Witte puistjes bij amandelen

De ziekte van Pfeiffer is een infectieziekte. Het wordt veroorzaakt door een virus dat in het speeksel voorkomt. Omdat het virus misschien door zoenen wordt overgebracht, wordt de ziekte van Pfeiffer ook wel ‘kissing disease’ genoemd. Het komt vooral voor bij jong volwassenen.
Het begint vaak met keelpijn, koorts en pijnlijk opgezette klieren voor en achter in de hals. Ook op andere plekken van uw lichaam kunnen de klieren vergroot zijn. Bij een gewone keelontsteking is de keelpijn meestal binnen een week over. Bij de ziekte van Pfeiffer duurt de keelpijn vaak langer. Sommige mensen krijgen helemaal geen keelpijn. Op het gehemelte kunnen kleine bloeduitstortinkjes zichtbaar zijn. Bij sommigen is de lever gevoelig en tijdelijk vergroot. Het kan zijn dat u tijdelijk ook een beetje geel ziet. Daarnaast kunt u last hebben van hoofdpijn, misselijkheid, transpireren en hoesten. Vaak is vermoeidheid het meest opvallende verschijnsel. Sommigen hebben er weinig last van, anderen zijn zo vermoeid dat ze extra rust moeten nemen.
De ziekte van Pfeiffer wordt door een virus (het Epstein-Barr virus) veroorzaakt. Het virus zit in het speeksel en veroorzaakt een keelontsteking. Het is niet precies bekend hoe het virus wordt overgedragen. De ziekte is niet erg besmettelijk. Het is maar zelden dat huisgenoten de ziekte krijgen. Na besmetting duurt het vier tot zeven weken voordat de eerste ziekteverschijnselen optreden.
Als keelpijn, vergrote halsklieren en moeheid langer duren dan je bij een normale keelontsteking zou verwachten, dan kan het om Pfeiffer gaan. Bloedonderzoek kan dit bevestigen, maar geeft geen duidelijkheid over de ernst en de duur van de ziekte.

Wanneer u zich ziek voelt door de Pfeiffer en u heeft koorts en pijn, mag u lekker in bed blijven. Maar het hoeft niet. Als het u lukt en het graag wilt, mag u uw dagelijkse werkzaamheden gewoon voortzetten. Als u merkt dat iets echt te veel of te zwaar is, kunt u rust nemen. Dit geldt zowel voor lichamelijke als geestelijke inspanningen. U kunt ook eten waar u zin in heeft.
Er zijn ook mensen die het Pfeiffer-virus bij zich dragen, zonder dat ze er ziek van worden. Maatregelen om besmetting te voorkomen hebben geen zin. Apart bestek, kopjes, handdoeken of wc-gebruik zijn dus niet noodzakelijk.

Er bestaan geen medicijnen tegen de ziekte van Pfeiffer. Omdat de ziekte door een virus wordt veroorzaakt, hebben antibiotica geen zin. Een keelontsteking kan veel pijn doen. Zorg dan voor goede pijnstilling. Begin met 4 keer per 24 uur 500 mg paracetamol. Helpt dit te weinig neem dan 4 keer per 24 uur 1000 mg paracetamol (gedurende twee tot drie dagen). Bij ernstige slikpijn kunt u de pijnstiller ook als zetpil nemen. Pijnstillers zijn ook als oplostablet of poeder verkrijgbaar (eerst in water oplossen), en als kauw- of smelttablet (smelt in uw mond).
Alleen als paracetamol onvoldoende helpt, kunt u een andere pijnstiller proberen zoals ibuprofen of diclofenac. Ibuprofen en diclofenac kunnen maagklachten geven.

De ziekte kan meestal geen kwaad en gaat vanzelf over. Hoelang de ziekte duurt is niet te voorspellen. Meestal blijft het bij een keelontsteking. Bij sommigen kan de moeheid zich weken tot maanden voortslepen.
Als eenmaal is aangetoond dat u Pfeiffer heeft, is verdere controle niet noodzakelijk. Controle van het bloed heeft geen zin. Iemand kan zich nog steeds ziek voelen terwijl het bloed geen afwijkingen laat zien.
Iemand die de ziekte heeft doorgemaakt kan het daarna niet nog eens krijgen.

Het merendeel van de infecties met het Epstein Barr-virus is symptoomloos. Bij de ziekte van Pfeiffer kunnen de symptomen abrupt ontstaan, maar meestal worden ze voorafgegaan door een week van prodromen: algemene malaise, hoofdpijn, koorts, keelpijn, rillerigheid en anorexie. Het bekende beeld bij de ziekte van Pfeiffer is: moeheid, koorts (oplopend in de eerste week, verdwenen na twee tot vier weken), pharyngitis met matig tot sterk vergrote tonsillen (75-90% van de gevallen) en lymfadenopathie met name in de hals (80-90% van de gevallen). De leeftijd van de patiënt is van invloed op de symptomatologie.
Bij jonge kinderen verloopt de infectie meestal asymptomatisch of er zijn atypische verschijnselen zoals exantheem, granulocytopenie of een longontsteking (interstitiële pneumonie). Bij jongvolwassenen wordt de presentatie van klachten meestal gekenmerkt door de trias: keelpijn, koorts en lymfadenopathie. Op latere leeftijd is dit weer minder het geval.
De porte d’entree is ook de oropharynx van de mens. Het virus bevindt zich in het mond-keelsecreet van zieken en symptoomloze dragers (bij 15-20% van de seropositieve bevolking is het virus aantoonbaar). Overdracht vindt plaats via speekselcontact door bijvoorbeeld zoenen (vandaar de naam ‘Kissing disease’), via handen of voorwerpen (o.a. bestek of beker van patiënt). Ook kan het virus via bloedtransfusie en transplantatie overgedragen worden.

Als de huisarts het gezien heeft en gezegd heeft dat het goed is zal het zeker meevallen. Let wel, er bstaan veel ziekten met witte dingetjes op de tonsillen en meestal is het niks ernstigs en gaat het helemaal vanzelf (eigen afweermechanisme) weer over.

Ik heb deze dingen ook gehad. De puspropjes kon ik met een wattenstaafje verwijderen, maar ze kwamen gewoon weer terug.

Mijn amandelen waren in 1968 geknipt, maar blijkbaar niet goed.
In 1989 werd een ontstoken resttoncil operatief verwijderd. Sindsdien geen witte stippen meer.

Nou dit kan alleen verholpen worden door je amandelen te laten verwijderen.Niks geen Pfeiffer of een griepje! Ze zullen altijd terug komen. Het stinkt ook gigantisch als je ze eruit haalt! Ik was 24 toen ze eruit gingen en sindsdien nooit meer last gehad. Je amandelen zijn gewoon constant ontstoken en ze blijven toch weer komen als je er niks aan laat doen! Suc6!