zijn normaal, de zijkant ook. (Nu even goed volgen) Maar zodra je aan de voorkant komt, verloopt mijn borstkast niet meer verder bol, maar begint die hol te worden. Dit gebeurt vrijwel meteen net nadat je overgaat van de zijkant van de ribben naar de voorkant. Zoals gezegd, is de zijkant van mijn borstkast normaal. Iedereen heeft 2 lange ribben/knoken aan de zijkant van de borstkast (dit is de overgang van de zij- naar de voorkant). Net zoals bij jullie, is deze normaal, maar omdat de voorkant ingezakt is, betekent dit dat deze 2 ribben/knoken de voorkant of het MEEST VOORAANLIGGENDE punt in mijn bostkast vormen, wat dus niet zou mogen zijn. Net zoals deze 2 lange zij ribben/knoken, is de ONDERSTE rib van de VOORKANT van mijn borstkast op de JUISTE HOOGTE/PLAATS. Dit betekent dat als je vanaf de onderste rib vertrekt (zowel links als rechts trouwens), dan naar boven gaat, mijn borstkas eigelijk verloopt alsof de ingedeukt is. IK hoop dat dit een beetje helpt lol.
Ik schaam mij echter wel hiervoor, want ik durf die niet in het openbaar de tonen (want het ziet niet uit). Zwembaden/stranden/zonnebaden is dus al niet weggelegd voor mij. 🙁 Een andere reden waarom ik dit niet durf te tonen is dat ik vrij mager ben (licht ondergewicht) en andere zouden dus kunnen denken dat ik anorexia nervose heb, maar heb dat heb ik dus NIET, want ik eet evenveel als anderen.
Ik zit nu ook met de vraag of dit de grootte van mijn longen verkleint? Want dan zou dit betekenen dat ik eigenlijk geen maximale sportprestaties kan leveren. als dit het geval is, heb ik dan recht op een medisch attest voor de lichmalijke opvoeding op school? Hier zou ik heel graag een duidelijk antwoord op krijgen.
PROBLEEM 5:
Ondergewicht & spiermassa:
Zoals ik al eerder zei, heb ik licht ondergewicht. Ik been 17 jaar oud, weeg 56 kilo en ik ben 1 meter 76 centimeter (ongeveer) groot (mijn geslacht is mannelijk voor alle duidelijkheid). Dit zou net te licht moeten zijn. Ik maak mij hier zorgen om, omdat ik eigenlijk meer eet dan mijn zussen en ik kan ook aardig wat snoepen. Het aantal calorieën dat ik dagelijks binnenkrijg zouden mij eigenlijk een lichte vetlaag moeten geven, maar dat is dus niet het geval. Ik slaag er maar niet in om bij te komen, ik eet vrij veel en toch krijg ik af en toe te horen op school "je moet een wat meer eten, want je bent veel te mager". 🙁 Natuurlijk is dit niet plezant om te horen, zeker niet als ik er niet in slaag ze te overtuigen dat ik genoeg eet!
Een bijkomend probleem is dat ik weining spiermassa heb (zowel in de armen als in de benen). Het is mij opgevallen dat ik gewoon minder spieren aanmaak dan anderenn, van jongsafaan al. Als kind (6-11 jaar) beweegde ik (als het weer goed was) vaak meer dan 6 uur per dag buiten en dat was dan actief bewegen zoals zo goed mogelijk proberen te voetballen, zo snel mogelijk proberen te fietsen, zo hard en zo lang mogelijk proberen te lopen etc.... Ondanks dit, sloeg ik er nooit in om echt redelijk spiermassa aan te kweken. Ik heb van mijn 11e tot mijn 16e intensief badminton gespeeld met mijn rechterarm en alweer moet ik vaststellen dat mijn spiermassa daar eigenlijk niet tot nauwelijks is bijgekomen. Ik ben 17 jaar nu en er zitten ongeveer 12 meisjes in mijn klas. Ik ben zeker dat minstens de helft daarvan sterker dan mij is :s en zij sporten nauwelijks to nooit. Ik ben er echt wel van overtuigd dat het probleem niet bij mijn motivatie ligt, maar echt wel aan mijn lichaam zelf. Het zou kunnen dat dit mijn ondergewicht verklaard, maar toch, ik ben hier helemaal niet gerust in eigenlijk. Ik zou dus graag willen weten hoe het komt dat ik niet bijkom en hoe ket komt dat ik er maar niet een slaag meer spiermassa in mijn armen en benen te krijgen.
PROBLEEM 6:
Suikertekort: Mijn dokter heeft mij een aantal jaar geleden op de hoogte gebracht van het feit dat mijn suikergehalte in mijn bloed veel te laag is. Mijn lichaam zou van nature niet genoeg aanmaken/binnenkrijgen. Toch heb ik GEEN suikerziekte. Genoeg suiker hebben is heel belangrijk, want dat heb je namelijk nodig om lang actief te kunne sporten/bewegen. De dokter zei dat dit een tijdelijk puberkwaal was dat over zou gaan eens ik 22-24 jaar ben, maar het heeft wel een groot effect op mijn leven. Ik kan namelijk niet lang intensief actief zijn, na een kort tijdje wordt ik gewoon duizelig en misselijk. Ik weet niet de juiste grootheid en eenheid, dus ik ga ze voor het volgende gewoon vervangen door *:
Een normaal suikergehalte is 60*-120* in je bloed, erboven en eronder is niet goed. Toen ik naar de dokter ging, vlak nat het middageten (en dus net suikers had binnengekregen!), ben ik naar de dokter gegaan om bloed te laten trekken. Het resultaat ervan was dat ik op dat moment 49* suiker in mijn bloed had, wat veel te laag was (en ik had net gegeten!). Bij 40* zou je normaal naar het ziekenhuis moeten.
Om je ook een beter beeld te geven over wat ik bedoelde met "Ik kan namelijk niet lang intensief actief zijn, na een kort tijdje wordt ik gewoon duizelig en misselijk", zal ik even voorbeelden geven van dingen die mij al overkomen zijn of waar mijn limiet zit:
-Intervaloefeningen (= lopen, rust, lopen, rust, lopen etc...) van elke soort kan ik maximum 25-30 minuten volhouden.
-Ik kan maximum 3 keer 100 meter spurt doen zonder misselijk te worden met ongeveer 1 minuut pauze tussen de sprints. Let wel, ik loop de 100 meter dan wel in onder 13 seconden.
-Ik kan maximum 2 keer 200 meter lopen en dan ben ik echt rotmisselijk. Net zoals bij de 100 meter, is hiertussen 1 minuut - 1 minuut 30 seconde pauze en ging ik "volle bak".
-Intensief badminton op competitieniveau hou ik maximaal 4 uur vol.
-Na een intensieve les van lichamelijke opvoeding, ben ik maar net in staat de trappen (6 trappen van 10-12 treden) op te lopen.
-Tijdens duurloop hou ik mijn EIGEN TEMPO maximum 34-45 minuten vol, en dat tempo is al vrij laag dan. (zou dit verband kunnen hebben met mijn borstkast/longen?)
Dat waren een paar voorbeelden die een duidelijker beeld zouden moeten sheppen. Help/advies is hier ook welkom.
PROBLEEM 7:
"Ik kan niet veel verdragen", en dan bedoel ik niet dat ik snel kwaad wordt, maar wel dat ik bevoorbeeld niet tegen bloed (zien) kan, niet tegen injectienaalden kan, niet tegen biologielessen over voortpanting/voorlichting kan, weining gerechten lust, een vrij lage pijngrens heb en totaal niet tegen enige aanraking van mijn geslachtsdelen kan (lijst kan nog uitgebreidt worden). Met "niet tegen kunnen" bedoel ik dan weer dat ik daar duizelig en/of misselijk van wordt. Net zoals bij veel van mijn probleempjes, heb ik totaal geen idee hoe dit komt. Ik bedoel, ik ben toch ook maar een mens? En toch kan ik die dingen niet verdragen. Help aub!
PROBLEEM 8:
Net zoals fysieke dingen, dan er ook een heel aantal emotionele dingen... En natuurlijk zijn er ook weer een paar waar ik last van heb. Om te beginnen, ik ben meer een romanticus, dus ik zie het leven niet echt positief in (als dat juist uitgedrukt is). Dit zorgt er soms voor dat ik depressies heb, al ben ik ervan overtuigd dat dingen die ik zonet heb vernoemd hier ook wel hun steentje aan bijdragen.
Een zeer opmerkelijk probleem is dat ik geen ruzie kan maken met mijn klasgenoten, telkens als ik dit nodig acht, heb ik de neiging in tranen uit te barsten terwijl er eigenlijk nog niets gebeurd is. En ik heb helemaal geen schrik of zo, het gebeurd gewoon van de ene moment op de andere. Net hetzelfde heb ik als ik ruzie maak met mijn vader of met iemand die ik amper ken. Hoe komt dit? Ben ik gewoon over-emotioneel of wat?
Ik weet dat ik van nature een heel nerveus persoon ben, maar ik geloof niet dat dit de oorzaak is voor mijn emotionele uitbarstingen.
Hiernaast heb ik pratisch ook geen tot weining zelfvertrouwen en ben ik een heel verlegen persoon. Dit leidt ertoe dat ik vrij asociaal ben, want ik durf gewoon niet veel. Ik wil bijvoorbeeld niet voor vakantiewerk gaan zoeken omdat ik gewoon veel te verlegen ben. Ander vb: Als ik aan de kassa in een winkel sta en het te betalen bedrag is iets dat veel muntjes vereist, dan betaal ik liever in briefjes omdat ik te verlegen ben om naar mijn muntjes te zoeken terwijl ik aangekeken wordt. Dit zorgt natuurlijk ook voor spannende momenten in de klas: Als de leerkracht mij iets vraagt, voel ik mijn gezicht warm (en misschien ook rood) worden omdat ik weten dat er 20 gezichten zijn die mij aankijken. Gewoon akelig is het. Als introvert iemand, heb ik ook moeite met hulp te vrage aan anderen of mijn gedachten te verwoorden tijden groepswerken en dergelijke. Vaak heb ik voor voor te dragen opdrachten wel heel goede punten omdat ik zeker wil zijn dat alles ook in orde is. Op schrijftaken, halen ik vaak 70-75% van de punten terwijl de rest minder scoort. Op mijn laatste schrijfoefening van Engels haalde ik 27/30, wat de leerkracht zelf al indrukwekkend vond en dat allemaal omdat ik ALTIJD denk dat het nog niet goed genoeg is.
Vaak vind ik het ook genant als we bijvoorveeld thuis met 5 personen zijn en er zijn maar 3 koekjes over. Dan wacht ik liever om te kijken of iemand anders ze neemt, vooraleer ik ze zelf durf te nemen. Is dat nu wat ze noemen een hoog EQ hebben? of is dat nog iets anders. Mijn emotionele uitbarstingen zijn gewoon niet normaal en ik weet niet wie of wat mij zou kunnen helpen. Ik ben ook niet bepaald egoistish, maar het volgende plaatje is wel bij mij van toepassing:
Ze zeggen dat mensen met een hoog IQ zowel fysiek als emotioneneel minder kunnen verdragen, wel mijn IQ is rond de 130, wat hoger dan het gemiddelde is, maar ik weiger te geloven dat dat de oorzaak van mijn ellende is. Wat denken jullie hierover?
Wel, dat was het zowat, ik hoop dat jullie me kunnen helpen. Indien nodig mag je gerust naat mijn email adres vragen, maar ik hoop toch dat alle zaken opgehelderd kunnen worden. Zelf hoop ik natuurlijk dat dit de aandacht van een aantal profs trekt, want we moeten toch toegeven dat al deze problemen met hun omvang toch zeer opmerkelijk zijn.
Bedankt voor de allemaal te lezen en ik kijk uit naar jullie reacties.
P.S.: Ik kan (buiten probleem 1) hier niet bij mijn ouders voor terecht, want zij zegge dat ik altijd wel iets heb, maar ik kan er toch niets aan doen. =/
Zo dat is nogal wat, je hebt wel de tijd genomen om hier zo'n lang verhaal te schrijven en omdat het toch regent buiten en ik ff tijd heb, heb ik dit hele verhaal maar eens gelezen.
Wat mij opvalt is eigenlijk dat je behalve dat je wat overgevoelig bent en te mager je niet echt een ernstige klacht hebt, maar zelf vind je het "problemen met een omvang".....
Het is opvallend hoe je naar jezelf kijkt, je ouders zeggen al dat je altijd wel iets heb, dit zullen ze niet voor niets zeggen, toch?.
Volgens mij valt het meeste onder normaal puber gedrag, vooral de onzekerheid, het gauw kwaad worden enz. .
je hebt misschien een wat ingevallen borstkas, dat kan ik zo niet beoordelen, maar dat zou kunnen, daar is niets aan te doen, dat hebben er wel meer.
Je schrijft dat je geen spieren kweekt, maar dat kan ook niet met de sporten die je opnoemt, daarbuiten zeg je dat je geen goede conditie hebt, maar je kan wel 4 uur badmintonnen op niveau, beetje dubbel he?
Hou eens op met piekeren over dit soort zaken.
Als je dikker wil worden zul je eens moet kijken wat je nu echt op een dag naar binnen krijgt, schrijf dat eens op.
Als je spieren wil, ga je niet heel veel bewegen, maar ga je naar een sportschool en begin je met krachttraining, alleen dit helpt voor de opbouw van spieren.
probeer eens plezier te hebben in het leven, neem jezelf en de problemen maar niet zo serieus.
misschien krijg je nog antwoord op probleem 2 en 3, want dat blijf ik je schuldig.
groetjes, Brenda
Wel, bedankt om te reageren, maar ik denk toch je niet goed begrepen hebt. :s
Dat veel pubers last hebben van zenuwachtig gedrag, dat kan ik nu nog wel begrijpen, want als ik naar de anderen kijk dan is dat ook zo. Het feit echter is dat zowel ik als mijn klasgenoten merken dat ik hier overduidelijk veel meer last van heb. =/ Ik weet nog dat we een paar maanden geleden een gedicht moesten voordragen in de klas en we mochten daarbij ons blad met de tekst mee naar voor in de klas nemen... Ik was zo hard aant shaken van de zenuwen dat ik en de mensen op de 1ste, 2de rij mijn blad hoorden trillen in mijn hand en daarbij liep ik dan ook nog eens te ijsberen (van links naar rechts lopen de hele tijd). Ik probeerde duidelijk te maken dat ik wel extreem zenuwachtig ben en niet gewoon het typische puberale zenuwachtig zijn.
Over die spieren had ik inderdaad misschien iets duidelijk kunnen zijn met het volgende voorbeeld te geven. Zelfs als je niks doet, dus geen sporten, amper beweegt uit eigen initiatief, nooit werkt, dan is er nog steeds altijd een soort van basisgrootte van de spieren. Bijvoorbeeld, als je in de zomer op straat rondloopt, kan je duidelijk zien bij welke personen de omtrek van de armen 'normaal' of dikker is. Ik heb nu niet direct een lintmeter bij me, maar ik wel ergens een plooibare lat vinden. Om je een beter beeld te geven, zal ik even de omtrek rond mijn pols en de omtrek rond mijn biceps/bovenarm geven:
Pols: 15.1 centimeter
Bovenarm (dikste punt van de biceps): 21.5 centimeter.
Voor een 17 jarige jongen is dit wel duidelijk ondermaats eigenlijk. Voor mijn benen is het net hetzelfde verhaaltje. Je kan eigenlijk zonder moeite heel veel aders zien lopen in mijn armen en mijn knieschijven die puilen echt uit.
Die 4 uur badminton op competitieniveau betekent natuurlijk dat er ongeveer 10-20 minuten pauze is na elke wedstrijd van ongeveer 15-25 minuten. Mijn fout dat ik dat er niet bijgezet had, dat kunnen outsiders inderdaad niet weten, sorry. :s Maar daarom is dit eigenlijk niets vergeleken met duurloop voor een paar uren en kan ik wel stellen dat ik een slechte conditie heb. De leerkracht lichameljke opvoeding gelooft me maar zelden als ik zeg dat ik mijn best aan het doen ben, maar gewoon niet sneller/beter kan. 🙁
Je zei ook "Het is opvallend hoe je naar jezelf kijkt", wel, ik heb dit geschreven op basis van wat ik weet en zie. Ik moet er wel even bijzeggen dat ik over enkele van deze problemen natuurlijk tegen niemand iets heb durven zeggen, maar de problemen zoals mijn gewicht en spiermassa wel. Ik had er trouwens ook duidelijk bijgezet dat anderen dat ook vinden, wat betekent dat het wel heel goed zichtbaar is.
Aan je naam te zien ben je een vrouw en kun je dus inderdaad niet weten over probleem 2 en 3, maar ik kan je wel zeggen dat het zeker niet normaal is. :p
Je zei ook "probeer eens plezier te hebben in het leven, neem jezelf en de problemen maar niet zo serieus.", daar geef ik je volledig gelijk in, maar het wordt natuurlijk lastig als de anderen het er de hele tijd inwrijven of als je iemand hoort zeggen "kijk daar, die moet ook eens wat meer eten" terwijl ze je aanwijzen. 🙁
Om af te sluiten kan ik zeggen dat het hier ook goed geregend heeft vandaag. =p
~
Probleem 1:
Blijf er dan vanaf. Het scrotum is een kwetbare en gevoelige plek.
Probleem 2:
idem
Probleem 3:
Hypersenistiviteit van de voetzolen kan een motorneuron probleem zijn dat door de huisarts of neuroloog (indien nodig) dient te worden beoordeeld.
Probleem 4:
Waarschijnlijk is dit een pectus excavatum.
Probleem 5:
Puberteit uitzitten, ontwikkeling in de breedte volgt na lengtespurt, en krachttraining doen.
Probleem 6:
Laag bloedsuiker zonder diabetes, geeft weinig tot geen symptomen.
Probleem 7:
Hypersensitief.
Al met al niet veel bijzonders al vind ik je in het algemeen wat zwakjes en een beetje een kwetsbaar mens. dat heeft voordelen maar ook nadelen. Je zou best wat assertiever en krachtiger mogen worden met meer respect voor jouw grenzen.
Hm, bedankt voor de informatie Flo. Ik zal kijken was ik ermee kan doen. 🙂
Ben ondertussen ook al naar het ziekenhuis moeten een besnijdenis en die overgevoelige eikel etc zou nu weg moeten gaan.
En...
"Al met al niet veel bijzonders al vind ik je in het algemeen wat zwakjes en een beetje een kwetsbaar mens."
Als je allemaal apart neemt, is het niet veels bijzonders. Maar als je de optelsom maakt zijn er toch wel dingen bij niet zouden mogen. Dat tweede (dat ik zwakjes ben etc) vind ik ook. Ik heb me altijd afgevraagd hoe dat komt =/
"...dat heeft voordelen maar ook nadelen. Je zou best wat assertiever en krachtiger mogen worden met meer respect voor jouw grenzen."
De nadelen zijn nadrukkelijker aanwezig dan de voordelen. :s Ik probeer ook te werken aan dat laatste wat je zei, maar... het lukt niet echt.
jouw post heeft me toch al een beetje geholpen. 🙂
Ik ben het met Flo eens; iedereen wordt geboren met kwaliteiten zwakkere plekken en ik vind het belangrijk dat mensen zelf de verantwoordelijkheid nemen hun zwakkere plekken te ontwikkelen. Dat dit met vallen en opstaan gebeurt, dat hoort erbij. Voor niets gaat de zon op...!