Dag iedereen,
Ook ik loop vast met mijn man. We zijn 2,5 jaar getrouwd en we hebben beiden ASS. Mijn huwelijk is vanaf het moment van onze huwelijksreis omgeslagen naar een voor mij een verschrikkelijk huwelijk. Voordat we trouwden was hij zo lief. Ik heb geleerd dat dit komt doordat hij toen zo verliefd was en alleen op mij focuste. Schijnbaar verdween dat na het trouwen. Hij veranderde in een man die ik niet ken; afstandelijk, boos, egoïst, narcist, woedeaanvallen, grootheidswaanzin.
Mijn man lijkt gewetenloos.. het interesseerd hem niet hoe ik me voel in ons huwelijk. Zo lang hij het maar fijn heeft, ik niet klaag en hij zijn gang kan gaan. Dat zijn, zijn woorden trouwens, niet de mijne.
Omdat we beiden ASS hebben dachten we dat dit huwelijk zou slagen omdat we elkaar juist begrijpen. We weten dat hij zich niet kan focussen op meer dan 1 ding (bv werk). Dus hadden we afgesproken om maandag, woensdag en zaterdagavond altijd vrij te houden voor elkaar. Dat zijn onze afgesproken momenten om tijd met elkaar door te brengen. Dit heeft hij nodig, dat had hij zelf aangegeven. In het begin ging het goed, maar het ging steeds slechter en slechter. De afgelopen 8 maanden heeft hij het helemaal los gelaten. Het maakt niet uit wat ik zeg, volgens hem klaag ik alleen maar.
Alles is zoals altijd alleen mijn schuld. Hij heeft me de afgelopen jaren onzeker gemaakt; ik ben geen goede vrouw, ik kan niemand gelukkig maken, ik ben zwak, ik ben een verschrikkelijk persoon om mee te leven. Dat en meer is wat ik regelmatig naar mijn hoofd krijg als ik hem aanspreek op bijvoorbeeld dat hij zijn afspraken en beloftes niet na komt.
Je maakt samen een afspraak en een paar dagen later weet hij er niks meer van en heeft hij in zijn eentje al iets anders besloten. Als ik dan zeg dat we het er een paar dagen geleden over gehad hebben wordt hij kwaad, krijgt hij een woedeaanval en negeert me zo een hele dag of zelfs een paar dagen. 2 maanden geleden heeft hij me zelfs in mijn gezicht geslagen omdat hij zo kwaad was omdat ik zei dat hij zijn excuses niet heeft aangeboden voor de dagen daarvoor, waarin hij erg onaardig tegen me was.
Hij kan boos worden door de kleinste dingen. Het komt altijd onverwachts. Zelfs door de kleinste dingen; bv dat ik mijn ontbijt niet helemaal had opgegeten. Daar is hij 4 uur lang kwaad over geweest. Als hij boos is zegt hij express dingen die kwetsen omdat hij me wilt pijn doen. Dat heeft hij me eens verteld toen we een normaal gesprek konden voeren.
Ik woon dus met een man die zichzelf het belangrijkste vindt, die het niet uitmaakt wat mijn gevoelens zijn, afspraken/beloftes niet na komt, ontzettend kwaad kan worden om niks en me dan express pijn doet door de meest kwetsende dingen te zeggen. Hij heeft constant last van mij zegt hij. Waardoor ik van alles aan mezelf moet veranderen.
Ik mag niet meer mee boodschappen doen omdat ik een lijstje heb, deze afloop en dan ga afrekenen. Hij wilt liever door de winkel slenteren. Prima, maar zeg dat dan gewoon. Volgens hem kan hij dat niet uiten zonder dat op een harde onaardige manier te zeggen dus is het beter dat ik niet meer mee mag. Ik mag ook niet meer mee kleding shoppen omdat ik hem 'help'. Dat mag niet. Hij vindt dat ik stil moet zijn, niet helpen, en ergens gaan zitten terwijl hij kleding uitzoekt. Prima! Maar zeg dat dan gewoon. Nee dat kan dan weer niet, daar moet een woedeaanval uit komen en dan komt er dus weer iets bij wat ik niet mag. Ik mag niet klagen over mijn gezondheid, zeggen dat ik buikpijn heb, eigenlijk mag ik steeds meer niet..
Ik zou deze behandeling een klein beetje kunnen begrijpen als ik een vrouw zou zijn die steeds onaardig doet, schreeuwt etc. Maar ik ben juist heel rustig, zorgzaam, ik cijfer mezelf steeds meer en meer weg zodat hij zich prettig voelt. Ik zeg alleen af en toe, als ik het niet meer kan opkroppen, dat ik iets niet fijn vindt dat hij doet. Wat zich dan uit in een woedeaanval en voor mij nog veel meer op mijn tenen moeten lopen.
Dit is maar een fractie van wat er gebeurd. Ik heb het van me afgeschreven en wil het delen. Wellicht herkennen jullie je hierin. Het lezen van jullie verhalen helpen mij ook.. vooral om mezelf te herinneren dat het echt niet aan mij ligt, wat hij ook zegt. Het is zo makkelijk om jezelf helemaal te verliezen..