Beste slechte slapers,
Het is weer zover. Ik kan niet slapen. Nu maar alle moeite genomen om een keer een post te plaatsen.
Vanaf mijn 27ste ben ik een redelijk slechte slaper, maar het was altijd genoeg om te functioneren.
Sinds zo’n 4 jaar lang ben ik een extreem slechte slaper. Ik kom niet in slaap, ik slaap niet door en ik slaap niet lang. Gemiddeld over 7 dagen gerekend 3 a 3,5 uur per nacht.
Op een zeldzame nacht, eens in de 3 weken slaap ik eens 7 uur in 1 stuk door. Het kan dus wel. Hoezo de rest van de dagen niet!? Als ik zo’n nacht heb meegemaakt bekijk ik direct wat ik de voorgaande dag gedaan heb, zodat ik de code misschien kan kraken. Helaas vindt ik nooit geen overeenkomsten die zouden kunnen helpen.
Ik heb psychologen en psychiaters bezocht en die kwamen tot de conclusie dat ik geen psychische problemen heb, maar slapeloosheid.
Nu krijg ik binnenkort een slaaponderzoek in 2 verschillende gespecialiseerde klinieken. Maar ik vrees nu al vooraf dat ze niet kunnen vinden.
Zover heb ik alles geprobeerd wat mensen aan adviezen hadden wat ik maar op het internet kon vinden en wat ik van de instanties kreeg. Ik eet gezond. Ik mijdt suikers en cafeïne. Het enige wat ik doe is roken, maar daar verwacht ik binnen een dag of 14 mee te zijn gestopt. Ik krijg namelijk een medicijnen kuur van de dokter als hulpmiddel. Daarmee is het mij jaren eerder ook mee gelukt, dus ik verwacht nu hetzelfde.
Ik had stiekem gehoopt op iets psychisch, want dat kan je aan een probleem werken en oplossen voor zover dit zou gaan en daardoor de rust weer terug te vinden.
Elke dag is een gevecht tegen de slaap. Geen concentratie, geen puf, snel geïrriteerd en chagrijnig. Ik voel me niet begrepen door mijn naasten en ook niet door mijn werk. Ze weten niet door welke hel ik heenga. Misschien leg ik het ze niet goed genoeg uit. Misschien begrijpen ze mij niet, maar er is gewoon zo op deze manier niet mee te leven.
Het slaaponderzoek en stoppen met roken zijn denk ik de laatste dingen die ik kan uitproberen. Mocht dat niet helpen zal ik een manier moeten vinden om ermee te kunnen leven, maar door dit alles krijg steeds stiekem de gedachten dat ik eraan denk om misschien euthanasie te laten plegen. Dit is natuurlijk niet gezond. Ik wil dit niet. Ik wil leven. Maar de moed is soms op.
Op mijn werk verwachten ze natuurlijk dat ik aan mijn herstel werk. Ik doe niets anders dan mijn uiterste best, maar dit blijkt niet genoeg. Ik slaap bijna of zelfs niet. Ze eisen dat ik elke dag een paar uurtjes kom werken en dan opbouwend steeds een uurtje meer. Ik loop met de ziel onder mijn armen. Ik trek het niet meer. Toch pep ik mezelf op zodra ik weer op het werk verschijn. Ik schaam me ervoor. Ik ben ten einde raad. Ik kan er niet tegenin gaan, want dan ben ik werk aan het weigeren of het re-integratie traject aan het verzuimen. Nu kan ik een deskundigenoordeel laten uitvoeren door het UWV, maar hoe dan ook is het woord van de bedrijfsarts leidend. Het is namelijk alleen een advies die ze geven, waar je zelf nog flink voor moet betalen. Dit haalt in mijn ogen dus niets uit.
Ik wil mijn baan niet verliezen, want ik hou ervan om deze uit te voeren. Ik leg dan ook altijd mijn hele hart en ziel erin.
Hoe kan ik in godsnaam echt duidelijk maken dat er iets mis is. Ik krijg namelijk langzaam het gevoel dat ze me niet meer serieus nemen. Ik krijg dingen te horen zoals “ach iedereen slaapt wel eens slecht, dat maakt je nog niet een slechte slaper”. Ik ben zo duidelijk mogelijk geweest. Heb lopen huilen van verdriet op het werk. Ik kan het niet anders verwoorden. Hoe leg je je werkgever nou echt uit wat je voelt en dat het echt niet meer gaat. Ik heb het geprobeerd, maar het komt niet bij ze over. Of willen ze het gewoon niet horen. Ik kost ze natuurlijk gewoon geld terwijl ik er zo goed als niets voor doe en dat ze mij daarom pushen te gaan werken.
Mijn gezin is voor mij het belangrijkste, maar die heb ik flink verwaarloosd sinds ik deze problemen heb. Voor hun wil ik leven. Voor hun ga ik door.