relatiebreuk

Daarin heb je wel gelijk vrees ik, ik cijfer mezelf wel wat weg gzien het voor mij nu het belangrijkste is dat het terug goed komt.. Gezien ik volgens mij de enige ben die er op dit moment echt wil aan werken en er nadien voor 200% voor gaat wil ik niet echt aan haar beginnen zeggen wat er voor mij een probleem was en waar ik me aan stoorde. En eerlijk gezegd was er voor mij niet echt een probleem van die aard.

Het is gewoon erg bergaf beginnen gaan toen ze met die collega van haar (een typische erg mooie jongen..) begon om te gaan en naderhand te sms'en, bellen...

Nu heb ik het gevoel dat ze nog meer afstand aan het nemen is, alhoewel ze soms erg lief en leuk klinkt aan de telefoon.

Ik vrees dat ze mij achter de hand houdt voor moest haar collega toch niet zou blijken te zijn wat ze verwacht of hoopt.

Ik wacht nu al twee maand geduldig af aan de zijlijn maar ik heb nog geen enkel concreet signaal van haar ontvangen van hoe zij de zaken ziet naar de toekomst toe..

Soms zegt ze wel iets in de zin van "indien we tegen dan terug zouden samenzijn dan,..." of ""moesten wij terug samenkomen dan zouden we toch ergens anders moeten gaan wonen", trouwens allemaal dingen waarmee ik akkoord ga, gezien ik veel wijziigingen wil aanbrengen om het beter te maken.

Nu heb ik van meerdere mensen de raad gekregen om haar voor een keuze te stellen, zeggen dat ik van haar houd, er alles wil aan doen om aan onze relatie te werken, echt een goeie toekomst zie voor ons enz.. maar dat dit van 2 kanten moet komen, indien zij na twee maand nog geen keuze kan maken dan ga ik zeggen dat het voor ij niet meer hoeft..

Het zal mij zeer doen om te zeggen maar ik denk dat het het ultieme middel is om haar misschien te doen inzien dat het vroeger toch allemaal niet slecht was en ze afstand zal nemen van die collega..

Alvast bedankt voor je antwoord..

Je hebt inderdaad gelijk en indien ik niet in dezelfde situatie zou zitten zou ik juist hetzelfde aanraden, alleen het is zo moeilijk wanneer je in de situatie zit.

Ik voel wel dat ik dit niet veel langer kan en zal volhouden, ik zie haar nog altijd doodgraag en zie echt ene toekomst voor ons maar ik heb het gevoel dat ze op deze manier"vrienschappelijke band" verder en verder van me aan het vervreemden is.. en dat wil ik zeker niet.

Ik ga haar morgen vertellen wat mijn gevoelens voor haar zijn, uitgebreid... en dan zal ik haar zeggen dat ze indien ze geen keuze kan of wil maken het voor mij niet meer hoeft.. hopelijk zet dit haar aan het denken, alhoewel ik er aan twijfel.

Mijn doel is eerlijk gezegd niet er een definitieve streep onder te trekken maar haar misschien te doen inzien dat ze fout is en wat we hadden echt wel speciaal was.

Het zal een moeilijk moment worden maar misschien een noodzakelijk moment, ik heb geen zin langs de lijn toe te kijken terwijl zij met een collega op date gaat, op restaurant gaat enz.. Alhoewel ze dit natuurlijk toegeeft gedaan te hebben.

Ben ook van plan om de telefoon de eerste twee weken niet op te nemen (als ze al belt natuurlijk)... ik ga er wel van uit dat als zij er ook wil voor vechten dat ze mij zal weten te vinden/bereiken..

Het is natuurlijk mijn droom dat ze "het licht ziet" en echt vecht voor wat we hadden...

Hallo,

Verleden week heb ik mijn vriendin voor een keuze egsteld, ik vond dat ik geduld genoeg heb gehad en heb haar verteld dat ik niet langs d ezijlijn kan afwachten terwijl die collega haar versierd, met haar gaat eten enz..

Tot mijn grote verbazing begon ze opeens te huilen en zegde ze me dat ze me nog graag zag maar ze schrik had dat er voor mij teveel was gebeurd..

Ik heb haar gezegd dat alles kan worden uitgepraat en indien er genoeg moeite wordt ingestoken en wordt aan gewerkt we terug de draad kunnen oppikken..

Drie dagen later vroeg ze om bij haar langs te gaan, ervan uitgaande dat ik haar die dag voor het laatst zou zijn (gezien ik verwachtte dat ze voor hem ging kiezen) zei ze me dat ze voor onze relatie ging kiezen.. Ze zei me dat ze er zich volledig wilde voor engageren en alles uitwerken..

Ik was natuurlijk heel verbaasd, gezien ik niet echt dolenthousiast was(door de shock) dacht ze misschien dat ik niet meer wilde.

We hebben die avond al veel gepraat, ik heb haar gezegd dat ik alles wilde weten zodat ik me later mezelf niet zou folteren met me in te beelden wat er allemaal zou kunnen gebeurd zijn..

Deze dingen deden pijn maar ik deed dit omdat ik het zo graag wil dat we terug samen een koppel kunnen zijn.

Nu heb ik haar vandaag gebeld en klonk ze wel wat koeltjes (ze was wel op haar werk) en toen ik haar vroeg wanneer ik haar ging zien zei ze dat we het rustig gingen aandoen. De schrik sloeg me eerlijk gezegd wel wat om het hart maar realiseer me natuurlijk dat we van ver komen en alles niet zomaar ineens terug kan "normaal" zijn.

Ik ga er in ieder geval voor 200% voor, ik hoop dat zij dit ook doet want ik ben er rotsvast van overtuigd dat wij alles hebben om het te kunnen laten slagen..

Ik kan me wel inbeelden dat zij ook wel wat tijd nodig zal hebben om die "collega" te vergeten, misschien heeft zij ook wel wat liefdesverdriet waar ze over moet komen.... wat denken jullie?

Hey,
Ik lees je posts al even, en zit zelf ook met (vééél) liefdesverdriet. (lees de posts 'vriend contact verbieden met meisje') tja.. vriend… ex dus. Het is uitgegaan na iets meer dan 2 jaar, maar ik was er zo van overtuigt dat hij de ware was! Je zult misschien het idee hebben dat het niet te vergelijken is met jou situatie, omdat je langer samen was/ouder bent o.i.d. maar ik herken me ontzettend ik de dingen die je zegt.
Hij heeft nu 2x gedaan alsof (?) hij me terug wou als we afspraken: verliefd doen en lieve dingen zeggen. Maar dan de week erop doen alsof ik lucht ben. Zondag dus voor de 2e keer.
Vorige week hadden we, na 7 weken elkaar niet zien, afgesproken. Ik dacht dat ik me sterk voelde en hem die afspraak goed had laten zien hoe leuk ik ben, en dat ik niet meer diep ongelukkig was. Eindelijk had mijn verstand het van mijn gevoel overgenomen: in mijn hart wil ik eeuwig huilen want ik wil zo graag met hem samen zijn, maar mijn verstand zei dat ik natuurlijk na 3 maanden wel verder moest.
Omdat het leek dat hij me zo graag terug wou, had ik gedacht (en gehoopt) dat hij dit weekend wel zo bellen, niet dus. Zondag was ik er zo kapot van dat hij niet gebeld had en ik was zo bang dat ik hem gekwetst had! Dat ik te vrolijk deed waardoor hij dacht: ‘ze heeft het zo goed en wil me vast niet meer terug, dan laat maar’… En dus heb ik zelf maar gebeld… (en nu heb ik er zo’n spijt van)
We hebben even (gezellig) gekletst over koetjes en kalfjes, en uiteindelijk gevraagd of hij wat wou gaan drinken. Niet dus, nee daar had hij vandaag even geen zin in. Hij leek zo duidelijk te maken dat hij zo moe was want hij lag gister zo laat in zijn bed, en had zoveel gedronken en had nu zo’n hoofdpijn en vroeg naar bed wou (het was 6uur?!) en blablabla. Of terwijl: hij had een geweldige avond gehad en heeft geen behoefte aan mij.
Ik ben doods-en-doodsbang dat hij dat hij met haar is geweest. Alleen al als ik er aan denk beginnen mijn handen te trillen en mijn hart te bonken…
Ik voel me zo dom, zo zwak en zo hopeloos. Het contact is steeds maar wanneer hij het wil. Als hij zich rot voelt probeert hij het even met mij en heeft hij het naar zijn zin, dan ben ik lucht voor hem. Mijn verstand weet het zó goed. Maar helaas… dat gevoel he.
Hij had gezegd me niet aan het lijntje te willen houden en altijd het beste met me voor heeft, hij zou me nooit (opzettelijk) kwetsen. Dat weet ik heel goed, hij is die jaren zó lief voor me geweest, stond altijd voor me klaar en zorgde goed voor me. En hij leek het écht te menen vorige week!
Ik denk dat er maar 2 dingen zijn die ik nu kan doen; óf hem helemaal vergeten, flink uithuilen en een ander zoeken (…maar ik wil hém….) óf er echt voor gaan, dan maar afspreken wanneer hij wil en laten zien wat ik in huis heb, maar het risico nemen dat ik nog eens gekwetst wordt en hij misschien ook met dat andere meisje contact heeft.
Ik zou hem de volgende keer ook kunnen zeggen dat ik geen zin meer heb in spelletjes en als hij het opnieuw wil proberen hij het nu moet zeggen en me anders met rust laten. (en als hij het wil proberen, misschien zeggen dat hij dan volgend weekend nog een kan bellen, zodat ik weet dat het niet weer een bui is)
Mijn verstand zegt het 1e, nog een keer gekwetst worden zou ik niet aankunnen, maar in mijn hart wil ik hem zo graag terug. Ik weet zeker dat als hij volgend weekend zou bellen om wat af te spreken, ik weer dolblij zal zijn en weer helemaal hoop heb, voor de zoveelste keer. (ik blijf ook hopen dat hij inziet hoe goed we het samen hadden…)

Ik weet niet of je hier wat aan hebt, maar ik kan je alleen maar zeggen dat het allemaal goed gaat komen. Ik zelf zou denken dat het misschien gewoon een enorm verliefde bui is van je ex. En verliefdheid gaat over… Als jullie het zo goed hadden samen, gaat ze dat zeker missen. Je bent een uniek persoon en het zal met hem nooit zo zijn als met jou. Liefde maakt blind… en hij zal heus wel zijn minpunten hebben. En tegen de tijd dat zij die doorheeft en de dingen van jou zal gaan missen, ben je vast al een leuke meid tegen gekomen die jou liefde wél verdient.
En, ja, als je dat nu tegen mij zou zeggen zou ik het ook niet geloven… Maar het is vast echt zo!
Je bent in ieder geval niet de enige met dit ontzettende rot gevoel…. Ik zit dagen met tranen achter mijn ogen, en kan mijn gedachten niet bij hem af houden. (ik hoop zó dat hij in gaat zien wat hij mist…) En op school gaat het dus ook niet zo best, waardoor ik me nog rotter ga voelen. Hij kan niet zomaar uit mij leven lopen en mij wereld keer op keer op zijn kop blijven zetten!

Jeetje, ik vind het wel erg gemeen van haar dat ze het er zo 'inwrijft'. Dat is natuurlijk helemaal nergens voor nodig! (lijkt een beetje op het er inwrijven van het leuke vrijgezelle leven, wat mijn ex doet) Ik zou de volgende haar maar gewoon lekker 100x op een dag laten bellen, gewoon niet opnemen. Zo kun je niet gekwetst worden, en heel misschien zal zij er ook van schrikken. Bij mij werkte het (tijdelijk...), al zijn sms'jes negeren. Daar schrok hij wel even van. (overigens niet lang dus, toen ik had toegegeven om wat te gaan drinken samen was het de week erop dus gewoon weer zoals hij het wou).

Ik herken je ook erg in het gemis en alles. Ik voel ook zo'n groote leegte om sommige momenten. Je plant je leven helemaal vol met iemand, je houdt rekening met elkaar in alle opzichten, en dan ineens is die persoon er niet meer. Dat gooit je leven toch flink overhoop. Zeker nu de zomervakantie plannen gemaakt worden (wat hij al gedaan heeft), voel ik me ontzettend alleen.

Ik weet nu nog steeds niet zeker of mijn ex dat andere meisje ziet zitten, maar ik dacht ook dat wij zo speciaal waren. Dat wat wij hadden uniek was, en we meer van elkaar hielden dan iedereen bij elkaar. En het idee dat er straks iemand is met wie hij dat ook voelt doet zo'n zeer. Ik wordt er echt helemaal gek van als ik er aan denk dat er een meisje is die ook zijn hand vasthoudt en tegen hem aankruipt. Tegen wie hij ook zegt dat ze de ware is. Pf, die gedachte maakt me echt kapot.

Wel typisch dat haar familie haar ook ziet veranderen, blijkbaar heeft deze jongen niet zo'n goede invloed op haar... Ik hoop voor je dat het mede daarom niet lang zal duren, maar ik hoop nog sterker voor je dat als zij ooit uit elkaar gaan, jij haar niet meer terug hoeft, en een andere leuke meid hebt gevonden!

Mijn update:
Vorige week vrijdag kwam nog wat afgeven. We stonden al een half uur te kletsen aan de deur en ik moest nog langs het postkantoor dat bijna dicht was dus hij reed me er even heen met de auto.
Uiteindelijk zijn we weer 2 uur samen geweest, zitten kletsen in de auto. En het was zo raar, het was gewoon zó gezellig, en het voelde zo 'gewoon' en vertrouwd (behalve het afscheid, dat voelde heel onnatuurlijk).
Ik voel steeds dat ik ook niet alleen mn vriendje kwijt ben maar ook mn beste maatje, gewoon lekker uren kletsen over van alles en nog wat.
Maar ook weer die dingen van hem hè: knijpjes in mijn knie waarvan hij weet dat dat kietelt, plukken haar voor mijn gezicht weghalen,
mij plagen op een lieve manier en heel vaak 'weetje nog dat...'
Hij vroeg zelfs hoe het zou zijn geweest als ik was ingeloot voor Geneeskunde in Maastricht (dan zou hij daar ook gaan studeren en zouden we samen op kamers gaan, ik zit nu op kamers in Antwerpen.) dus ik zei dat ik daar dan nu 'fijn' alleen zat, in ons dure appartement...
Toen zei hij dat ie dat niet dacht en het missschien nog goed zou zijn! Ik zei dat dat net over kwam of het uit was omdat ik op kamers was (wat nog best zou kunnen, gezien zijn jaloersheid) en begon echt bijna te huilen, want dat deed zo'n pijn om te horen.
Maar hij zei al gauw dat dat niet zo zijn bedoeling was, en het hem speet dat ie dat zei, omdat het net zo gezellig was...
En hij vroeg ook waarom ik nadat ik 2 weken geleden gebeld had om wat te drinken (en hij geen zin had) ik niet nog een x had gebeld,
dus ik had maar eerlijk gezegd dat ik dacht dat hij geen zin in mij had... Maar hij zei daarop dat hij gewoon écht moe was.
En nog iets raars, hij zei dat zijn moeder dacht dat ik 'onze' foto's nog op mijn kamer had hangen en zo, en dat ze nog heel vaak zei dat ze dacht dat ik het er heel moeilijk mee heb... (terwijl ik zijn moeder al een maand niet heb gesproken, voorheen was ik er close met haar, maar nu sinds ik hem heb proberen los te laten niet meer)
Dus ik weet niet of dat nu echt waar is, of hij probeerde te vissen naar een antwoord, dat ik het moeilijk heb of nog dingen van hem op mijn kamer heb.

Ik weet echt niet wat die knul van me wil. Ik weet het echt niet.... Het lijkt steeds zo of hij me terug wil (maar hij spreekt het niet uit), maar als ik me aan die gedachte ga 'vastklampen' wil ik hem ook steeds meer terug, en kan ik weer erg gekwetst worden... Het was zo leuk om hem weer te zien, alles voelt zo vertrouwd! Maar ik weet dat het de volgende keer weer helemaal anders kan zijn. Dit was nu de 3e keer dat hij zo deed. En al 2x heeft hij de week erop gedaan of ik lucht was...

Ik zou tegen jou willen zeggen, zoek idd een leuk nieuw appartementje, houdt je lekker bezig met die in te richten met vrienden en familie, zoek een nieuwe hobby, ga lekker sporten met vrienden of zoek een andere afleiding.
En blijft ze bellen, verander dat gewoon van tel nr (misschien nadat het terug geven van de spullen is geregeld). Het is een enorme stap, maar wel in de goede richting van 'loslaten', wat anders nooit zal lukken (mijn hart gaat iig steeds tekeer als hij belt/smst) En ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om die persoon uit je hoofd, en nog belangrijker, uit je hart te krijgen. Het is ontzettend moeilijk om los te laten, en je wil eigenlijk nog lang niet doen, en blijven hopen dat ze terugkomt, maar daar kwetst je nu alleen jezelf mee.
Bij mij ging het langzaamaan steeds beter, ik had hem laatst 2 weken niet gesproken en gezien, en dacht er al stukken minder aan. Maar nu ik heb afgelopen vrijdag weer heb gezien, voel ik pas hoe erg ik hem mis. En daar is mijn dip weer....

Sterkte!

Hoe is het gegaan, haar de laatste keer (?) zien na een lange tijd?

Ik zou graag willen vragen of iemand tips of advies heeft over wat ik moet doen, want ik zit er weer mee in de knoop...

Ik heb mijn ex ondertussen ook nog een aantal keer gesproken, wel op msn helaas, wat ik nogal onpersoonlijk vind.

De 1e keer was het gezellig kletsen, maar vroeg hij wel of ik al met een andere jongen had gezoend o.i.d. Ik heb er geen direct antwoord op gegeven, ik vind het namelijk geen leuk gespreksonderwerp en nogal onzinnig om dit steeds te spreken voor 'als' het 'misschien' weer 'ooit' goedkomt. (wat hij als reden aangeeft waarom hij dit wil weten) Ook vroeg hij of ik nog wat af te wou spreken deze of volgende week, aangezien ik vakantie heb.
Na dit gesprek zag ik dat ik ervoor een smsjes had gekregen: of ik er ooit aan dacht dat het misschien nog ooit goed komt. Hier heb ik niet meer op gereageerd, waar ik nu wel weer spijt van heb...

Nu is er al bijna een week van mijn vakantie om en had ik niks van hem gehoord. Dus ben ik gister op msn gegaan in de hoop dat hij wat zou zeggen (beetje hopeloos...).
Een minder leuk gesprek helaas. Hij had gehoord dat ik was gaan stadten van de week, en wou weer perse weten met wie: 'je zusje?', 'je moeder?', 'je nieuwe vriend? Leuk voor je, veel geluk samen'. Dus ik uitendelijk toch toegeven dat het 'maar' mijn moeder was. En toen ging ie weg.

Het schijnt dat hij weer een leuk stap weekend heeft gehad met Pasen, dus hij zal wel weer geen behoefte hebben aan mij.
Nu zit ik daar dus weer ontzettend mee, ben ik weer helemaal verdrietig en zou ik het liefst de hele dag in bed liggen zodat ik nergens aan hoef te denken.

Ik zit nu te denken om hem vanmiddag te bellen. Om hem te zeggen dat ik me net zijn speeltje voel, dat er is wanneer hij er zin in heeft. En dat ik er meer dan genoeg van begin te krijgen. Dat als hij wil dat het goedkomt, hij dat gewoon moet zeggen. En dat als het dat niet wil, het mij ook best is, maar hij me dan wel met rust moet laten.
OF, ik wacht gewoon weer af tot het volgende contact, en vermijd msn in de hoop dat hij wel belt of smst.
Nu ben ik bij het 1e natuurlijk doodsbang dat hij zegt dat hij me dan met rust zal laten, aangezien zijn gedrag nogal sterk afhangt van zijn bui (zielig en alleen, of leuke plannen voor het weekend).
In mijn hart vind ik het helemaal niet erg om er zo 'tussen in te hangen': om wel met hem af te spreken maar niets te hebben. Want het is ontzettend leuk om bij hem te zijn, dat hij zo lief doet, en een beetje te flirten. Sinds dat ik hem 2 weken geleden heb gezien, voel ik me weer bijna verliefd...
Maar ik weet ook dat het beter is als ik gewoon duidelijkheid heb. Alhoewel ik nog steeds een beetje ga zitten afwachten tot hij weer smst o.i.d. ook al zegt hij dat hij me met rust zal laten.

Dus, heeft iemand tips of advies voor mij, over wat ik het beste kan doen?
Hem met rust laten, of bellen en mijn hart luchten, mat een kans dat ik weer enorm gekwetst wordt?
Ik weet het zelf allemaal niet meer 🙁

Hallo,

Ik vind het rot om te horen wat voor verdiet ze je nog doet, en ik kan me goed inleven hoe zeer het moet doen om deze dingen te horen.
Ook ik was altijd vrij close met mijn schoonmoeder, maar ook zei heeft op een gegeven moment (vrij vlak na de breuk nog wel) gezegd dat ik hem maar beter met rust kan laten, en dat hij nu echt even niet wil. Wat verschrikkelijk hard aan komt van zo iemand.
Ik hoop voor je dat er nu geen dingen geregeld moeten worden, zodat je het makkelijker kunt afsluiten.

Misschien dat het gemeen klinkt tegenover haar, maar na 1 maand samenwonen... ik geloof niet dat dat vaak werkt. Ze zullen elkaars minpunten nog niet ontdekt hebben, waar ze nog te verliefd voor zijn, en ergens hoop ik voor je dat het niet lang zal duren. Want als mijn ex nu een ander had, wenste ik ze eerlijk gezegd het slechtste toe (zonder dat ooit uit te spreken natuurlijk) En hoopte ik ook dat het snel gedaan zou zijn. Niet direct omdat ik hem terug wil, meer omdat het in mijn ogen niet eerlijk is dat hij al zo snel gelukkig is. Maar helaas, het leven is nu eenmaal niet altijd even eerlijk.
(ik ben over het algemeen geen slecht persoon hoor 😉 maar als hij me zo'n verdriet doet, wil ik niet dat hij alle plezier van de wereld heeft)

Ik zit nog steeds te twijfelen over het bellen met mijn ex. Ik vrees dat zijn ego nog zo groot is van het plezier afgelopen weekend, dat het hem niks zal doen als ik mijn hart lucht. Ik ben bang dat ik mezelf te kwetsbaar op stel om deze manier. Dat hij weer weet hoe belangrijk hij eigenlijk voor me is, en hoe erg het me dwars zit hoe hij deed.
Aan de andere kant, ga ik natuurlijk zitten wachten tot het volgende contact. Om hem dit dan misschien te vertellen. (alhoewel ik zo vaker gedacht heb, en ik bij het volgende contact dan deze dingen niet meer heb gezegd/willen zeggen). Hij heeft het nooit langer dan 2 weken vol gehouden niks te laten weten, maar dat zal vast makkelijker worden naarmate zijn plezier in de weekenden vordert :S
Ik weet echt niet wat het beste is op dit moment...