Rouw

Hallo, ik heb een beetje een rommelige vraag, ik ben 2 oktober mijn vader verloren, hij was alles voor mij en dan bedoel ik ook echt alles, ik heb 14 jaar met hem samen gewoond, mijn moeder is overleden toen ik 12 was, mijn vader en ik hadden een heel klein wereldje en deden alles samen, wij hielden mensen van buiten altijd af, ik heb maar twee vriendinnen en de buurvrouw waar ik wel contact mee heb.

het probleem is , ik ben ingestort sinds de dood van mijn vader, ik huil de hele dag door, hevige huilbuien, hyperventileren, paniekaanvallen, overgeven, hoofdpijn, slecht slapen, niet willen eten, extreem somber zijn, nachtmerries, , er komt niets uit mijn handen maar het aller ergste is de zelfmoordgedachtes , ik denk de hele dag aan de dood, ik kan  deze pijn en dit verdriet  niet langer verdragen, ik zie absoluut geen toekomst voor mij, ik ben onder behandeling bij de crisisdienst maar hun vertellen dat dit bij rouwen hoort en dat ik afleiding moet zoeken en dat het beter word.

ze kunnen de diagnose depressie nog niet stellen, ik krijg alleen

de zelfmoordgedachtes zijn echter zo hevig dat ik er ook echt bang van word, ik heb almafscheidsbrieven geschreven en heb zelfs al een plan bedacht, toch houd iets mij tegen : ik ben namelijk een week na het overlijden van mijn vader opgenomen op de gesloten afdeling van de paaz , voor 4 dagen, voor mij was dit een vreselijke ervaring en dit wil ik absoluut niet nog een keer, ik ben dus bang dat als ik een zelfmoorepoging doe dat dit dan mislukt en dat ik dan opnieuw moet worden opgenomen en dat ik dan mijn huis en de kat kwijtraak.

ik voel mij verschrikkelijk wanhopig en triest , ik kan zelfs de liefde die ik had voor de kat niet meer voelen. Ik kan alleen maar denken dat ik naar mijn vader toe wil en niet zonder hem wil leven.

duurt dit echt nog jaren voor dat het beter gaat? Ik red het namelijk nu al niet meer.

ik snap dat het een rommelig verhaal is maar ik kan helaas niet zo goed helder nadenken