Hallo,
Ik plaats dit omdat ik hier (en elders) veel lees over het feit dat je als cliënt gevoelens voor je hulpverlener kan krijgen. Vaak wordt dit gezien als overdracht en tegenoverdracht en dat herken ik.
Maar ik lees minder (of niks eigenlijk) dat het ook andersom kan zijn of vanuit beide. En dat is wat ik wil delen.
Ik kom al enige tijd bij een psychiater. Bij mijn intakegesprek (voor traumabehandeling want ik heb ptss) en hij is ook mijn regiebehandelaar. Ik heb afgelopen maanden meerdere afspraken met hem gehad omdat ik problemen heb gekregen tijdens de wachtlijst die mij nogal ontwricht hebben (lees; uwv en mijn inkomen).
Hij heeft zich over mij "ontfermt" en een soort voortraject opgestart om ook een vinger aan de pols te houden. Daar begon het... ik heb een enorme klik met deze man, wat ik nooit eerder ervaren heb bij eerdere psychiaters.
Hij heeft mij op slechte momenten gezien en gesproken en hebben dezelfde humor geloof ik. Ik zat op dat moment volgens hem in een rouwproces en heb ik vaker met hem gesproken over het gebruik van oxazepam. Ik heb hier helaas een verslaving aan overgehouden en hij schrijft mijn medicatie voor.
We maken veel grappen samen, iets wat ik erg prettig vind omdat het de thema's minder beladen maakt voor me. Het lijkt wel of hij mij ook graag aan het lachen wilt maken. Daarnaast voel ik wel een bepaalde spanning tussen ons. Hij kijkt me constant aan,(wat misschien niet gek is tijdens een consult?) Maar zie ik een bepaalde blik in zijn ogen.
Ook zie ik dat hij vaker stiekem mij bekijkt, met name naar mijn billen als ik bijvoorbeeld voor hem loop naar de spreekkamer.
Hij praat ook heel open tegen me, al vanaf begin af aan eigenlijk. Hij vertelde (zonder aanleiding naar mijn idee) over zijn scheiding, over zijn kinderen (met name zoon), waar hij woont, waar hij nog elders werkt, dat hij volgende week afwezig is omdat hij een week naar Boston gaat wegens een congres en ook veel over zijn LAT relatie (na zijn scheiding) van 2 jaar, die hij gekregen heeft via InnerCircle.
Ik kan moeilijk pijlen waarom hij dit doet. Hij weet dat ik getrouwd ben, 2 jonge kinderen heb en worstel met seksueel misbruik in mijn jeugd (vandaar de traumabehandeling).
Maar we (vooral hij) praat zo open met me, maken elkaar aan het lachen (bewust en soms onbewust) dat ik hier een gek gevoel bij krijg.
Hij weet van mijn oxazepam verslaving (dit heb ik hem zelf eerlijk opgebiecht) toen stelde hij ineens de vraag of ik een nieuwe bril had ofzo? Dat vond ik ook beetje gek, eigenlijk ook beetje ongepast als je als client net eerlijk verteld dat je niet meer zomaar kan stoppen met die pillen.
Daarbij blijft hij me telkens zeggen dat ik met de oxazepam moet stoppen, hij wilt niet meewerken aan mijn verslaving, maar als ik aangeef dat het afbouwschema me niet lukt, schrijft hij wel nieuwe voor (nu 3e keer). Hij gaf aan dat hij het gevoel had dat hij duidelijk grenzen aan moest geven bij me, maar kennelijk bespeelt mijn verslaving hem?
En nu wilt hij zich op de achtergrond houden verder, heeft hij geen tijd voor me, plannen nog belafspraken in i.v.m. de voorgeschreven medicatie. Maar het voelt alsof hij afstand van me wilt nemen ofzo. Ons laatste gesprek voelde heel ongemakkelijk voor me, door al zijn staren, glimlachen, persoonlijke informatie. En bij het weggaan stond hij wel heel dichtbij en voelde ik me heel ongemakkelijk omdat ik even dacht dat hij me wilde knuffelen of zoenen ofzo...(toen heb ik hem maar een hand gegeven en hem een goed congres gewenst).
Inmiddels heb ik hier zoveel over nagedacht en me gek en verward gevoeld door dit van de afgelopen maanden (heb ik het zelf uitgelokt, uitgedaagd of iets?).
Moet ik nu in zijn afstand meegaan? Ik vond onze gesprekken juist zo fijn en vooral ook heel leuk! Het is niet mijn intentie geweest om gevoelens te krijgen, of op te wekken, maar heb ik het gevoel dat er iets speelt tussen ons. Moet ik dit bespreekbaar maken? Of het hier bij laten en hierboven staan? En hoe is het nu voor me als ik hem telefonisch spreek? Ook via de telefoon maakt hij grapjes tegen me.
Tips om hier mee om te gaan zijn welkom!
Het klinkt een beetje cliché, maar de enige die je vragen beantwoorden kan, is hij zelf.
Vraag hem waarom hij afstand neemt, of daar een diepere reden voor is en dat jij het jammer vindt omdat je jullie gesprekken prettig vond in therapeutische zin.
Als hij gevoelens voor jou zou hebben, is het professioneel van om afstand te nemen en als hij denkt dat jij gevoelens voor hem hebt, ook.
Blijkt dat dit van beide kanten niet zo te zijn en leg je dat op tafel, zou je misschien de therapie bij hem wel kunnen voortzetten.
Bedankt Suus voor je reactie.
Ik heb dit idd overwogen om het bespreekbaar te maken, maar vond het toch heel moeilijk merkte ik. Daarnaast gaf hij nu zelf al aan onze gesprekken niet verder door te zetten en ben ik doorverwezen voor de de traumabehandeling naar een collega van hem. Daar ben ik nu inmiddels begonnen en heb ik zodoende alleen nog contact met de psychiater omtrent de medicatie. Ik vind het wel jammer omdat ik een klik voelde en er zou ook sprake zijn dat hij die behandeling mede zou geven aan me. Maar hij heeft dus afgehaakt.
Ik denk dat ik me er maar bij neer moet leggen.
Ik heb toch nog wat ingelezen over de situatie met mijn psychiater. Ik vermoed dat er toch sprake is van gevoelens die het boekje te buiten gaan wellicht. Vanuit hem, heeft hij bij mij (onbewust) het vuurtje ook aangewakkerd, iets wat de situatie heel gecompliceerd maakt.
Ik denk dat deze lieve psychiater een hele goede beslissing heeft genomen door het contact met deze patiënt op een laag pitje te zetten voordat er (meer) grensoverschrijdende situaties ontstaan.
Wel jammer voor mij (als patiënt) omdat hij ook zeker voor goede therapie uitkomsten had kunnen zorgen.( de klik was er, voelde me vertrouwd, durfde me best wel open te stellen enz).
En uiteraard jammer dat eerst een vuurtje aangewakkerd wordt (onbedoeld?) en dat het nu afgekapt wordt en weer op een laag pitje gezet is. Dat is best moeilijk voor me.
Therapie....ppff...begin er nooit aan want het sloopt je waar je zelf bijstaat!
Ik geloof dat er echt iets speelt tussen die psychiater en mij.
Ik volg behandeling bij een collega, dit verloopt overigens best goed, maar kom toch ook nog vaker bij de psychiater want hij is ook mijn regiebehandelaar, en er spelen gewoon best veel dingen in mijn casus.
Maar we flirten geloof ik...laatst kwam ik binnen in de aankomsthal want had afspraak bij de collega en de psychiater stond daar heel toevallig na een overleg met collega, zag me...en BAM! Zijn mond zakte gewoon open, checkte me van top tot teen en lachte maar naar me. Ik werd zo erg verlegen hiervan!
Als ik 1 op 1 zit met hem dan kijkt hij me veel en lang aan, maakt grapjes (ook ik), vertelt veel over zijn privé en laatste gesprek zei hij dat hij maar in een soort vaderrol ging zitten, maar aan zijn lichaamstaal was duidelijk op te maken dat hij niet zo'n vaderrol bedoelt en we schelen ook maar 20 jaar kwam ik achter.
Nu belde hij me afgelopen vrijdag, we hadden een telefonisch consult staan ivm mijn slaapproblemen, en hij bleef maar informeren naar watvoor bed ik had? Laat mij net die dinsdag ervoor hem geplaagd hebben met zijn veel te duur hotel bij zijn congres en of het dan niet minstens een kingsize bed was.... Ik heb last van maagklachten en ik moest het bed nu wat omhoog zetten, maar waarom je daar 5x over bezig blijft.
Ik schaam me ergens voor mezelf. Ik ben getrouwd (al 20 jaar relatie) en 2 prachtige kids. En dan zit ik te flirten met mijn iets te oude psychiater die wel heel erg laat merken dat hij mij wel leuk, aardig, sociaal en volgens mij ook sexy vindt.
Het heeft me tevens echt wel laten nadenken over mijn eigen huwelijk. Dit gaat niet slecht, maar mis ik ook veel merk ik. En moet ik dit uiteraard een keer bespreekbaar maken, maar heb ik al zo vaak geprobeerd na mijn idee.
Kennelijk geniet ik erg van de aandacht van de psychiater en voel ik weer eens verliefdheid (dat ben ik zelden op dit niveau).
Binnenkort heb ik weer een afspraak gepland staan bij hem (ditmaal 1,5 uur) ivm testen. Ik ben benieuwt hoe we het ervan af gaan brengen, zonder al te veel geflirt, dubbele opmerkingen enz...
Als je verstandig bent, maak je bij de eerste dubbelzinnige opmerking of blik of lichaamstaal waar iets anders dan behandelaar/patiënt uit spreekt, daar een opmerking over.
Doe je dat niet, ben je zelf net zo schuldig als hij.
Ik zou tegen hem zeggen dat je komt voor therapie en niet op nog meer ingewikkelde dingen zit te wachten.
Wil je een relatie met hem beginnen, zorg dan dat de therapie bij hem beëindigd wordt.
En vraag je dan nog eerst goed af of het de moeite waard is om je huwelijk voor op het spel te zetten.......
Ik snap je Suus.
Ik neem het mezelf ook vaker voor om er iets van te zeggen (al is het om de situatie duidelijk te krijgen) maar het lukt me niet op zo'n moment. Tsja, gevoelig voor afwijzing, het nog gecompliceerder te maken dan het al is en kennelijk ben ik toch wel wat verlegen in zijn bijzijn.
Daarnaast heeft het ook voordelen merk ik. Meneer de psychiater doet erg zijn best voor me, regelt meerdere malen emdr therapie (2x ipv 1x per week voor me), zet nog een spv'er in ter extra ondersteuning, start een voortraject voor me op omdat ik bijna bezwijk onder de perikelen met het uwv en inkomen, schrijft poeslief mijn oxazepam voor (ook al zegt hij niet mee te willen werken daaraan) en nu...nu heb ik hem zover dat ik 1 november bij hem langs mag komen (1,5 uur) voor een onderzoek op adhd (waar normaal een wachttijd voor is van gemiddeld 1 jaar).
Daarnaast geeft het me inzichten in mijn eigen huwelijk en wat ik mis (wat ik volgens mij al 2 jaar ruim weet) maar legt hij net die vinger op de zere plekken soms.
Het is echt lastig. Ik heb overwogen om over te stappen naar zijn collega als regiebehandelaar, maar door mijn complexiteit heb ik hem ook gewoon nodig als medisch specialist en biedt het me ook veel voordelen...daarnaast dus ook gevoelens van verliefdheid en ben ik net een verliefde puber, loop ik het risico dat er grenzen over gegaan gaan worden (arts-patiënt relatie) en is dit alles behalve oké geloof ik. Toch gebeurt het en weet ik dat het me pijn gaat doen ben ik bang.
Hij kan zich nog verschuilen achter professionaliteit maar waar sta ik dan als patiënt/cliënt? Tevens slachtoffer van seksueel misbruik in mijn jeugd?