Hallo allemaal,
Ik heb geen idee wat ik hiermee aanmoet. Eind maart kreeg ik mijn eerste hyperventilatie aanval gevolgd door een paar milde paniekaanvallen.
(heb bloedtest gehad en hartfilpmje, beide postief)
Ben heel erg bang geworden dat ik een ernstige ziekte heb. Sinds eind maart ben ik 5 kg afgevallen ik heb ook steeds geen eetlust. Ik heb de afgelopen weken ook heel erg slecht geslapen. Vanaf gister eindelijk eens een keer goed geslapen.
Maar ik merk de afgelopen dagen dat mijn reuk/smaak vermogen minder is geworden. Als ik aan het eten ben merk ik dat het eten niet meer zo proef als dat voor heen was. Ik ken het gevoel wel bijv als je verkouden bent dat je gewoon minder proeft maar ik ben nu absoluut niet verkouden.
Heeft iemand hier misschien ervaring mee of een idee waardoor dit veroorzaakt kan worden?
groetjes en alvast bedankt.
Wat vervelend om zo bang te zijn!
Gelukkig is een afname van het reuk en smaakvermogen als gevolg van een verkoudheid normaal.
Het is niet bekend hoe lang dit kan duren, soms duurt het best lang, maar uiteindelijk komt de smaak en de reuk na een verkoudheid gewoon weer terug.
Als je verder zo angstig bent dat je bij alles denkt dat er wat aan de hand is, waarom vertel je dan niet wat je werkelijk dwarszit maar vertel je over onschuldige kwaaltjes.
Ik heb het vermoeden dat er meer aan de hand is en dat je helemaal niet lekker in je vel zit de laatste tijd, en ik denk eerlijk gezegd dat je zelf ook best wel weet waar de werkelijke oorzaak van je ongenoegens mee te maken heeft.
Daar zou ik benieuwd naar zijn, want daar zit de oorzaak voor alle ellendige dingen die erna steeds opnieuw gebeuren.
Je mankeert lichamelijk niets, maar er zit iets tussen je oren waar je blijkbaar niet aan wilt denken! Ik vraag je dat nu juist toch te doen en te vertellen wat er echt aan de hand is met je.
Ik moet eerlijk toegeven dat voordat dit allemaal begon ik helemaal niet goed in m'n vel zat en wist niet waardoor dit allemaal kwam. Ik voelde me zo onrustig van binnen en was opzoek naar iets waardoor ik me beter zou voelen.(spiritualiteit) Ik voelde me verloren. Ik ben niet gelukkig.
Ik draag al jaren een geheim met me mee. Namelijk dat ik op vrouwen val. Niemand weet er van. Ik ben al dik in de twintig en het is iets dat ik verdrongen heb en voor de rest niet aan denken. Hierdoor heb ik ook vrienden op een afstand gehouden omdat ik altijd bang was dat iemand erachter zou komen. En ook geen zin om steeds vragen zoals heb je nog geen vriend te beantwoorden.
Een jaar geleden is een collega van mij overleden aan kanker. Ik heb gezien wat dit met haar heeft gedaan. Sinds ze dood is vermijd ik alles wat met kanker te maken heeft.Ik heb dr dood ook ergens weggestopt en genegeerd omdat ik niet wist hoe ik er mee om moest gaan. Ik kan niet eens Komt een vrouw bij de dokter flim kijken.
Verder ga ik al een jaar met tegen zin naar mn werk maar gelukkig ben ik daar over een paar weken vanaf.
Sinds ik last het van hyperventilatie ben ik heel erg bang dat er iets ernstigs aan de hand is. Hierdoor maakt niets mij echt blij. Hiervoor voelde ik me gelukkig(gewoon een blij gevoel ik je hart) maar dat heb ik de laatste maand totaal niet. Soms ben ik bang dat ik depressief ben geworden. Niets maakt me blij.
Tja, dat is een indrukwekkend verhaal. het lijkt mij loodzwaar als je daar al zo lang alleen en eenzaam mee rondloopt.
Ik kan mij voorstellen dat je nu een stap in de goede richting hebt gezet, je verder zou willen maar niet goed weet hoe.
Is het een idee met de huisarts te gaan praten of met een fijne psycholoog die je hulpvraag begrijpt en iets voor je zou kunnen betekenen?
Of denk je dat je een volgende stap ook alleen kunt doen, en welke stap zou dat dan zijn?
Ik weet niet of ik het alleen kan. Ik ga denk ik contact met m'n huisarts nemen en met een psycholoog praten.
Ik had me voorgenomen dit weekend in iedergeval aan me zus te vertellen dat ik op vrouwen val. Maar tot nu toe durf ik het gewoon niet.
Zou dit de oorzaak zijn van mijn hyperventilatie/paniekaanallen?
Het klinkt misschien heel stom en eigenwijs maar ik had nooit gedacht dat ik hier last van zou krijgen.
Dat is ook de reden waarom ik steeds denk dat er lichamelijk iets aan mij mankeert. Omdat ik nooit heb gedacht dat dit psychisch zo een enorme impact zou maken.
Ja, dat kan wel degelijk.
En als je goed nadenkt, dan is dat ook logisch. Als je bijvoorbeeld heel vrolijk bent, komt er meer uit je handen, als je verliefd bent, smaakt eten vaak erg lekker, en zo zijn er nog 1000-den voorbeelden.
Andersom, zoals jij nu al hele lange tijd, als je niet leeft wat je bent, of als je niet gaat waar je volgende stappen liggen, dan gaat dat vroeg of laat ergens anders dringen, en vaak uit zich dat in lichamelijke klachten omdat de psyche nu eenmaal niet tastbaar en vaag wordt betiteld.