Ik wil je niet kwetsen

Ik wilde in iedergeval niet halve wegen haar vakantie dit soort berichten horen.
Ik wil dat mijn vrouw gelukkig wordt, en zichzelf kan ontplooien.
En ik zelf geniet ik van de kinderen, en heb een goede baan, eigen huis etc.
Ik wil ook liever niet scheiden. Ik vind het ook belangrijk dat ik mezelf kan ontpooien.
Mischien besteed ik wel te veel tijd aan mijn hobby, heb geen flauw idee.
Ik wil minder onbegrip als ik iets probeer op te bouwen of te bereiken.
Ik wil een normaal gezin.
Ik accepteer helemaal niet het geweld in huis, we zijn naar de GGZ en maatschappelijk werkers geweest,
die doen niets. Weet niet goed wat ik moet doen om dit te stoppen,
in iedergeval ken ik mijn vrouw en ze geeft nu al aan weer een leegte te voelen voordat ze naar huis komt.
En dat is voor mij al een slecht teken.
Ik vind dat ze beter gewoon kan blijven genieten daar, en dat ze dat met me deelt.
Maar verwachtingen zijn altijd fout, want die komen nooit uit.

Ten eerste alvast bedankt voor jullie reacties.
Ik merk op dat jullie het op een objectieve manier bekijken.
En het helpt me al in ieder geval al.
Ten eerste wil ik natuurlijk dat mijn vrouw gelukkig is, wordt en blijft.
Maar waar jullie zeker gelijk in hebben is dat ik het geweld niet moet accepteren.
Ook al zijn we naar de maatschappelijk werker en psycholoog geweest, blijft het geweld doorgaan.
Het is onacceptable voor mij en mijn kinderen.
Het is niet zo dat mijn vrouw iedere dag er last van heeft, maar meestal in periodes waarin ze het moeilijk heeft, zoals kerst, dag overlijden van haar moeder etc. het gebeurd minimaal 1x per maand. Kan een slaande deur zijn, tot het inslaan van ramen, en stompen etc.

Ik moet het geweld gewoon niet meer accepteren. Ik heb het haar dan nu ook laten weten dat bij de eerste volgende keer dat ze geweld in huis gaat gebruikt, ik meteen alle mogelijke instanties zal gaan inschakelen. Dan ga ik gewoon vanaf de dokter, geweld in huis meldpunt, etc allemaal bellen.
Ik ga dat geweld niet meer accepteren en zal een halt op het geweld zetten, ze weet dat nu, dat ik alle instanties ga inschakelen als ze zoiets weer doet.
Ik zal ook een boksbal monteren, kan ze daar zichzelf op uitleven.

Verder heb ik gemaild dat ze zelf moet aangeven hoe ze verder met mij wil.
Tot nu toe heb ik nog geen reactie van haar.

Achter die woede en agressie zit een hele eenzame machteloze, kwetsbare en verdrietige vrouw. Je zou zelf of met hulp van een derde kunnen proberen contact te maken met die eenzame mens die zich geen raad weet met haar intense en diep weggestopte verdriet dat in moeilijker tijden ongecontroleerd en vruchteloos zomaar tevoorschijn komt.

Het klinkt wat pathetisch en ik kan mij voorstellen dat je als kerel er het jouwe van denkt, maar hebben jullie wel eens samen een schilderij gemaakt of een gedicht waarbij jullie elkaar aanvullen, naar elkaar luisteren en praten en delen waar het echt over gaat.

Ik vind haar eenzaamheid zo vreselijk voor haar. Ik hoop dat zij een handreiking krijgt van iemand die ziet dat ze dan op haar kwetsbaarst is en juist steun en begrip nodig heeft in plaats van een boksbal of een goeiige man.

Ik heb de indruk dat mijn vrouw totaal niks om mij geeft, op het geld na dan.
Ze heeft haar hele vakantie geen ene poging gedaan om mij te bereiken
zodat ik de kindjes even kan spreken, behalve de 1ste dag dan.
Nu belde ik dus vannacht, het was daar 9:00.
En mijn vrouw nam dus niet op. Vervolgens sms-te ik haar, en toen kreeg ik een reactie,
ze sms-te "het is hier nog vroeg". Daarna nog een paar keer gebeld, maar nam niet op.
En uiteindelijk smste ik haar waarom ze de telefoon niet op neemt" ben je zeker weer duizelig, en ik wil de kinderen spreken"
Er ging wel wat tijd overheen en toen nam ze de telefoon op. Ze was op de plaza.
Nu snap ik hier niks van, want hoe kan ze ineens op de plaza zijn? En waarom nam ze eerst niet op.
Bij mij gaan alle alarmbellen rinkelen.
Het telefoongesprek liep ook voor geen meter, "ze zei meteen waarom doe je zo"
Al snel werd de telefoon aan mijn dochter doorgegeven. Kreeg het gevoel dat mijn vrouw mij liever niet te woord wilde staan.
Uiteindelijk kreeg ik het dan toch voor elkaar dat mijn dochter weer de telefoon even aan Mamma gaf.
En toen zei ze "Het kost geld je moet op hangen."
Ik kreeg daarna nog wel een sms dat ze thuis was en visite had.
Ik kan de hele situatie niet volgen. Dit is helemaal geen fijne relatie meer.
Ik zit met de hele toestand wringt in mijn maag. Ik vertrouw haar helemaal niet, en zij geeft me helemaal
geen gevoel dat ze blij is mij te horen. Ik krijg de indruk dat ze juist baalt dat ik haar bel met de
telefoon, en dat ze liever niet gestoord wil worden. Ik heb de indruk dat ze totaal niks meer om mij geeft.

Ja soms zit ik ook weleens te denken dat ik nu misschien veel gevoeliger ben, omdat ik immers mijn gezin wel mis.
Maar het is wel verveld dat mijn vrouw halve wegen haar vakantie zou omsloeg. Nu krijg ik wel iedere dag berichtjes, met schat en xxx-jes.
Het zou kunnen komen omdat ze geld van me wilde.

Ze komt in ieder geval volgende week weer thuis, en dan is praten een stuk makkelijker.
Ik zal meer mijn best doen voor haar, om haar niet teleur te stellen.
Ik blijf er wel bij dat het geweld moet stoppen, en als ze in herhaling valt ik toch naar de huisarts ga.

Het gekke is dat ik nog van haar berichtjes verwacht waarin ze aan me vraagd hoe het met mij gaat, maar die berichtjes komen niet. Dit maakt mij het voormij nog moeilijker, om het haar nog ooit te kunnen vergeven.